Ο ηδονισμός και η… μελοφαγία από την κρατική χύτρα καλά βαστούσε για 30 χρόνια. Τώρα σιωπή…

Ιστορία α΄: Μέσα σ’ ένα κελάρι χύθηκε μέλι. Κάτι μύγες έπεσαν με τα μούτρα πάνω του και το έτρωγαν. Από την πολλή γλύκα δεν ξεκολλούσαν από εκεί. Τα πόδια τους όμως κόλλησαν στο μέλι και, καθώς δεν μπορούσαν να πετάξουν, πνίγονταν η μία μετά την άλλη…

Ο ηδονισμός και η… μελοφαγία από την κρατική χύτρα, καλά βαστά εδώ και χρόνια. Άλλοι με μικρό και άλλοι με τεράστιο κοχλιάριο...

απομυζούν το παχυνθέν με δανεικά ημιθανές κρατικό πτώμα. Και τώρα; Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και θλίψις απαρηγόρητος έπεσε τοις Ρωμαίοις…

Τι φταίει και καταντήσαμε σαν τις παχιές μύγες του αισώπειου μύθου και όλοι μάς ποδοπατούν; Η εύκολη απάντηση, η αβαθής και ρηχή, είναι οι πολιτικοί και όλα τα σκύβαλα και τα παράσιτα που τους δορυφορούν. Το θέμα είναι ότι οι πολιτικοί τής πατρίδας μας πάντοτε, η πλειονότητά τους, τέτοιοι ήταν. Διαβάζοντας τους επιφανείς τους Ελληνισμού -Μακρυγιάννη, Παπαδιαμάντη, Θεοτοκά, Σεφέρη, Ελύτη- ανιχνεύεις την ίδια αποστροφή για τους πολιτικούς. Από τη δολοφονία του Καποδίστρια και εντεύθεν ο λαός τούς αναθεματίζει. Ο ίδιος όμως λαός, πάντοτε ευκολόπιστος και πάντοτε προδομένος, έστηνε τρόπαια ηρωισμού και ομονοίας, στους βαλκανικούς, στο 40, στην εθνική αντίσταση, στην απαλλαγή από την καταστροφική χούντα. Κι αυτό γιατί παρέμεινε αλώβητο το βαθύτερο ήθος του, το φιλότιμο δεν είχε πληγεί από τα φθοροποιά παραδείγματα των πολιτικών.

Δυστυχώς, σ’ αυτή τη νέα μας δύσκολη καμπή, μπαίνουμε με έντονη την εξαχρείωση του δημόσιου και ιδιωτικού ήθους. Τα τελευταία 30 χρόνια, τα πάντα καταρρακώθηκαν, όλα επιτρέπονταν άνευ ορίων και χαλινού. Έγιναν οι αξίες σκουπίδια και τα σκουπίδια αξίες. Τριάντα χρόνια παραλυσίας, μπουκωμένοι από ψευτοαγαθά, κολλημένοι στο μέλι.

Και τώρα, παραμονές νέων εκλογών, αναζητούμε νέους και άφθαρτους σωτήρες. Όμως το κακό έχει γίνει. Όχι στην οικονομία, αλλά στην κοινωνία…

Ιστορία β΄: Ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε βόλτα στην αγορά της Αλεξάνδρειας με τους στρατηγούς και συνεργάτες του. Κάποια στιγμή είδε έναν λεπρό να τον κατατρώγουν εκατοντάδες μύγες. Τον λυπήθηκε και έδωσε εντολή σε κάποιους δικούς του να βοηθήσουν τον δύσμοιρο άρρωστο. Έτσι και έγινε. Δύο άνθρωποί του έσπευσαν και κατάφεραν να σκοτώσουν τις μύγες. Τότε ο Αλέξανδρος πλησίασε τον άρρωστο. «Σε βοήθησα καθόλου;» τον ρώτησε. «Με κατέστρεψες», απάντησε εκείνος. «Τώρα θα έλθουν καινούριες μύγες επάνω στο σώμα μου, και θα είναι πεινασμένες. Τουλάχιστον οι παλιές ήταν φαγωμένες…»!

Κώστας Παναγιωτίδης