"Μοναχός Μελέτιος Αϊβαζίδης .Ο σύγχρονος άγιος της Νάουσας". Γράφει ο Γιώργος Αγγελιδάκης

 Από μικρό παιδί, κοντά του, αυτό που έμαθα ήταν πως η απόλυτη ελευθερία είναι η αγάπη: αυτή που σε φέρνει κοντά στο Θεό, αυτή που σου απαλύνει τον πόνο, αυτή που «πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» και «ουδέποτε εκπίπτει». Έμπλεος έμπρακτης αγάπης προς το Θεό και τον άνθρωπο, πατέρας, φίλος, αδερφός: αυτός ήταν ο Πόντιος τυφλός μοναχός Μελέτιος Αϊβαζίδης, ο σύγχρονος άγιος της Νάουσας, που κοιμήθηκε την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012. Πίστευε ακράδαντα πως «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν» και κατάφερε το ακατόρθωτο! Ανάστησε χιλιάδες ορφανά παιδιά και στήριξε άλλες τόσες οικογένειες μόνο με αγάπη, χωρίς να κρατά λογαριασμό! Χαιρόταν με τις επιτυχίες των παιδιών του και καμάρωνε για τα επιτεύγματά τους, όπως κάθε πατέρας. Για τα χιλιάδες «ευχαριστώ» και τους επαίνους παρέπεμπε πάντα σε... Άλλον: «Εγώ δεν έκανα τίποτα. Αυτά είναι του Θεού»! Δεν δίστασε να γίνει ζητιάνος για την πολυπληθή οικογένειά του και μοίρασε τα πάντα με δικαιοσύνη και αγάπη. Γι' αυτόν δεν κρατούσε τίποτα! Δεν

κράτησε ποτέ κάτι! Απόρησα ένα απόγευμα που τον είδα χωρίς παπούτσια. Τα είχε χαρίσει κι αυτά! «Άρεσαν πολύ σε κάποιον που μ' επισκέφτηκε», μου είπε! Δεκάδες σχολιαρόπαιδα, με τις βαριές σάκες τους, συνωστίζονταν καθημερινά στο μικρό δωμάτιό του στο εκκλησιαστικό οικοτροφείο «Όσιος Θεοφάνης», στον περίβολο του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου, για να του φιλήσουν το χέρι και να πάρουν μια καραμέλα ή μια εικονίτσα. Δεν τον άφηναν σε ησυχία, αλλά αυτός, άοκνος πάντα, με αγάπη, ρωτούσε τα ονόματά τους και τα κερνούσε. Ήταν «κινητό περίπτερο»! Δεν είχα στιλό για να σημειώσω κάτι, μου έδινε το δικό του και, πολλές φορές, μου το χάριζε! Δεν είχα μαχαίρι για να καθαρίσω ένα μήλο, είχε αυτός! Μου χάρισε και τον ελβετικό σουγιά που του είχαν δωρίσει! Οργανωμένος, κουβαλούσε στο ράσο του σπίρτα, ασπιρίνες, καραμέλες, βελόνα και κλωστή! Αν και τυφλός, μπορούσε ακόμα και να ράψει! Δίπλα του έζησα αναρίθμητα μικρά και μεγάλα θαύματα. Και δεν ήμουν ο μόνος! Όλα τα παιδιά του βίωσαν την ελευθερία της αγάπης και της ανθρωπιάς, που ήταν βαθιά θεμελιωμένη στην πίστη προς το Θεό. Δεν μου χάλασε ποτέ κανένα χατίρι, όπως, άλλωστε, κάνουν όλοι οι πατεράδες στα παιδιά τους! Φρόντισε να φορέσω τα καλύτερα παπούτσια στην παρέλαση, με έντυσε, με τάισε, με συμβούλεψε, με καθοδήγησε, με μάλωσε. Μια φορά τον πίεσα να γράψει σ' ένα κομμάτι χαρτί το όνομά του. Είχε πάει μέχρι την Ε' δημοτικού και δεν ήταν σίγουρος για το τι θα έβλεπα στο χαρτί. Γελούσε και με μια μικρή δυσκολία το έγραψε και, μάλιστα, με καλλιγραφικά γράμματα! Δεν ξέρω πόση δύναμη χρειάζεται ένας άνθρωπος για να συγχωρήσει κάποιον που τον έβλαψε ανεπανόρθωτα. Αυτή τη δύναμη, όμως, την είχε ο πατήρ Μελέτιος. Πήγαινα στο γυμνάσιο, όταν μια μέρα μου έδωσε να του διαβάσω ένα γράμμα από την Αυστραλία. Ήταν του συνομηλίκου του, ο οποίος, παίζοντας, τον τύφλωσε, κατά λάθος, με μια βελόνα, που αρμάθιαζαν καπνά - στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Μια επιστολή βαθιάς συγγνώμης για την ανήκεστο βλάβη που είχε προκαλέσει. Του απάντησε με μια επιστολή απέραντης ευγνωμοσύνης! Μου υπαγόρευε και έγραφα. Τον ευχαρίστησε για το μεγαλύτερο καλό που του είχε κάνει, αφού με την τυφλότητα είδε το ανέσπερο φως! Πραγματικά, «μέγας ο Θεός και μεγάλη η ισχύς Αυτού και της συνέσεως Αυτού ουκ έστιν αριθμός», όπως επαναλάμβανε συνεχώς! Ο πατήρ Μελέτιος έβλεπε με τα μάτια της ψυχής. Διάπυρος προς Θεόν ευχέτης, ήταν απόλυτα σίγουρος πως τα βήματά του τα οδηγούσε πάντα Εκείνος! Κι αυτός, με αδιάλειπτη προσευχή για όλους μας, με υπομονή και επιμονή, πάλευε και ερμήνευε τη ζωή, γράφοντας τη δική του μικρή, αλλά, συνάμα, μεγάλη ιστορία: της αληθινής και άδολης αγάπης στο συνάνθρωπο. Αγάπη και ελεημοσύνη: αυτό μας υπενθύμιζε για την επίγεια αποστολή μας, λέγοντας πάντα ότι «ο ελεών πτωχόν δανείζη Θεώ». Η ζωή είναι αγώνας και η συμβουλή είναι μία: «τα άνω ζητείτε». Η Νάουσα ήταν η πόλη που αγάπησε όσο καμιά άλλη στον κόσμο! Ήταν η πόλη που τον αγκάλιασε. Ποτέ του δεν την ξέχασε και ποτέ του δεν σταμάτησε να προσεύχεται για την πρόοδό της. Ακόμα και το παράθυρό του κελιού του, στο ησυχαστήριο της «Επταρίθμου Χάριτος», στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών, όπου πήγε, θέλοντας και μη, τα τελευταία χρόνια, κοιτούσε προς τη Νάουσα! Πιο Ναουσαίος και από τους Ναουσαίους, έφυγε μ' έναν ανεκπλήρωτο πόθο: την ανέγερση του ναού του πολιούχου μας Οσίου Θεοφάνους. Ημέρα τ' Αγιαννιού, θάλαμος 418, 4ος όροφος, παθολογική κλινική του νοσοκομείου Γιαννιτσών. Εκεί τον είδα για τελευταία φορά. Μου έσφιξε δυνατά το χέρι, όπως έκανε πάντα και πήρα την ευχή του. Τα χρόνια τον είχαν βαρύνει, αλλά η μορφή του ήταν ολοφώτιστη! Έλαμπε με εκείνο το χαμόγελο που θυμάμαι να σχηματίζεται στο πρόσωπό του κάθε φορά που άκουγε τη λέξη «Νάουσα»! Λίγες μέρες αργότερα, κοιμήθηκε. Έτρεξε στην αγκαλιά του Θεού με τον ίδιο τρόπο που λαχταρά το διψασμένο ελάφι τις πηγές των υδάτων. «Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε ο Θεός» (ψαλμός 41): αυτός ο στίχος του ψαλμωδού εκφράζει απόλυτα την ουσία της ζωής του μοναχού Μελετίου, που είχε αποστηθίσει όλο το ψαλτήρι! Τον πατέρα Μελέτιο, τον πατέρα μου, τον Ναουσαίο ορφανοτρόφο, τον αγαπώ πάρα πολύ! Ξέρω, όμως, πολύ καλά ότι αυτός μ' αγαπάει αμέτρητες φορές περισσότερο! Όπως όλους μας!

Γιώργος Αγγελιδάκης