Γιατί ξαφνικά....; Της Ελευθερίας Σιλιγκούνα

Όλα ξαφνικά συνέβησαν τους τελευταίους μήνες, ούτως ή άλλως. Όλα. Μας αιφνιδίασαν και μας αποσβόλωσαν. Γίναμε μάρτυρες αδιανόητων μέχρι πριν λίγα χρόνια εξελίξεων και καταστάσεων. Όμως, μέσα σε όλη τη γνωστή πρεμούρα του πολιτικού συστήματος να εξασφαλίσει τον επιούσιο, τον οποίο ΤΟΣΟ παχυλά και τρυφηλά απολαμβάνουν, και να διασώσει το παρόν status quo που ΤΟΣΟ πολύ τους βολεύει, ξαφνικά φαίνεται να...
ωθεί τη δράση τους μια ΑΔΗΡΙΤΗ και ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ανάγκη. Τεράστια ανάγκη.

Ποια είναι όμως αυτή; Γιατί ξαφνικά σύσσωμο το πολιτικό στερέωμα προσπαθεί πάση θυσία να κρατήσει εν ζωή μια παραπαίουσα κυβέρνηση η οποία έχει χάσει κάθε λαϊκή, δημοκρατική νομιμοποίηση; Γιατί, αν και είδαμε πολλούς βουλευτές να λεν ότι διαφωνούν με τις ακολουθούμενες τακτικές σε σημείο που διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους εναντίον της, ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ να τη συντηρούν μέχρι τέλους και μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός τους και να της δίνουν τυφλή ψήφο εμπιστοσύνης, ακόμη και στην εξωφρενική και πρωτόγνωρη περίπτωση που δεν την έχουν δει καν, δεν ξέρουν καν σε ποιον παραδίδουν την εμπιστοσύνη τους; Γιατί ξαφνικά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να ΥΠΑΡΞΕΙ κυβέρνηση, μια ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ κυβέρνηση μάλιστα;

Η απάντηση και πάλι δε λύνει τις απορίες μας, αλλά γεννά νέες, πιο δυσοίωνες:

η απάντηση είναι ότι πρέπει να υπάρξει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ επίσημη ελληνική σφραγίδα και υπογραφή επίσημης ελληνικής κυβέρνησης για επικύρωση της συμφωνίας της 26ης και 27ης Οκτωβρίου. Πρέπει, είναι αναγκαίο, είναι επιτακτικό, είναι πρακτέο -και μάλιστα αμεσότατα- να εφαρμοστεί η συμφωνία.

Γιατί όμως θέλουν τόσο πολύ να την εφαρμόσουν, σε σημείο που ο Παπανδρέου να υπαναχωρεί ακόμη και από το ύπατο αξίωμά του και να λέει, "πρωθυπουργός να είναι και ό,τι ας είναι"; Γιατί η αντιπολίτευση, ενώ μέχρι πρότινος είχε τον πιο εύκολο ρόλο στην ιστορία των αντιπολιτεύσεων (δηλαδή να αντιτίθεται στην κραυγαλέα ανθελληνική, αντιλαϊκή, παράλογη πολιτική Παπανδρέου, για την οποία δε χρειάζεται να έχεις και πολύ οξυδέρκεια για να καταλάβεις ότι είναι λανθασμένη), γιατί βάζει οικειοθελώς τον τράχηλο στην γκιλοτίνα και παίρνει ενεργό μέρος στις πιο μαύρες ημέρες της μεταπολιτευτικής ιστορίας;

Η απάντηση λοιπόν είναι πως ό,τι ετοίμαζε, χρόνια τώρα, το κρατούν πολιτικό στερέωμα, δηλαδή το ξεπούλημα της χώρας και των πάσης φύσεως εθνικών πόρων, τώρα χρειάζεται την τελευταία πινελιά. Τώρα επιστεγάζεται και τελεσφορεί η ...προσπάθειά τους. Με λίγα λόγια με τη νέα συμφωνία η Ελλάδα και οι Έλληνες χάνουν τη μοναδική τους ελπίδα, το μοναδικό διαπραγμευτικό τους χαρτί, τον άσσο στο μανίκι τους: το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και ως εκ τούτου η θέση των δανειστών-κοράκων είναι επισφαλής. Αν υπογραφεί, επικυρωθεί και εφαρμοστεί η νέα συμφωνία, μπαίνουν τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο της Ελλάδας. Οι δανειστές έχουν κυριαρχικά δικαιώματα μέσω του αγγλικού δικαίου, το οποίο πλέον θα διέπει το ελληνικό χρέος.

Και αυτό που είναι αποκαρδιωτικό και πέρα για πέρα αισχρό και αδιανόητο, είναι το μοιραίο ερώτημα: ΓΙΑΤΙ;

Είναι άλλη υπόθεση να είσαι νωθρός, υστερόβουλος και αμελής πολιτικός, να ολιγωρείς και να μη διαχειρίζεσαι σωστά τα κοινά και εντελώς διαφορετική η περίπτωση να κάνεις το ΠΑΝ, ό,τι περνά από το χέρι σου, μέχρι τελευταίας αναπνοής ώστε να ΧΑΣΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ οποιαδήποτε δυνατότητα αντίδρασης και επιβίωσης.

Δεν είναι αισχρό και απόλυτα στυγνό και ψυχρό να στερείς από μια φτωχή, χρεωμένη και σε δυσχερέστατη θέση χώρα -ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ- κάθε της δικαίωμα, κάθε της πιθανότητα για επιβίωση; Και όλα αυτά, γιατί; Πόσα είναι τα αργύρια που θα λάβουν;

Οι πολιτικοί μας είναι ούτως ή άλλως ημιμαθείς, αυτό το ξέρουμε. Αυτό όμως που καθίσταται σαφές είναι ότι τους λείπει η θεμελιώδης παιδεία των προγόνων μας, η φιλοσοφία του Αριστοτέλη ως προς τη σχέση όλου και μέρους, ακόμη και αυτό που είχε αντιληφθεί η αστική τάξη των αρχών του αιώνα όταν μέσω του Βενιζέλου επιδίωκε την ισχυροποίηση και εδραίωση του εθνικού κράτους: ότι δεν είναι ισχυρός και κατοχυρωμένος αν δεν εντάσσεσαι σε ένα όλον. Το όλον προέχει του μέρους. Δεν μπορεί να νοηθεί ευημερία ατομική, αν νοσεί το γενικότερο όλον. Αν μη τι άλλο, αν είσαι συμφεροντολόγος και ιδιοτελής, πρώτα μεριμνάς ώστε να βρίσκεσαι σε ένα ισχυρό σύνολο. Ούτε για αυτό δεν είναι ικανοί.

Και ένα τελευταίο: από το γυμνάσιο μας μάθαιναν το γνωστό "μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς", όχι με τη χωλή εθνικιστική έννοια φυσικά, αλλά με την έννοια της ενίσχυσης της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Της βιωσιμότητας και της διαιώνισης. Αν δεν τα συνυπολογίζουν αυτά, τότε τι στην ευχή έχουν στο κεφάλι τους;