"Με την αριθμητική στο χέρι δούλοι θα είμαστε σήμερα". Ο φλογερός λόγος του Σωματάρχη μας Στρατηγού Ρουσάκη, που αποστράτευσαν οι κυβερνώντες!!

"Για τους ίδιους λόγους καλούμαστε και σήμερα. Το καθήκον υπογράφει τις προσκλήσεις. Η φωνή αυτού του καθήκοντος είναι η πιο επιβλητική απ΄ όλες τις φωνές. Πρέπει να τη δεχτούμε χωρίς υπολογισμούς Γιατί η περηφάνια αγνοεί την αρίθμηση. Δεν μετρά τις δυνάμεις εκείνου που θέλει να την τσαλακώσει. Βαδίζει με το μέτωπο ψηλά στο δρόμο της τιμής.. Από τις Θερμοπύλες ως το 21,  και πέρα απ΄ αυτό,  με κλειστό το βιβλίο της αριθμητικής βάδισε το έθνος στους δρόμους των πεπρωμένων του. Με την αριθμητική στο χέρι  δούλοι θα είμαστε σήμερα". 

Στρατηγός Θεόκλητος Ρουσάκης,(απόσπασμα από την ομιλία του στο χώρο "Τεχνών" της Βέροιας, στις 27 Οκτωβρίου 2011).

 Λεβέντης και ελληνοπρεπής ο Στρατηγός μας Θεόκλητος Ρουσάκης, διοικητής του Β΄ΣΣ, που αποτελεί την αιχμή του δόρατος των πιο ετοιμοπόλεμων ενόπλων δυνάμεων του στρατού μας. Τα είπε όλα στην ομιλία του, παραμονή τις 28ης Οκτωβρίου, στη Βέροια."Με την αριθμητική στο χέρι δούλοι θα είμαστε σήμερα". Κάποιοι "φρόντισαν" να είναι η τελευταία του ως διοικητή του Β΄ΣΣ, αφού τόλμησαν να τον αποστρατεύσουν, μαζί με την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων τους, αφήνοντας ακέφαλες τις Ένοπλες Δυνάμεις από τους καλύτερους ανώτατους αξιωματικούς της!!! Ντροπή και όνειδος για τα γκόλντεν μπόις της παραπαίουσας κυβέρνησης Παπανδρέου. Η ΝΔ ανακοίνωσε ήδη ότι δεν θα δεχθεί την πραξικοπηματική ενέργεια Μπεγλίτη-ΚΥΣΕΑ και θα επαναφέρει τους αρχηγούς και τους στρατηγούς. Εμείς δεν αποχαιρετάμε λοιπόν τον Στρατηγό Ρουσάκη. Του λέμε απλά στο επανιδείν. Και σύντομα. Και σε ανώτερες θέσεις ευθύνης της στρατιωτικής μας ηγεσίας. Δείτε όλη την ομιλία του Στρατηγού, για την 71η επέτειο του "ΟΧΙ".

"Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι έχουμε το προνόμιο να είμαστε κληρονόμοι ενός λαμπρού παρελθόντος, που κατάλληλα αξιοποιούμενο μπορεί να μας δώσει την ασφαλή βεβαιότητα και βάση για ένα επίσης λαμπρό παρόν και μέλλον, αρκεί, να αξιοποιηθεί σωστά το έμψυχο δυναμικό του Ελληνισμού σε όλα τα επίπεδα. Είναι επίσης σαφές πως και σήμερα ο ελληνισμός βρίσκεται σε μεγάλη κάμψη. Όμως συχνά στο παρελθόν πέρασε από παρακμιακές καταστάσεις δυσκολότερες,  πολυπλοκότερες και επικινδυνότερες,έφθασε στο χείλος της καταστροφής,  όμως και πάλι κατόρθωσε να αναβιώσει και να επιβιώσει, γιατί κράτησε ανόθευτες και σταθερές τις αξίες της ζωής. Αυτές τις αξίες που όταν δοκιμάζονται σε αντίξοες συνθήκες ή σε συνθήκες εθνικής έντασης και κρίσης,  διακρίνεται εντονότερα και ευκρινέστερα όχι μόνο η ποιότητα τους, αλλά κυρίως, η ουσία, ο ρεαλισμός και η σημαντικότητα που προσδίδουν στη ζωή. Και τότε δοκιμάστηκε ο ελληνισμός,  όταν κατασκεύασαν οι δυνάμεις του Άξονα δύο μύθους, δύο εικονικές πραγματικότητες που θα παραμείνουν ως μελανά στίγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, το φασισμό και τον εθνικοσιολισμό. Ο πρώτος, είχε σκοπό ν΄αναβιώσει τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ενώ ο δεύτερος, το μύθο της υπεροχής της Αρίας φυλής, που θα έπρεπε να επικρατήσει επί της γη . Και αφού εξήραναν και εδηλητηρίασαν την ψυχή και το πνεύμα των δικών τους λαών μεταλλάσσοντας τους σε μηχανές μίσους και θανάτου, πήραν εύκολα την απόφαση να καταστρέψουν και να ισοπεδώσουν πολιτισμούς και αξίες  και να καταργήσουν την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Οι συνεχείς τους επιτυχίες εναντίον όλων σχεδόν των λαών της Ευρώπης τους οποίους ταχύτατα κατατρόπωσαν ποτίζοντας την ευρωπαϊκή γη με αίμα και δάκρυ από τη μία ως την άλλη άκρη, πρόσθεσε στη συμπεριφορά τους ακόμη μεγαλύτερη αλαζονεία και υπερεγωισμό. Και στη βουή του θρήνου και του σκότους της Ευρώπης, στο δρόμο τους μπροστά θα βρεθεί και η Ελλάδα, η οποία μέχρι τότε τηρούσε αυστηρή ουδετερότητα,  προετοιμαζόμενη όμως εντατικά για το κακό που έβλεπε ότι έρχεται. Και τότε το παγκόσμιο σκηνικό φωτίστηκε και πάλι από μια αιώνια και ανεξάντλητη πηγή φωτός. Του φωτός που αιώνες τώρα εκπέμπεται από την ελληνική ψυχή. Η απάντηση του Πρωθυπουργού της Χώρας Ιωάννη Μεταξά που εξέφραζε  πλήρως και τα συναισθήματα κάθε ελληνικής ψυχής ήταν ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ που έπεσε σαν αστραπή μέσα στη σκοτεινή και θολή ατμόσφαιρα της Ευρώπης. Ένα ΟΧΙ που γέμισε με ελπίδα και θαυμασμό τους Συμμάχους. Ένα ΟΧΙ που ανανέωσε το ιερό συμβόλαιο του ελληνικού λαού με την ιστορία, ότι αυτή η γη, όσο μικρή και αν είναι, ήταν είναι και θα παραμείνει ελεύθερη.Ήταν η ώρα 3 και τέταρτο. Κανονικά σε 2 ώρες περίπου έπρεπε να αρχίσει η εισβολή. Ο Πρωθυπουργός δεν είχε καιρό να χάνει. Έκανε το σταυρό του, υπέγραψε το Διάταγμα της Γενικής Επιστράτευσης. Ο Θεός σώζει την Ελλάδα, είπε. Έξω ξημέρωνε η 28^η Οκτ 1940.

            Δευτεριάτικο πρωινό.

            Σειρήνες και κωδωνοκρουσίες. Ανήσυχες μορφές στα παράθυρα. Κοιτάζονται οι γείτονες, συνεννοούνται με το βλέμμα  και μένουν σύμφωνοι. Τα πάντα για την τιμή. Δεν είναι η μανία του πολέμου που τους εμπνέει,  δεν είναι το πάθος της περιπέτειας. Είναι η συναίσθηση της αξιοπρέπειας. Όταν αυτή είναι εκτεθειμένη σε κινδύνους, τότε το τροπάριο της ειρηνοφιλίας διακόπτεται. Όχι από αγάπη προς τον πόλεμο. Από αγάπη προς αυτή την ειρήνη. Γιατί τίποτα δεν εξυπηρετεί την ειρήνη χειρότερααπό την καλοπροαίρετη διάθεση των λαών να δέχονται ραπίσματα. Κακός είναι ο πόλεμος, αλλά υπάρχει κάτι πιο απαίσιο κι απ΄ αυτόν ακόμα  και είναι η λάσπη που πέφτει και κηλιδώνει τις υπολήψεις των λαών όταν θελήσουν να τον αποφύγουν με την θυσία της τιμής τους. Τέτοιες κηλίδες τίποτα δεν είναι ικανό να τις καθαρίσει. Ούτε το σβήσιμο της γενεάς που τις έχει προκαλέσει. Οι γενεές φεύγουν, αλλά μένουν οι σελίδες της Ιστορίας, για να θυμίζουν τη ντροπή. Μένουν οι μεταγενέστεροι και ζητούν ευθύνες από τη στάχτη μας. Στρατιώτες της ειρήνης όσο δεν προσβάλλεται η Ελευθερία και το Δίκαιο. Όταν όμως κινδυνεύουν τα δύο αυτά αγαθά , τότε η εμμονή στην ειρήνη αποτελεί ανανδρία,  αναξιοπρέπεια και αφιλοτιμία. Για όλα μπορούν να μας κατηγορήσουν. Ένα μόνο δεν θα πει κανείς,: ότι δεν διατηρήσαμε, μέσα στο πέρασμα των αιώνων, άσπιλη τη στολή της εθνικής μας φιλοτιμίας. Έτσι άσπιλη θα την διατηρήσουμε και τώρα. Κοινή είναι η θέληση, να την ξαναφορέσουμε. Γνώριμη στολή του λαού μας. Τη φόρεσε ο παππούς, τη φόρεσε ο πατέρας, θα τη φορέσει τώρα ο γιος. Και πάντα για τον ίδιο σκοπό. Για την τιμή και για την Ελευθερία. Για τους ίδιους λόγους καλούμαστε και σήμερα. Το καθήκον υπογράφει τις προσκλήσεις. Η φωνή αυτού του καθήκοντος είναι η πιο επιβλητική απ΄ όλες τις φωνές. Πρέπει να τη δεχτούμε χωρίς υπολογισμούς. Γιατί η περηφάνια αγνοεί την αρίθμηση. Δεν μετρά τις δυνάμεις εκείνου που θέλει να την τσαλακώσει. Βαδίζει με το μέτωπο ψηλά στο δρόμο της τιμής.. Από τις Θερμοπύλες ως το 21,  και πέρα απ΄ αυτό,  με κλειστό το βιβλίο της αριθμητικής βάδισε το έθνος στους δρόμους των πεπρωμένων του. Με την αριθμητική στο χέρι  δούλοι θα είμαστε σήμερα. Το 1940 δεν θα κάμει εξαίρεση. Παλιά και πρόσφατη ιστορία, / δείχνει ποιο κατάντημα περιμένει τους λαούς εκείνους, που με οδηγό τον υπολογισμό, έστερξαν σε ταπεινώσεις και σε διασυρμό της τιμής τους. Η τιμή που σπίλωσαν δεν είναι η μόνη τους θυσία. Μαζί μ΄ αυτήν έχασαν και τα υλικά αγαθά που πίστεψαν ότι θα εξασφάλιζαν αν δέχονταν τον εξευτελισμό. Ύψιστο καθήκον και συμφέρον είναι η προάσπιση της εθνικής τιμής.

 Καθήκον προς τα μάρμαρα που αποτελούν τη δόξα των περασμένων, προς το βράχο που κοίλαναν ο ιδρώτας και το αίμα των γενεών που προηγήθηκαν, προς εμάς τους ίδιους, προς τους τάφους των πατέρων μας, προς τα λίκνα των παιδιών μας, που θα ντρέπονταν αν μας έβλεπαν απρόθυμους να συνεχίσουμε την εθνική μας παράδοση. Αλλά τέτοια περίπτωση δεν υπήρξε, και ούτε θα υπάρξει. Μας το λέει η αυριανή επέτειος. Θα μας το λένε όλες οι μέρες, όσο υπάρχει ο γαλάζιος ουρανός μας, / όσο υπάρχουν οι αφροί του Αιγαίου μας, για να σχηματίζουν την απέραντη κυανόλευκη, που αγκαλιάζει πέρα ως πέρα τους ελληνικούς ορίζοντες.

 Στις 15 Νοε 1940 στο περιοδικό Νέα Εστία, δημοσιεύθηκε  ένα άρθρο που είχε πολύ επίκαιρο μήνυμα για την σημερινή Ελλάδα:«Σε μιαν ώρα που κανείς δεν ξέρει, σε μια στιγμή που μόνο ο Θεός ορίζει,  μέσα στο ναό της Ιστορίας σημαίνει ξαφνικά η βαθιά καμπάνα της Μοίρας πάνω στα ριζικά των λαών. Τότε τα άτομα που αποτελούν την εθνική ολότητα, πετούν θεληματικά ένα μεγάλο μέρος από τα πιο ακριβά προνόμιά τους, αυτά ίσα - ίσα που κατοχυρώνουν τη μονάδα μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Όλοι τότε, υποταγμένοι σε μιαν ακατανίκητη κεντρομόλο δύναμη, αναζητούν τον πυρήνα της ομογένειας, πυκνώνονται γύρω εκεί, για να δώσουν, όσο γίνεται πιο υπεύθυνα, το μεγάλο «παρών» της φυλής, μπροστά στο κάλεσμα της Μοίρας. Μια φυλή, ένα έθνος, ένας λαός, είναι προικισμένα με βιολογικά νιάτα τόσο περισσότερο, όσο πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά θα μπορέσουν να κάνουν τη σωτήρια προσαρμογή, / από το άτομο στην ομαδική ολότητα.»

            Να γιατί τότε έγινε το θαύμα της φυλής.

Γιατί τότε :

Η φυλή οπλισμένη με όλα τα ψυχικά και ηθικά της χαρίσματα, πήρε την ιστορική της φυσιογνωμία και από μια σκόνη ατόμων που ήταν πριν, όπως είμαστε και τώρα, έγινε ξαφνικά μια πελώρια ενιαία μορφή, εμψυχωμένη από μια μοναδική θέληση, με ένα στήθος πελώριο που μέσα του κτυπούσε μια καρδιά, θεόρατη καρδιά, η καρδιά του έθνους.

Γιατί τότε :

Η ομοθυμία των 10 εκατομμυρίων ελλήνων, με την οποία αντίκρισαν το φοβερό γεγονός του πολέμου, ήταν νομίζω το πιο σπουδαίο γεγονός μέσα σ΄ολόκληρη την ιστορία του έθνους μας  αλλά και η πιο σοφή επιλογή για την επιβίωση του.

Γιατί τότε :

Επέλεξε η Ελλάδα σύσσωμη και σύμφωνη να ακούσει τα μηνύματα της ιστορίας, να τα κάνει βίωμα και να σταθεί μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο της Μοίρας, για να υπαγορεύσει το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της.

Γιατί τότε :

Χωρίς εξαναγκασμούς και φοβέρες ή απειλές  τα 10 εκατομμύρια των ελλήνων πρόσφεραν τους πληγωμένους εγωισμούς τους  πρόσφεραν τις φιλοδοξίες τους  πρόσφεραν τα μίση και τα πάθη τους τα πολιτικά /πρόσφεραν τις προσωπικές ματαιοδοξίες και φθόνους πρόσφεραν τις διαφωνίες και τις αυταρέσκειές τους στο βωμό της Ελλάδας  με τον ίδιο τρόπο που η εκκλησία με σύσσωμο το κλήρο πρόσφερε κάθε  ηθική και υλική συνδρομή, που τα ζευγάρια πρόσφεραν τις βέρες τους, ο απλός πολίτης τις οικονομίες του, οι χωρικοί τα υποζύγιά τους, και οι πλοιοκτήτες τα καράβια τους.

Γιατί τότε :

Και οι 500 χιλιάδες Στρατού μας πρόσφεραν τα νιάτα και τη ζωή τους. Όλοι με ελεύθερη θέληση, χωρίς μεμψιμοιρία, από τα περισσεύματα της καρδιάς τους.

Γιατί τότε :

Στην ηγεσία και στο λαό του ’40 ελάχιστα ενδιέφερε το τέλος, το αποτέλεσμα του ΟΧΙ,  αν θα ήταν η νίκη, ή ήτα ή ο θάνατος. Ολάκερη η δικαίωσή τους στεκόταν στην αρχή. Το πώς δηλαδή όλοι μαζί θα κάμανε τον πόλεμο και αυτό ήταν η νίκη της φυλής. Δεν ήταν μόνο μια πράξη τιμής ετούτη η ομόψυχη ενέργεια. Ήταν ακόμα μια πράξη υγείας και μια πράξη φαντασίας. Διότι μόνο ένας οργανισμός πλημμυρισμένος από τη χαρά και τη δόξα της ζωής, έχει τη δύναμη να ορμά προς τη θυσία με τόσο κέφι. Και μόνο ένας λαός με ισχυρή φαντασία, μπορεί να εξαρθεί πάνω από το υλικό βάρος των ατομικών συμφερόντων και να χιμήξει με τέτοια αποκοτιά, / με ανοιχτές τις φτερούγες προς την αναμμένη φλόγα.

Γι΄αυτό σήμερα :

Ας αναπολήσουμε το θαύμα του ΕΠΟΥΣ με την ψυχή,  την αθάνατη ελληνική ψυχή, που 3.000 χρόνια μάχεται τη βία. Αυτή η ψυχή έκανε το θαύμα και όπως όλα τα θαύματα ξεπερνά τη λογική και εξηγείται μόνο με την πίστη. Πίστη κατά πρώτον στον Θεό και στην Ελλάδα, αυτή που γίνεται πυρακτωμένο πάθος προορισμένο να σημαδεύει τους ατέλειωτους αιώνες. Πίστη στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αυτή που μεταμορφώνεται σε θυσιαστήριο και τρόπαιο ελευθερίας. Πίστη στις ιδέες, αυτή που πλαταίνει τους ορίζοντες του νου και της καρδιάς. Πίστη στην υπεροχή του γένους, χωρίς όμως αυτή η συνείδηση της υπεροχής να οδηγεί στην έπαρση, αλλά να δυναμώνει την ευθύνη που θεμελιώνει την Ελευθερία, στην πιο ευρεία του όρου έννοια :

Ελευθερία ψυχής

Ελευθερία νου

Ελευθερία αγάπης, δημιουργίας και ζωής.

            Ελευθερία που γίνεται για ένα ολόκληρο έθνος, για έναν ολόκληρο λαό και που συνδεόμενη με την πορεία της ιστορίας, γράφεται με τα πύρινα γράμματα της αθανασίας από τα πανάρχαια χρόνια έως σήμερα.

Γι΄αυτό σήμερα :

            Όλοι μας έχουμε υποχρέωση το λεβεντόσταλτο πνεύμα των ηρώων του 40 να το μεταβιβάσουμε στις γενιές που έρχονται γιατί είναι πνεύμα θείο, πνεύμα μεγαλείου, αξιοπρέπειας και ήθους.

Γι΄αυτό σήμερα :

            Τελετές σαν τη σημερινή,ας είναι ένα σεμνό μνημόσυνο στους 13.752 πεσόντες ήρωες του έπους του 1940 που οι τάφοι των 8.000 εξ αυτών είναι διάσπαρτοι ακόμη στα πεδία των μαχών εκτός των συνόρων μας, χωρίς δυστυχώς ούτε ένα τρισάγιο που θα καθαγιάζει τις ψυχές τους και ένα σταυρό που θα σηματοδοτεί τη θυσία τους για την Ελευθερία, που σε μια εποχή ρευστή και ομιχλώδη, η διατήρησή της, ούτε εύκολη ούτε αυτονόητη είναι.

Γι΄αυτό σήμερα :

            Να σταθεί ο καθένας μας δικαιωμένος και ήσυχος μπρος σ΄ οτιδήποτε κι αν πρόκειται να συμβεί, φτάνει αυτό να΄ναι μέσα στο Νόμο της Ιστορίας της φυλής, που αυτή προστάζει και εμείς πράττουμε. Να σταθεί ευτυχισμένος και να αναπνεύσει με όλο του το στήθος τον αέρα των ελληνικών αιώνων, που΄ναι μεθυστικός σαν κρασί, / γιατί είναι γεμάτος από σπέρματα ζωής, από τραγούδια και μύθους και φαντασίες.

Γι΄αυτό σήμερα :

            Ο καθένας να σταθεί έτσι με τη ψυχή γυμνή μπροστά στο θεό, ώσπου να αισθανθεί την ασήμαντη μονάδα της ύπαρξής του απόλυτα ενσωματωμένη μέσα στην αιώνια μορφή της φυλής, αιώνιος κι αυτός μαζί της.

Γι΄αυτό σήμερα :

            Μέσα στον καθένα μας ας υπάρχει και ας ζει ολάκερη η Ελλάδα με όλους τους αιώνες της ιστορίας της και να κοιτάζει μεσ΄από τα μάτια μας, με όλους τους ήρωές της, χορεύοντας μέσα στη φαντασία μας με όλα τα χρώματα, τους ήχους και τις γραμμές της.

Γι΄αυτό σήμερα :

            Ας φωτίσουμε την πράξη του πολέμου που πολεμούμε, με αυτό το ήρεμο και σταθερό φως,το «ιλαρόν φως», που λέει η εκκλησία, είναι κείνο που έκαμε και κάμνει όλους τους ήρωες της πανανθρώπινης ιστορίας να τραβάνε χαμογελαστοί το δρόμο της αποστολής τους, με τόση ασφάλεια και με τόση χάρη που μόνο η ακλόνητη πίστη στο Θεό και η βεβαιότητα της Προστασίας της Αγίας Σκέπης που εορτάζουμε αύριο τους εξασφάλιζε.

            Όμως οι υψηλές πράξεις, τα αληθινά αθλήματα των λαών δεν έγιναν για μάταιη καύχηση. Καυχώνται μόνον οι γηραλέοι, οι πρώην υπάρξαντες. Το ΄40 κατορθώθει χθες, αλλά κρίνεται σήμερα. Αναζητεί αντισταθμίσματα παρόντος. Αν όμως πιστεύουμε, ότι για να κατορθώσουμε κάτι μεγάλο χρειάζεται έκτακτος κίνδυνος, ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι ο απαράλειπτος και μέγας κίνδυνος είναι η Ιστορία και οι αξιώσεις της. Όταν δεν νιώθει το ιστορικό χρέος του ένας λαός, κινδυνεύει. Και όταν ο κίνδυνος δεν είναι ευκρινής ή θεαματικός, τότε προσοχή,  γιατί θα είναι σφοδρός, απαράληπτος και καταστροφικός.

            Ο Χ. Ζαλοκώστας στο βιβλίο του ΡΟΥΠΕΛ γράφει κάτι που και σήμερα θα ήταν πολύ χρήσιμο :

            «Τα Έθνη τα μικραίνουν ή τ΄αποθανατίζουν οι πολίτες τους. Κάθε πατρίδα χαίρεται τόση ευτυχία, όση αναλογεί στη σωφροσύνη των πολιτών της.»

            Γι΄αυτό στις μεγάλες επετείους, όπως, η σημερινή, κι έχει πολλές η ιστορία μας, ο εορτασμός δεν είναι πανηγυρικός. Είναι ιστορίας μνήμη και χρέους υπόμνηση. Αυτό το ύψιστο χρέος, που ρίζωσε μέσα μας πυρακτωμένη την Εθνική Συνείδηση,  δεν το ζητούν, ούτε το χρειάζονται οι μεγάλοι μας νεκροί. Τους το οφείλουμε εμείς οι ζωντανοί.

            Και τους το υποσχόμεθα με τους εξαίρετους στίχους του γνωστού σε όλους φίλου ποιητή Δ. Μπρούχου που λένε:

«Όλα για όλα πάλι θα τα παίξω,

αυτή η γη είναι για μένα αναπνοή

κι΄αν το ζητήσει πάλι θα τη βρέξω

                                    με το άγιο αίμα που ανασταίνει τη  

                                    ζωή»

                                                                                               Σας ευχαριστώ