Το τραγούδι της Αμαλίας. Του Άγη Βερούτη*

Στον οικονομικό ορυμαγδό που βιώνουμε όλοι μας στα τελευταία δύο χρόνια, προσπαθώντας να προβλέψουμε από πού θα μας έρθει το επόμενο χτύπημα κάτω από τη ζώνη, η επόμενη καταστροφή, το επόμενο κακό μαντάτο, έχουμε πέσει σε μια εθνική κατάθλιψη, πιστεύοντας και μεις οι ίδιοι πως περνάμε μια κατάσταση όπου δεν υπάρχει διέξοδος, όπου...

για πάντα τα πράγματα θα χειροτερεύουν γύρω μας και θα μας παρασύρουν, βιώνοντας την αδυναμία του αναπόφευκτου - του πεπρωμένου.Έχουμε οι περισσότεροι ήδη πείσει τον εαυτό μας πως όλα γίνονται γύρω μας, έτσι όπως γίνονται, γιατί δεν θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά. Έχουμε πειστεί πως η Τρόικα ήταν δήθεν μονόδρομος, ενώ στην πραγματικότητα ορισμένοι γενναίοι, σωστοί, δραστικοί και άμεσοι χειρισμοί της προηγούμενης κυβέρνησης, με ορίζοντα διακυβέρνησης τριετίας, θα την είχαν αποτρέψει.Προς Θεού δηλαδή, ακόμη και η τωρινή κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε αποτρέψει την έκβαση αυτή, αν δε φώναζε "Λύκος" και αν δεν είχε τρέξει να αυξήσει τη διαπραγμάτευση των ομολόγων μας από τις τρεις στις δέκα μέρες (t10) για να οργιάσει η υποτιμητική κερδοσκοπία των spreads.Αν άμεσα, μόλις είδαν το πρόβλημα, είχαν ξεκινήσει να συμμαζέψουν τα απόλυτα οφθαλμοφανή όπως οι χιλιάδες ανύπαρκτοι δημόσιοι οργανισμοί, τα νοσοκομεία, οι ων ουκ έστιν αριθμός λαθροσυνταξιούχοι: ψευδο-ανάπηροι, σαραντάρηδες νεότατοι, ψευδο-αντιστασιακοί που στην κατοχή ήσαν 5 ετών και νεκροί (ακόμα τους πληρώνουμε όλους αυτούς), και μετά να ανοίξουν αληθινά 50-60 βασικά επαγγέλματα και την κρουαζιέρα μονοκοντυλιά πριν το Δεκέμβρη του ´09 (δε μας καίει και άμεσα ο συντηρητής καυστήρων) και να ηλεκτρονικοποιήσουν επιτέλους το μάζεμα των φόρων σπάζοντας το λαθρεμπόριο των καυσίμων, θα είχαμε κερδίσει πίστωση χρόνου χωρίς επικυρίαρχο την Τρόικα. Άντε ας έβαζαν και τη βενζίνη και τα τσιγάρα όπου τα έβαλαν. Ακόμα και ας έκαναν έκκληση στον πατριωτισμό των Ελλήνων να πληρώσουν φόρο βρε αδερφέ μαζί με τις έκτακτες εισφορές! Ας έβαζαν και μερικούς από τους κλέφτες συντρόφους τους στη φυλακή να ανασάνει ο κόσμος λίγη δικαιοσύνη! Αλλά φευ.Αν τα έκαναν αυτά για ξεκίνημα, όταν το χρέος ήταν ακόμα €270 δις, θα είχαν την πίστωση χρόνου και την εμπιστοσύνη των αγορών να τα κάνουν όλα στην ώρα τους, χωρίς το μαχαίρι στο λαιμό. Αλλά αυτό το μακελειό με τους 1.000.000 ανέργους γιατί βρε παιδί μου; Γιατί;Μέσα στο μακελειό των καταστροφών της πολύτιμης μικρής καθημερινότητας της ζωής καθενός μας, βιώνουμε τώρα την απογοήτευση και αδράνεια του απατημένου συζύγου, και αμελούμε τις διαδικασίες του διαζυγίου και της ανεύρεσης αξιότερης συντρόφου. Απατηθήκαμε  από τους πολιτικούς που οι ίδιοι εμείς βάλαμε στη θέση που βρίσκονται, πιστεύοντας τους για φίλους μας, για φίλους της Ελλάδας όπως μας είχαν πει. Και μεις τώρα τους κοιτάζουμε απλανώς αντί να τους στείλουμε στη μάνα τους!Στην εθνική μας κατάθλιψη, όπου καθένας μας επαυξάνει την καταστροφολογία από τα λόγια του διπλανού του, αμελούμε να κοιτάξουμε στα θησαυροφυλάκια του μέλλοντος που όλοι έχουμε δίπλα μας, μέσα στα ίδια μας τα σπίτια, τα ίδια τα παιδιά μας.Τα παιδιά έχουν την καθαρότητα του νου να δουν πως μετά την απώλεια έρχεται η αναπλήρωση. Εκείνα έχουν την επίγνωση ότι τα σημαντικότερα παραδείγματα είναι στην ίδια μας την καθημερινότητα. Εκείνα γνωρίζουν πως αν ένας φίλος τους τα χτυπάει τον "κόβουν" από φίλο και κάνουν παρέα εκείνον που παίζουν όμορφα παρέα. Αν ο φίλος θέλει να τους πάρει όλα τα παιχνίδια για τον εαυτό του και τις αδερφές του, και να τα αφήσει να παίζουν μόνο με χαλίκια, τότε βάζουν τις φωνές και αν δε συμμαζευτεί του κόβουν και καμία τσιμπιά. Κάνουν παρέα με εκείνον που περνάνε καλά, και ας μην έχει τα ακριβότερα παιχνίδια, και ας μην κλέβει καραμελάκια από άλλα παιδιά για να τους δίνει, ή μάλλον επειδή δεν το κάνει.
Όταν όμως έχει κόψει τον ανάξιο “φίλο” που την έσπρωξε στο χώμα και μάτωσε χωρίς λόγο, όταν τα δάκρυα στεγνώσουν, τότε, τουλάχιστον η δεκάχρονη κόρη μου, σιγοτραγουδάει μέχρι να ηρεμήσει και να αρχίσει να χαμογελάει πάλι. Το ακούω στα αυτιά μου το τραγούδι της Αμαλίας από το πίσω κάθισμα: να-να-να-νααα να-να-νααα να-να-νααα να-νααα...
Εγώ τι στην ευχή κάνω και έχω κολλήσει με το νταή της γειτονιάς να με ταλαιπωρεί δύο χρόνια τώρα; Γιατί δε βάζω τις φωνές να τον ξαποστείλω πριν με αφήσει μόνο με χαλίκια, και μετά να τραγουδήσω κι’ εγώ το τραγούδι της Αμαλίας;
Εσύ;

* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και  εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια