Θα αναφερθώ σε δύο παραδείγματα, από άλλες χώρες, για να δούμε την κληρονομιά τους και να τη συγκρίνουμε με τη δική μας. Παράδειγμα πρώτο: Βρισκόμαστε στην Ιρλανδία, σε συνέδριο. Είναι καταγεγραμμένο. Καθηγήτρια Πανεπιστημίου μιλάει για την Ιρλανδική Παράδοση και λέει: Η παράδοσή μας είναι πολύ παλιά, πάει ...
πίσω 150 χρόνια. Δίπλα μου από τη μια μεριά είχα τη θυγατέρα μου Ζωή και στα δεξιά μου την πρόεδρο του CIOFF της Ινδίας την κ. Malika Sarambahi. Γέρνει, λοιπόν η κ Malika προς τη θυγατέρα μου και της λέει: Πες του πατέρα σου, εμείς τι δουλειά έχουμε εδώ;.
Την Τρίτη, είχα μια έκπληξη. Ένα γκρουπ Τουρκικό από Κωνσταντινούπολη κατευθύνονταν προς Αίγιο, προσκαλεσμένο από το Φεστιβάλ Αιγίου. Έλαβα, λοιπόν, ένα μήνυμα ότι θα παρακάμψουν για να έρθουν να μας ιδούν. Με την υπεύθυνη του γκρουπ κ. Canan είχαμε μεγάλη συζήτηση με αλληλογραφία που εμπεριέχεται στις Ψηφίδες για τους Τουρκικούς χορούς που χορεύουν τα Τουρκικά Γκρουπ. Είναι χοροί Ποντιακοί, Μικρασιατικοί, Κουρδικοί, Αρμενικοί κ.λπ. μόνον Τουρκικοί χοροί δεν είναι. Η κ. Canan συμφώνησε απολύτως, αλλά πρόσθεσε: Σήμερα χορεύονται κατά τόπους στην Τουρκία. Εμείς τους αντιγράφουμε και ελπίζουμε ότι δημιουργούμε Παράδοση.
Η κ. Canan είναι Κωνσταντινοπολίτισσα. Δεν λέω περισσότερα. Ίσως βρεθεί στο πάμε πακέτο. Προς το παρόν το θέμα το χειρίζεται ο κ. Ηλίας Αλιτζανίδης, κοινός φίλος, και θα πω ότι το προχωράει καλά. Ο σύζυγός της κ. Canan, κ. Ahmet Dogan είναι από την αρχαία Αττάλεια. Μου έστειλε παλαιότερα να του διαβάσω μια επιγραφή μεγάλου ψηφιδωτού που βρέθηκε εκεί. Την καταγραφή και την ερμηνεία την έβαλε ο φίλος Ahmet στο Λεύκωμα του Δήμου της Αττάλειας κάνοντας μνεία στο όνομά μου.
Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά. Και εκείνα δείχνουν με κάθε τρόπο την αγάπη τους, και με αποκαλούν Μπαμπά Μανώλη. Τα θεωρώ παιδιά μου. Κάποτε παρακάμψαμε και εμείς στην Ιταλία για να επισκεφθούμε το χωριό του Μάριου και της Ελβέα, γνώριμούς μας από το Φεστιβάλ της Καρδίτσας. Ο πολιτισμός ενώνει τους λαούς.
Άλλο όμως είχα στο μυαλό μου, όταν ξεκίνησα το σημείωμά μου αυτό. Πολιτισμός υπάρχει και περισσεύει στον τόπο μας. Το θέμα είναι τι κάνουμε μ’ αυτόν. Εδώ στη Νάουσα παρά τις τόσες καταστροφές, υπάρχει ακόμα υλικό χρήσιμο, πολιτιστικό, ιστορικό υλικό που χάνεται από το 1822 και εξής. Αλλά και εκτός Ναούσης υλικό σχετικό με τη Νάουσα. Θα αναφερθώ και πάλι σε παράδειγμα. Παλιά μου μαθήτρια, η κ Αρετή Φετλή, σύζυγος του Γιώργου Μυλωνά, μου έφερε μια μεγάλη τσάντα βιβλία που χρονολογούνται από τα μέσα του προπερασμένου αιώνα και ένα τετράδιο Βυζαντινής μουσικής. Τα φέρνω σε σας σαν στον πιο κατάλληλο άνθρωπο. Ήταν κι άλλα, θα χαθούν κι’ αυτά.
Τέτοιοι θησαυροί υπάρχουν, φίλοι αναγνώστες, ίσως και στο σπίτι σας. Ιστορικό αρχείο δεν έχουμε στην πόλη. Αυτά τα βιβλία δεν είναι για ιδιωτικές βιβλιοθήκες, ούτε καν για βιβλιοθήκες. Θέλουν συντήρηση για να διατηρηθούν, θέλουν φύλαξη.
Η πόλη μας είναι Ιστορική, πόλη ηρωική, μαρτυρική, πόλη βιομηχανική, αγροτική, πόλη με προσωπικότητες που διέπρεψαν στα γράμματα, στην πολιτική, στον πολιτισμό. Με μια ονοματοθεσία κάποιας οδού δεν τελειώνουν οι υποχρεώσεις του Κοινού. Κάνω έκκληση στα πατριωτικά αισθήματα του δημάρχου και των δημοτικών του συμβούλων να ιδρυθεί στην πόλη Ιστορικό Αρχείο για τον διευρυμένο Δήμο. Υπάρχουν στοιχεία του πολιτισμού μας που πετιούνται. Το τι είδε και τι βλέπει η Πλακένια ο Θεός το ξέρει.
Κύριε Δήμαρχε, στηριχθείτε σε νέους συναδέλφους εκπαιδευτικούς που έχουν όρεξη και ζήλο για την υλοποίηση αυτού του ζητήματος. Είναι κοντά μας, δίπλα μας. Θα τους βρείτε. Θέληση χρειάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου