Νύχτες Ιούλη.

Νύχτες Ιούλη και σίγουρα βαδίζοντας, αισίως, τα 47 σου αναπολείς, αντίστοιχες της πρώτης σου νιότης.  « Ρίτα, Ριτάκι» το άκουγα εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 80. Στα πρώτα μετεφηβικά χρόνια. Το αναπολώ τώρα περιέργως. Όχι γιατί ξεπέρασα και εγώ τα 45. Αλλά γιατί τα έφτασε η….Ρίτα. Ρε πως αλλάζουν οι καιροί. Και η Ρίτα μεσήλικας και εγώ στο παρα-πέντε!!!….. Βραδιές Ιούλη στη Νάουσα και οι γειτονιές με τις κυράδες τους στα πεζούλια των πεζοδρομίων, πνιγμένα από τις μυρωδιές του βασιλικού των μπαλκονιών, να ξορκίζουν τη ζέστη με την παρέα. Δίπλα τους η πιτσιρακαρία παίζει χαρούμενη. Απλή και τόσο ωραία η ζωή. Λίγα θέλει για να γενεί υπέροχη. Μια καλή κουβέντα, ένα χάδι, συντροφικότητα. Ότι  χάθηκε στα σήμερα στις τρανές τις πόλεις…. Βραδιές Ιούλη στη Νάουσα. Τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Να κάτι τέτοιες βραδιές στους ογδόντα τις χρονιές, χαρούμενα σχόλναγαν στις 10 το βράδυ σμάρια εργατριούλων από τη «Βέτλανς». Και εμείς εκεί κοντά στην νότια πύλη του πάρκου να κάνουμε χάζι , ένα...

απίστευτο παζάρι ανθρώπων που γέμιζε τη βόλτα της «παραλίας». Σπόρι μαύρο αλμυρό ( τότε φυσικά η αρτηριακή μας πίεση ήταν χαμηλή!) και μπόλικη τσάρκα. Σε πονάει τώρα να βλέπεις στην πόλη κουφάρια εργοστάσιων, καμινάδες που αντί να σφύζουν νέφη ζωής, γεύονται την αιώνια ανάπαυση. Έστω και ως αναπλάσιμα μεταμοντέρνα θηρία , που θα  αναζητήσουν πλέον καθωσπρέπει συνέδρια, συμπόσια και ήχους. Μα ποτέ δε θα ξανακουστούν στον αυλόγυρό τους εκείνες οι μοναδικά χαρούμενες φωνές των κοριτσιών, που ένοιωθαν τον κόσμο ολάκερο δικό τους, αμέσως μετά τη λήξη της βάρδιας τους. Στοιχειωμένη φαντάζει θαρρείς η  μελωδία των Κατσιμιχαίων

Νύχτες δίχως όνομα νύχτες χωρίς σκοπό

χαμένοι από χέρι χαμένοι και οι δυο

ανόητες αγάπες ανόητα φιλιά

λόγια λόγια λόγια λόγια ψεύτικα.

Ε, λοιπόν, κάτι τέτοιες νύχτες του Ιούλη αναζητάς ανόητες αγάπες της πρώτης σου νιότης, ανάκατες από παρέες παιδιάστικες, ονειρικά αραγμένες στο φεγγαρόφωτο του πάρκου

Θόδωρος Ελευθεριάδης