Μια ανθρώπινη ιστορία, από αυτές που δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Μια γυναίκα, που έχασε τον άντρα της, αργότερα έχασε το γιο της Κώστα, με περιπέτεια υγείας η ίδια λίγο μετά και εμφανή τα σημάδια στο πρόσωπό της, κι όμως αντέχει. Ζει μόνη της εδώ και 12 περίπου χρόνια στο ‘7,5’. Στο μοναδικό σπίτι που παίρνει ο δρόμος, ο κάθετος άξονας, το τμήμα Πατρίδα-Νάουσα, που τις τελευταίες μέρες ξεκίνησε ξανά...
Μια περιουσία πολλών ετών δουλειάς, αυτής και του αποθανόντος συζύγου της Γιώργου Κολτσάκη, το σπίτι που διαμένει. Μοναδικές της παρηγοριές, η κόρη της στη Γερμανία, τα εγγόνια της, που τα βλέπει αρκετά συχνά, αλλά και ο κήπος και τα λουλούδια της, που τα βλέπει και τα περιποιείται κάθε μέρα.
Η κ. Θεοδώρα Κολτσάκη αντέχει παρά τα κτυπήματα. Και δεν φοβάται κανέναν, μόνη κάθε βράδυ στη μέση του πουθενά, στον διόλου αφιλόξενο τη νύχτα κάμπο. Ίσα-ίσα που ξέρει να προστατεύεται, όπως ξέρει και να περιποιείται τους περαστικούς, εργολάβους, εργάτες, αλλοδαπούς. Με έναν καφέ, ένα αναψυκτικό, ακόμη και με μια μακαρονάδα καμιά φορά…
Αυτός είναι ο άνθρωπος που ξεσπιτώνεται μετά από 25 και πλέον χρόνια, εξαιτίας της εξέλιξης, εξαιτίας του δρόμου. Ωστόσο δεν έχει παράπονο από την εταιρεία, η οποία της φέρεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αναγνωρίζοντας την ιδιαιτερότητα της περίπτωσης, της παρέχει εκτός από τα χρήματα της αποζημίωσης και τον απαραίτητο χρόνο. ‘Τελευταία θα φύγεις κ. Θεοδώρα, κι όταν εσύ είσαι έτοιμη’, της λένε καθησυχαστικά οι υπεύθυνοι του έργου. Κι εκείνη, τι να κάνει; Περιμένει τα τελευταία χαρτιά, τα χρήματα της αποζημίωσης, με τα οποία θα κληθεί να αγοράσει ένα διαμέρισμα ‘στη Βέροια ή στη Νάουσα’, όπως λέει η ίδια. Εκεί την πιάνει το παράπονο. ‘Θα φύγω από αυτόν τον παράδεισο για να κλειστώ σε ένα διαμέρισμα’, μας λέει και βουρκώνει. ‘Χωρίς τον κήπο μου, τα λουλούδια μου, τις ντοματιές μου…’
Ιστορίες της ψυχρής καθημερινότητας. Από αυτές που δεν γνωρίζουμε, ωστόσο αναθεωρούμε στάσεις ζωής όταν κάποτε τις μαθαίνουμε.
Ποσα λεφτά θα γλυτωναμε αν γινόταν η χάραξη κάτω απο τις γραμμές;και ο υπάρχων δρόμος δεν θα καταστραφοτανε και λιγότερες αποζημιώσεις και πιο γρήγορα θα τελείωνε και και και...αλλα μου φαίνεται κάτι κρύβεται πίσω απ´ολα αυτα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή