Για το θάνατο των μεταναστών, των πολιτών και των λοιπών κτηνωδιών...Γράφει η Ελευθερία Σιλιγκούνα

Υπάρχουν οι ανεγκέφαλοι που επαναστατούν ΜΟΝΟ όταν τραυματίζονται διαδηλωτές και ίσως χαμογελούν αυτάρεσκα με τις επιθέσεις εναντίον αστυνομικών (προφανώς το θεωρούν Νέμεση, αφού άλλωστε ΕΠΕΛΕΞΑΝ να είναι αστυνομικοί), αλλά και το αντίθετο: οι εκνευριστικοί ελληνάρες που εκμαίνονται όταν βλέπουν να γίνονται επιθέσεις σε αστυνομικούς, αλλά δε χάνουν ιδιαίτερα τον ύπνο τους όταν γίνονται επιθέσεις από πλευράς του κράτους και των υποτιθέμενων νομίμων υπερασπιστών της τάξης εναντίον ανυπεράσπιστων πολιτών, οι οποίοι απλώς ασκούν το δικαίωμά τους να διαδηλώσουν. Και οι δύο πλευρές δεν μπορούν να διακρίνουν τη νοσηρότητα της κατάστασης γιατί είναι πλανημένοι, προκατειλημμένοι και εγωιστικά μεροληπτικοί.

Η ίδια "ανεγκεφαλίτιδα" επικρατεί και στην αντιπαράθεση με τους μετανάστες. Ο Έλληνας ακούει στις ειδήσεις ότι σκοτώθηκε 29χρονος και πάει η καρδιά του στην Κούλουρη, αλλά επιστρέφει στη θέση της όταν συνειδητοποιεί ότι αυτός που σκοτώθηκε ήταν μετανάστης. Θρηνεί (και καλά κάνει) για τον άδικο και εγκληματικό θάνατο του 44χρονου που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ όχι για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά (εφόσον ζούμε στη digital εποχή αλλάζουν και τα κίνητρα της θηριωδίας) για μία κάμερα. Και αμέσως η λύση που αυτόματα προτείνει είναι να σκοτώσουν όλους τους μετανάστες. 

Από πότε όμως η ποινή για ένα αδίκημα είναι ο θάνατος; Από πότε η συνακόλουθη ενός εγκλήματος αντίδραση είναι η αυτοδικία;

Η απάντηση είναι απλή: από τότε που το σύνολο των κυβερνητών (ευφημισμός είναι αυτός ο τίτλος, γιατί αν εγώ δε μαγειρεύω, μάλλον δε θα με ονομάσετε μαγείρισσα. Οπότε αυτούς γιατί τους λέμε κυβερνώντες, αφού δεν κυβερνούν;) άφησαν τα κοινωνικά στρώματα να ζουν και να δρουν ενστικτωδώς, χωρίς νόμους σε καθεστώς ατιμωρησίας και απαιδευσιάς.

Είναι ανάγκη να κατανοήσουμε ότι όταν συμβαίνουν νοσηρά φαινόμενα, όπως οι κτηνωδίες στο κέντρο της Αθήνας εναντίον διαδηλωτών, αστυνομικών, πολιτών ή μεταναστών το κοινωνικό σύνολο δεν πρέπει να μεταφέρει την αντιπαλότητα στο εσωτερικό της κοινωνίας και να στρέφεται η μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης, αλλά να ζητήσει τα ρέστα από αυτούς των οποίων ο ρόλος είναι να διευθετούν αυτά τα ζητήματα. Είναι έργο (όχι φιλανθρωπικό, πληρώνονται αδρά για αυτό....) των εξουσιαζόντων να ορίσουν ένα πλαίσιο για ήρεμη και ειρηνική διαβίωση του κοινωνικού συνόλου: να ορίσουν μεταναστευτική πολιτική, να αποφασίσουν πόσους μετανάστες μπορεί να αφομοιώσει η χώρα και να τους εντάξουν ομαλά στην κοινωνία, αλλά και να διδάξουν στο υπόλοιπο σύνολο να ζει αρμονικά με τους μετανάστες.

ΑΝ δεχτείς ότι είναι ανεκτό να σκοτώνεται ή να δέρνεται ΕΝΑΣ πολίτης (είτε διαδηλωτής είτε αστυνομικός), τότε υπογράφεις και τη δική σου καταδίκη, γιατί κάποια στιγμή μπορεί να βολεύει την εξουσία να δείρει ή να σκοτώσει εσένα. Δημιουργείται δηλαδή ένα δεδικασμένο βιαιοπραγιών και ένας άτυπος νόμος ελαστικής ανεκτικότητας στη βία. Οι πολίτες ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ υποσυνείδητα να ανέχονται την κτηνωδία και τη μιζέρια.

Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από το θυμικό ή την αδικία και να αποπροσανατολιζόμαστε. Να μας διαφεύγει δηλαδή ότι η ουσία είναι μία και πραγματική: ΚΑΙ για τη χαώδη κατάσταση στα κοινωνικά στρώματα υπεύθυνος είναι ο εξουσιαστής και ο νομοθέτης. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα ΔΕΝ μπορεί να διοικήσει και επικρατεί χάος σε όλα τα επίπεδα. Οι πολιτικοί ΔΕΝ μπορούν προφανώς να διαχειριστούν τα δημοσιονομικά, αλλά ΔΕΝ μπορούν όπως αποδεικνύεται να χειριστούν και τα κοινωνικά ζητήματα, ένα από τα οποία είναι και η ενσωμάτωση των μεταναστών ή η διαχείριση της εγκληματικής συμπεριφοράς.

Οπότε δε θα έπρεπε να κατηγορούμε τον Έλληνα ή τον αλλοδαπό όταν φέρονται θηριωδώς, αλλά το νομοθέτη και τον κυβερνώντα που διαμόρφωσε σταδιακά και επιτηδευμένα αυτή την κατάσταση.

Και επιτέλους ας συνειδητοποιήσει ο νεο-Έλληνας (μήπως και ξυπνήσει επιτέλους) ότι δεν έχουμε δημοκρατία.