Γράφαμε τις προάλλες για την ανακύκλωση. Πόσο ενεργητικά και ζωηρά ξεκίνησε στην Ημαθία και πόσο νωχελικά και πλημμελώς υλοποιείται, από διοίκηση και πολίτες. Και συμπεραίναμε τότε ότι το πρόβλημα στη χώρα μας είναι η έλλειψη κουλτούρας και πολιτισμού αναφορικά με την οικολογική συνείδηση. Πολιτικοί και πολίτες δεν έχουμε συνέχεια και συνέπεια έργων και πράξεων. Με πρώτους διδάξαντες τους πολιτικούς, φυσικά.
Προχθές... στην Αγία Τριάδα της Νάουσας θυμήθηκα τη Δημοτική Επιχείρησης Εκμετάλλευσης Φυσικών Πόρων (ΔΕΕΦΥΠ) που είχε κάποτε (πολύ καλώς) συσταθεί. Τότε για την αξιοποίηση του πράσινου μαρμάρου της Νάουσας, που ήταν δήθεν πολυτελείας, το πιο ακριβό, με μεγάλη ζήτηση και πράσινα άλογα. Αλλά και για τα μεγαλόστομα υδροηλεκτρικά, με τις λαμπερές εκδηλώσεις των υπογραφών με τη Siemens και τα ρέστα. Κι άλλα πράσινα άλογα. Όχι με την έννοια του κακού σχεδιασμού, αλλά της έλλειψης συνέχειας και συνέπειας των διοικήσεων που λέγαμε παραπάνω. Πώς είναι δυνατόν μια διοίκηση (Λιόλιος-Γιαννικουρής) να πιστεύει ότι τα υδροηλεκτρικά είναι κότα με χρυσά αβγά, κι η αμέσως επόμενη (Βλάχος) να θεωρεί το θησαυρό άνθρακες; Πώς η μία άσπρο, η άλλη μαύρο; Πώς; Καμία σειρά, λοιπόν. Ασυνέπεια, ασυνέχεια σε όλο της το μεγαλείο.
Ποια είναι η ουσία; Ενώ την τελευταία δεκαετία αρχίσαμε να μιλάμε για αειφορία, για αξιοποίηση των ήπιων, των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (άνεμος, ήλιος, νερό, γεωθερμικά ρευστά κ.α.), κι ενώ ΕΙΧΑΜΕ μια δημοτική επιχείρηση με ακριβώς ΑΥΤΟ το αντικείμενο, σήμερα ακόμη κι αυτή έχει καταργηθεί. Διότι πέρα από τη μισθοδοσία των υπαλλήλων της, δεν παρήγαγε άλλο έργο. Κι έγινε μάγκας ο Σιδηρόπουλος των Ανθεμίων, που άφησε τουλάχιστον μια μελέτη φωτοβολταϊκών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου