Φεύγουν ένας-ένας οι άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώσαμε. Με τη φωνή τους, τα τραγούδια τους, την υποκριτική τους δεινότητα, το ταλέντο τους. Άλλοι πλήρεις ημερών, στην ώρα τους, άλλοι νεότεροι. Άδικα. Όπως ο Σαλονικιός Νίκος Παπάζογλου. Ένας σεμνός και μετρημένος ερμηνευτής. Ένας ταπεινός άνθρωπος...
Με μια μαγική φωνή, που ξεχώρισε ανάμεσα στις άλλες. Μια φιγούρα ξεχωριστή και συμπαθητική, που ανάδειξε την αισθητική του τζιν με το κόκκινο μαντήλι. Και τι τραγούδια θεέ μου; Τι ερμηνείες; Τι ηχόχρωμα; Ποιος δεν σιγοτραγούδησε το ‘Μπαγλαμαδάκι’, ποιος δεν αγάπησε με τον ‘Αύγουστο’; Ποιος δεν χόρεψε με τον ‘Υδροχόο’ τον ‘Βούδα και τον Κούδα’, το ‘Μάγκες δεν υπάρχουν πια’. Ποιος δεν τραγούδησε δυνατά το ‘Τρελή κι αδέσποτη’. Ποιος δεν ανατρίχιασε με το ‘Εγώ δεν είμαι ποιητής’…
Μια δικιά μας κοπέλα, η Έλενα Δεληχρήστου, βρισκόταν μαζί τους ως βασικό μέλος της ‘Λοξής Φάλαγγας’ (κιθάρα, κρουστά, φωνή) στις τελευταίες εμφανίσεις του στην Αθήνα. Ήταν μεγάλο το καμάρι μας που τη βλέπαμε μαζί του.
Κρίμα μεγάλο ο χαμός του Παπάζογλου. Ραγίζει η καρδιά, βαθαίνει η ρωγμή του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου