Στην Αθήνα εκδράμουν αυτό το διάστημα πολλά σχολεία της Ημαθίας. Με το σύνηθες εκπαιδευτικό πρόγραμμα: Ακρόπολη, μουσείο Ακρόπολης, θεατρική παράσταση, βραδιά σε μπουζούκια, Μοναστηράκι κ.α.
Όλα είναι καλά. Ακόμη και τα μπουζούκια σε γνωστή φίρμα, είναι μια εκπαιδευτική εμπειρία. Το ζήτημα όμως είναι άλλο...
Ξέρετε ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περιγράφουν τηλεφωνικά στους γονείς τους τα περισσότερα παιδιά; Οι ναρκομανείς, που παίρνουν τη δόση τους σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας υπό την ανοχή των αρχών και την αδιαφορία μιας ολόκληρης πολιτείας και κοινωνίας. Και το δεύτερο, φυσικά, οι ομάδες σκουρόχρωμων αλλοδαπών που κυριαρχούν σε όλες σχεδόν τις περιφερειακές πλατείες…
Λες, τι να κάνουμε; Κι αυτές οι παραστάσεις των παιδιών μας, αυτές οι εμπειρίες, ένα σχολείο είναι. Ωστόσο σφίγγεται πράγματι το στομάχι σου σ’ αυτή τη θέα, ακόμη και στη σκέψη και μόνο. Για την τραγική σημερινή κατάσταση σε μια πόλη που όλοι μας για κάποιο λόγο αγαπήσαμε στο παρελθόν. Αλλά και για τις παραστάσεις που έχουν τα παιδιά μας, χωρίς να παραγνωρίζουμε φυσικά τα ζητήματα της ασφάλειας.
Αυτή είναι η κατάσταση της Αθήνας, σήμερα. Μιας πόλης που ο Κωστής Παλαμάς χαρακτήρισε ως ‘διαμαντόπετρα, της γης το δακτυλίδι’. Κι ο Γκάτσος με τον Χατζιδάκι την τραγούδησαν ως ‘χαρά της γης και της αυγής / μικρό γαλάζιο κρίνο’…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου