Έτσι το βλέπω εγώ». Γράφει η Κατερίνα Μορένα
Τον τελευταίο καιρό έχω ξεμείνει από τίτλους , από λέξεις. Μου ζητήθηκε να γράψω στο eleytheriadhs.blogspot.com( ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ) και ειλικρινά είναι τιμή μου, γιατί τώρα ξεκινάω την πορεία μου ως δημοσιογράφος.
Πολλοί πιστεύουν πως είναι εύκολο να γράψεις 500-800 ή και παραπάνω λεξούλες, βρε τι ψυχή έχουν; Σόρρυ αλλά έχουν :τη δική μου που βγαίνει λέξη-λέξη πάνω στη σελίδα, όπως και του κάθε γραφιά. Δεν παραπονιέμαι… αυτή άλλωστε είναι η δουλειά μου, η δουλειά ενός δημοσιογράφου.
Άραγε όμως τα διαβάζει κανείς όλα αυτά τα κείμενα, που γράφονται καθημερινά; Κάθεται να μελετήσει τις λέξεις, να δει κατά πόσο δένουνε σωστά μεταξύ τους; Ή τζάμπα «χτενίζομαι»;
Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία, τα κείμενα είναι αναλώσιμα, όπως οι εφημερίδες και τα περιοδικά! Φιλοδοξία ενός άρθρου, ενός κειμένου τέλος πάντων, είναι να χαρίσει στον «πελάτη» πέντε λεπτά χαλαρότητας, κάτι το οποίο λείπει στις μέρες μας.
Άλλοι λένε ότι διαβάζουμε για να μαθαίνουμε ώρες, ώρες, απλώς άλλες ώρες διαβάζουμε για να τις περνάμε πιο εύκολα… Πολύ σοβαρότητα μου ήρθε ξαφνικά! Το έχω πάρει απόφαση, δεν είμαι στα καλύτερά μου, απλά δεν είμαι εργασιομανής βλέπεται σε κάτι συγκεκριμένο. Μ΄ αρέσει η ποικιλία. Και την ψάχνω και την αντέχω.
Για αυτό και ασχολούμαι με πολλά πράγματα και με τη δημοσιογραφία ως επάγγελμα, αλλά και με το τραγούδι, το οποίο βέβαια ευελπιστώ να γίνει επάγγελμα.
Η μουσική και τα πρόσωπά της είναι η εικόνα της ζωής μου. Συνέβη. Απλά. Εντάξει όχι τυχαία , το κυνήγησα, προσπαθώ, το σπουδάζω πλέον. Γκρινιάζουν ο μπαμπάς μου ο Κώστας και η μαμά μου η Λίνα. Το τραγούδι θέλει προσοχή, πειθαρχία, αλλά όχι άλλα ενδιάμεσα, αν αληθινά θέλεις να ακολουθήσεις αυτό! Το ξέρω. Γουστάρω και τα δυο. Θα τα καταφέρω και τα καταφέρνω με πολλά μπράβο!
Περνούν βέβαια τα χρόνια, δουλειές δεν υπάρχουν, λεφτά το ίδιο, σ΄ όλα τα επαγγέλματα. Το μόνο που υπάρχει είναι πολλά χιλιόμετρα μέσα σε λεωφορεία, στο μετρό, μικρόφωνα, φωνές, μουσικές, κοινωνικότητα, χαρτιά, λέξεις. Βγαίνεις απ΄ το καβούκι σου. Εκτίθεσαι και σ΄ αρέσει. Δεν είναι για κανένα νέο εύκολο που ξεκινάει, αλλά είναι αληθινό. Τι νόμιζες; Κρατάς ένα μικρόφωνο ή ένα στυλό και αυτό είναι όλο;
Αν είσαι καλός, μόνο αυτό δεν είμαι, γιατί μετά εσύ ο ίδιος θέλεις κι΄άλλα. Μα μην τα πολυλογώ όμως, κατάλαβα με τον καιρό πως για όλα θέλει προσπάθεια, τρέξιμο και μεράκι.
Θέλει αγάπη και κούραση κι ας είναι λίγα τα πρώτα λεφτά! Τίποτα δεν σου έρχεται έτοιμο στο πιάτο. Διαβάζεται τι περνάω εγώ και όχι μόνο εγώ. Εκατοντάδες παιδιά, νέοι, κυνηγάνε τα όνειρά τους εκεί έξω, στις μικρές ή τις μεγάλες πόλεις. Πολλοί λένε πως δεν υπάρχουν όνειρα πια. Είναι λάθος! Γνωρίζω άτομα σχεδόν κάθε μέρα που έχουν όνειρα και ιδέες κ αι κανένας δεν μπορεί να τους σταματήσει, μπαίνοντας εμπόδιο!
Τελειώνω λέγοντας πως, όσο δύσκολες και είναι οι εποχές, όσο και αν δυσκολεύονται οι γονείς μας να μας σπουδάσουν, όσο κι αν μας «πρήζουν» με τα οικονομικά θέματα οι τηλεοράσεις, απλά…. Κλείσε τα μάτια σου, δες το στόχο που έχεις βάλει και τρέξε να τον πιάσεις για σένα τον ίδιο και το μέλλον σου. Αααα…. και να ερωτεύεσαι συνέχεια , κάνει καλό!
Κατερίνα Μορένα.
Υ.Γ Αυτό ξέρετε είναι το πρώτο μου άρθρο στο blog. Έψαξα καιρό για το τι έπρεπε να γράψω και μετά θυμήθηκα έναν καθηγητή μου που μας έλεγε να γράφουμε αυτά που πιστεύουμε, τις αλήθειες που κρύβουμε μέσα μας, τις αλήθειες που βιώνουμε καθημερινά γύρω μας. Αυτό έκανα ή τουλάχιστον αυτό προσπάθησα να κάνω.
Ευχαριστώ.
'Έτσι το βλέπω εγώ". Γράφει η Κατερίνα Μορένα.
Από το «Μου» στο… «Ου»
Έχω να σας γράψω καιρό, όχι γιατί βαρέθηκα ή δεν έχω κάτι να πω… Απεναντίας! Έχω πολλά να πω αλλά δεν ξέρω πώς. Έτσι για ακόμα μία φορά τα κρατάω μέσα μου. Είμαι συνηθισμένη και δεν με πειράζει! Δεν είναι όμως αυτό το θέμα της ανάρτησης. Αυτή τη φορά σκέφτηκα να γράψω για κάτι που με προβλημάτιζε εδώ και καιρό και πιστεύω πως το ίδιο ισχύει και για πολλούς ακόμα…
Υπάρχουν άνθρωποι από την αρχή της ζωής σου που τους νιώθεις δικούς σου, με τους οποίους μοιράζεσαι πράγματα, στιγμές, χαρές και λύπες. Για μένα, είναι σημαντικό, εκτός από την οικογένειά Μου, να υπάρχουν δίπλα μου οι φίλοι Μου, η παρέα Μου, οι γνωστοί Μου, οι συνεργάτες Μου… Το «Μου» είναι σαν ένας «κύκλος» που μέσα του υπάρχουν άνθρωποι με αξιοπρέπεια, επαγγελματισμό, ασφάλεια, φιλία και αγάπη. Όμως, και δυστυχώς για μένα, λίγες ημέρες πριν χαιρετήσουμε το 2010, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν τελικά άνθρωποι που δεν αξίζουν να είναι στον «κύκλο» «Μου». Έτσι, αν και σε τόσο μικρή ηλικία, αυτές τις γιορτινές ημέρες, που θεωρητικά υπάρχει πολλή αγάπη εκεί έξω, για μένα το «Μου» έγινε «Ου»…
Πιστεύω βέβαια, ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα γιατί πολλοί έχετε νιώσει κάτι αντίστοιχο. Σίγουρα έχετε προδωθεί τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο από ανθρώπους που θεωρούσατε ότι είναι μέσα στον «κύκλο» σας. Σας καλώ λοιπον να αναρωτηθείτε! Μήπως αυτά τα άτομα εκμεταλλευτήκανε την καλοσύνη σας; Μήπως τους κάνατε μόνο εσείς χάρες; Μήπως δεν άξιζαν στη τελική;
Προσοχή! Κάντε τους «κύκλους» σας πιο μικρούς για να είστε σίγουροι πως κανείς απ’αυτούς που είναι μέσα δεν πρόκειται να φύγει πότε από εκεί. Κρατήστε τα «γκέμια» της ζωής σας και ο καθένας ας κάνει την αυτοκριτική του…
Αααα… Και μη φοβηθείτε ποτέ, γιατί το «Ου» μόνο πιο δυνατό μπορεί να σε κάνει!
Κατερίνα Μορένα
Όλα τα λεφτά το 2ο κείμενο.μπράβο Κατερίνα για την ηλικία σου είσαι πολλά χρόνια μπροστά!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=06f1M036XM8
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Κατερίνα !!! Να και μια διαφημιση για την Νάουσα