Μια ενδιαφέρουσα ποιητική συλλογή με γενικό τίτλο "Μια μέρα" μας έστειλε η, πάντοτε ευαίσθητη, ποιήτρια της Νάουσας κ. Αθηνά Ξανθίδου. Τη δημοσιεύουμε, ευχόμενοι να αποτυπώνει πάντοτε τις ίδιες βιωματικές της ευαισθησίες.
Επιστρέφουν
Μέσα στην ομίχλη
Σώματα βροχής οι εξόριστοι άγγελοι
Μεταμορφώνονται
Και λούζουν
Τις αυλές των ονείρων
Στην πύλη
Φόρεσε το ράσο της η νύχτα
Και το φεγγάρι κρεμασμένο στα μαλλιά της
Καθώς οι προσευχές πυκνώνουν.
Η ομίχλη γεύεται περάσματα
Προτού εισχωρήσει στη φιλόξενη κοίτη.
Στο βάθος μακραίνουν οι σκιές
Όσων δεν πρόλαβαν κι αφήσαν αμπάρες ανοιχτές.
Μέσα στη φλέβα του καιρού
Τα μελλούμενα κυλούν ως μνήμες.
Διαδρομές
Σιωπηλή μου άνοιξη
Έρχεσαι και φεύγεις
Με ημέρες ιριδίζουσες
Στη δίνη των νερών.
Σε άκλιτους χρόνους
Ιχνηλατώ βήματα και γεύομαι ανάσες
Ονομασίες συλλαβίζοντας
Το γκρίζο μου φως διαπερνώντας.
Και έχω κατανόηση
Ακούω τη σιωπή σου
Τότε μιλάς και μου υπόσχεσαι
Τότε ανθίζεις.
Συνάντηση
Ζητάει ρέστα.
Με στριμώχνει στη γωνιά το χτες
Με χαρακώνει
Σφυροκοπούν οι φύσεις των νευρώνων
Και προχωρώντας.
Να συμπυκνώσω το χρόνο, τη θάλασσα.
Ένα, δύο, τρία . . ., δέκα
Σκοντάφτω Πέφτω Ανασηκώνομαι
Το πεπρωμένο περιμένει
Κρατώντας δαχτυλίδι
Περιμένει φορώντας τη σάρκα μου
Όμως, το φιλί δε θα το δώσω.
Χαίρομαι ή λυπάμαι μακάρι να μην το γνώριζα
Αντικατοπτρισμοί
Στον Ηλία Τσέχο
Σου το ‘χω πεί
Οι καρποί Μεστώνουν
Μες στο φως
Αρνούνται Τίτλους
Με το πρώτο φως
Ο ήλιος ανεβαίνει σταγόνα τη σταγόνα
Ρουφώντας τον ιδρώτα
Και το φεγγάρι σιωπηλό
Αφήνει το σκοτάδι στο κρεβάτι
Στα αυλάκια των χεριών
Ζωή και θάνατος μια χούφτα
Διακτινισμοί
Μέτρησα τη μέρα με την ανάσα των πουλιών
Λογάριασα τις αποστάσεις
Ονειρεύτηκα το μέλλον με την ακρίβεια του παρόντος
Φυγάδευσα το σώμα σε χρόνους ανυπότακτους
Η σκέψη μου πυράκτωσε
Στον ίδιο παρονομαστή ταλαντεύομαι
Στον ίδιο αιώνα.
Επίγραμμα
Όπως χαρακώνει ο χρόνος τις μορφές και παγιδεύει
Έτσι κι εσύ γλίστρησες το σκοτάδι μου στην κορνίζα.
Δεν μπορώ να σε βρω
Που χάθηκες και δεν μπορώ
Να σε βρώ;
Ταξιδεύεις μήπως σε κείνο το σύννεφο
Που στάθηκε για λίγο
Κι ύστερα σκορπίστηκε;
Να ‘σαι, άραγε, στο ουρλιαχτό του ανέμου
Που ξύπνησε μεσάνυχτα
Τις κοιμισμένες μου αισθήσεις;
Μήπως είσαι και σε κουβαλώ
Τυλιγμένο στη χοντρή πλεξούδα των μαλλιών μου;
Ένα χαμόγελο μόνο μου λείπει
Να σε λευτερώσω επιτέλους στο φως
Όμως, πέφτει η νύχτα
Τόσο κοντά τόσο μακρυά μου.
Στη δεξαμενή
Και είναι μια μέρα σαν κι αυτές
Που αφήνουν σημάδια
Η θυσία σου γη
Των καρπών αρχέγονες μνήμες
Γύρω από τη φωτιά
Πυροδοτούν εκρήξεις στα μονοπάτια της άνοιξης
Ανοίγοντας τις πύλες του χρόνου
Το διαβατήριο στην αγκαλιά της πασχαλιάς
Υποδοχέας ζωής που ματαιώθηκε
Στη δεξαμενή της νιότης
Με τα πέταλα στο ποτήρι
Με τα μάτια στο ρέμα
Και είναι Πρωτομαγιά
Και είναι μια μέρα
Ψυχανάλυση
Μέσα στις ζωές των άλλων
Κατάφερε να ζήσει
Μέσα στις πληγές τους να περιπλανηθεί
Στους ίσκιους των δέντρων ψιθυρίζοντας
Με τη δροσιά των δακρύων
Πριν πέσει η νύχτα
Να απλωθεί πάσχισε
Σε όνειρα που δεν ήταν δικά της
Σμιλεύοντας άμορφους χρόνους
Ανασύροντας αχάραχτες μνήμες
Στον πάγο της λήθης
Με πλήρωμα την άδεια της ζωή
Να ταξιδεύει χρεώθηκε
Και πάνω στα ερείπια να θριαμβολογήσει
Επιτέλους κάτι δικό της.
Χρόνε
Ανιχνεύοντας
Ρωτώντας τις στάχτες
Τους άζυμους άρτους
Τα κενά
Ως φύλλα στις πτώσεις
Δάφνες στολίζουν την απουσία σου
Οι αισθήσεις
Αργά σαλεύουν
Θέση να βρουν
Οι αισθήσεις
Αγκαλιάζουν τους ύπνους μου
Τα ονόματα σου φωνάζουν
“Εύφλεκτη σάρκα είναι μόνο η γυμνή”
Πρωί σε είδα
Ήσουνα μόνος, γυμνός
Πνιγμένος στα νερά του καθρέφτη
Ούτε ένα φιλί
Φτωχό καλοκαίρι μου
Η καμένη σου σάρκα
Θαμμένη στις τσέπες μου
Με τριάκοντα αργύρια
Κι ούτε ένα φιλί
Αύγουστος 2007
Στο απέραντο
Μας γνέφεις
Σ’ αφήσαμε πίσω
Σε φωνάξαμε
Δεν αποκρίθηκες
Και στέλνεις μηνύματα με σύννεφα καπνού
Για μια θέση στο απέραντο
Έρημη πόλη
Στην έρημη πόλη
Φοράς το καλσόν σου ανάποδα
Σβουρίζοντας σύννεφα άμμου
Ψηφιδωτά αγκαλιάζοντας
Μελάνι στους δρόμους
Στις φλέβες μελάνι
Σκακιέρα της σκόνης τα χνάρια σου
Στην έρημη πόλη
Φωνάζω, φωνάζω
Τα βήματα καίω
Τη δύση σιωπώ.
Στο σταθμό
Να κρυφτώ πίσω από το παλτό μου
Να μη βλέπω που φεύγεις
Να μετρώ τις ώρες αντίστροφα
Να σταματώ τα τραίνα
Να κομματιάζω τη σκιά σου
Να μη βλέπω που φεύγεις
Και να ψάχνω στους λήγοντες
Τις αντιστίξεις μας.
Κρυμμένη στον ποδόγυρο
Και μείναμε να κουβεντιάζουμε
Με καινούργια φωνήεντα
Όλη η αλφάβητος στην κατηφόρα.
Μια λέξη μόνο δεν πυροβολεί
Ράβει τον ποδόγυρο μου
Μετέωρο μέλλον
Έμεινα να χαράσσω ονόματα
Αγύμναστη
Λιμνάζουσα
Στην κόψη
Δάκρυ
Σαν πέτρα κυλάς
Κι ύστερα γίνεται σύννεφο
Κι επιστρέφεις
Σαν βροχή τις πληγές να ξεπλύνεις
Πικρή αυγή
Ανάμεσα στο “πρέπει” και στο “θέλω”
Στις ρυτίδες μέσα κυλώ
Στείρο απομένει το ζύγι
Όταν επικίνδυνα βαραίνει το χρέος.
Ο κορυδαλλός
Ο θάνατος τη μέρα ακυρώνει
Την κλαίουσα ο θρήνος τρέφει
Σαρώνει ο άνεμος τις προσευχές
Στρατιές σκιών τριγύρω
Και ο κορυδαλλός να υφαίνει
Τη Δεύτερη Ανάσταση.
Μεγάλη Πέμπτη
Τρύπησαν ξανά οι παντόφλες
Το πιάνο ξεκούρδιστο
Μεγάλη Πέμπτη σήμερα
Η μέρα βουβή ρίχνει το γάντι
Κόκκινες οι παλάμες
Το αίμα Σου, Χριστέ μου, το αίμα Σου
Μαρτύριο, τα πάθη Σου Χριστέ μου, τα πάθη μας
Κι εμείς μαζί Σου, στιγμών υπολείμματα
Το σταυρό Σου, πώς να σηκώσουμε Χριστέ μου
Πώς να σηκώσουμε!
Λίγο πιο πέρα
Στ΄ ασήμι το δάκρυ
Στο μέλλον που φεύγει
Να πάρει το σώμα
Να φέρει τα άνθη
Την αύρα της γύρης
Στ΄ ασήμι το δάκρυ
Στεφάνι φορώντας
Φεγγάρια κλειδώνει
Καθόδους ιδρώτα
Άγαλμα μένει
Χαϊκού
Ξαναγυρίζεις
Στους καθρέπτες της μνήμης
Σαν καταιγίδα
™
Παλικάρι μου,
Δεν βλέπεις τις στάχτες και
Φωτιές κυνηγάς;
™
Οι μάσκες πέφτουν
Και το καρναβάλι, να!
Πάλι αρχίζει
™
Δεν προλαβαίνουν
Στα χαϊκού οι λέξεις
Να μας προδώσουν
™
Αχ, ηλιαχτίδα
Έφερες την άνοιξη
Εγώ πού ήμουν;
™
Όλο ανθίζω
Για τα μάτια σου μόνο
Για το χειμώνα
™
Έζησα πάλι
Τα όνειρα της μέρας
Με νύχτες λευκές
™
Δυό δρόμοι κι ένας
Στα χέρια μου οδηγός
Ο άγγελός μου
™
Πέτρινα λόγια
Οι αποχωρισμοί μας
Γεφύρια περνούν
™
Βουτιές στα βαθιά
Οι λήθαργοι ξυπνάνε
Θα το αντέξεις;
™
Ρέουν οι νότες
Στα αυλάκια ρυτίδων
Ξυπνούν τις μνήμες
™
Ψάχνω το βυθό
στη λίμνη των ματιών σου
Το αίνιγμά μου
™
Σκόρπιες κουβέντες
Αμήχανοι οι φθόγγοι
Ρίχνουνε δίχτυα
™
Διπλώνουν χρόνια
Αναβάσεις ονείρων
Φύλλα κι ομίχλες
™
Ανάβουν φωτιές
Οι εξόριστες μνήμες
Σε χάρτες παλιούς
™
Δύο οι σιωπές
Τι συνάντηση κι’ αυτή!
Τρεις απουσίες
™
Σαν λυχναράκι
Τρεμοσβήνεις ζωή μου
Κι εγώ θεατής
™
Η μέρα Πονά
Σα ρίχνει στον κόρφο της
Τη νύχτα ζαριές
™
Φεγγάρι δειλά
Κρύβεις τα δάκρυα σου
Στο τραγούδι μου
™
Πάμε σε γιορτή
Απόψε μας κάλεσε
Ο θάνατος σου
™
Ζητούν το λόγο
Πικρές στο στόμα γεύσεις
Τ’ απωθημένα
™
Άξαφνα ήρθαν
Απρόσκλητες νυφάδες
Και με ξυπνάνε
™
Σ΄ αναγνωρίζω
Στα χρώματα της νύχτας
Όταν με ξυπνάς
™
Δεν σου μιλάω
Σε αγκαλιάζω κρυφά
Πίσ’ απ’ τις λέξεις
™
Σε συνάντησα
Και έτσι σαν άνεμος
Με πήρες μαζί
™
Πέφτουν ψιχάλες
Ανθίζουν στον τάφο σου
Οι προσευχές μου
™
Τα μάτια τρέφουν
Εικόνες που γεμίζουν
τη μέρα με φως
™
Με χρυσαλλίδες
Οι αιώνες υφαίνουν
Τη γέννησή μας
™
Ένα αστέρι
Στο δάκρυ σου κυλάει
Σαν παραμύθι
™
Δεν ξημερώνει
Με σπασμένους καθρέφτες
Χαράζω τροχιά
™
Σε λαχταράει
Ο ίσκιος που γυρεύεις
Στο είδωλο σου
™
Ήρθα να σε βρω
Ξέχασες που σούταξα
Το θάνατο μου;
™
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου