ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Πολυβασανισμένο το ζήτημα της θέσης «12» για τη διαχείριση των απορριμμάτων. Κοντά δέκα χρόνια τώρα, αμφιταλαντευόμαστε ως κοινωνία για τη θέση της μονάδας. «5», «11», «12» και πάει λέγοντας. Παραπληροφόρηση από τη μία πλευρά, παραπληροφόρηση κι από την άλλη. Κι ο λαός στη μέση άναυδος, αμέτοχος. Τελικά, δημοκρατικοί θεσμοί αποφάσισαν τη «12», κι οι διαφωνούντες ύψωσαν δικαστικά (και διχαστικά) τείχη. Όλα… ωραία και καλά, στη βάση της αναμενόμενης δικαστικής απόφασης. Εξάλλου στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αλλά σε μια χώρα που δεν λειτουργεί σχεδόν τίποτε, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτε. Στην ελληνική δημοκρατία υπάρχουν ΜΟΝΟ αδιέξοδα.

Τώρα έχουμε ακόμη μία αναβολή της δικαστικής διαδικασίας στο Συμβούλιο Επικρατείας για τη θέση «12». Αυτή τη φορά κομβική. Στη βάση των δύο θέσεων που μας ταλάνισαν, βρισκόμαστε στο «12 παρά 5». Όπως όλα δείχνουν, τα περίπου επτά χρόνια της φαγούρας για το έργο πάνε χαμένα. Νέοι θεσμοί και νέες δομές θα κληθούν να αποφασίσουν για το ζήτημα. Πιθανή θριαμβευτική διάθεση σήμερα κάποιων, ενέχει μια μορφή ανησυχίας στο πίσω μέρος της κεφαλής τους.

Φυσικά, το μεγάλο ζήτημα είναι ότι δεν λύσαμε ακόμη το θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων μας. Αυτών που δαψιλώς παράγουμε όλοι μας, αλλά θέλουμε να τα θάψουμε στο χωράφι του γείτονα…

Θέλετε να μάθετε την επόμενη μέρα των σκουπιδιών; Απλούστατα. Σε περιφερειακό επίπεδο πια, πιθανόν να βρεθεί μια νέα θέση. Πιθανόν να παραμείνει η ίδια. Ό,τι κι αν γίνει όμως, όπου κι αν χωροθετηθεί η μονάδα, θα βρεθούν πάλι κάποιοι που θα διαφωνήσουν, θα οδηγήσουν εκ νέου το ζήτημα στα δικαστήρια ή στις ελληνικές καλένδες. Όπως έγινε και γίνεται τα τελευταία χρόνια με όλα σχεδόν τα μεγάλα έργα της Ημαθίας (κάθετος άξονας Βέροιας-Σκύδρας, Περιφερειακή Αγορά Κουλούρας, διαχείριση απορριμμάτων κ.α.), στα κράτη όπου δεν υπάρχει κράτος. Στα κράτη όπου δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί την ευθύνη τους.

Υ.Γ.: Ο παππούς ο Μήτρης έπινε. Στο ρακί του έβαζε πάντα νερό και μεθούσε. Το ίδιο και στο ουίσκι. Πάντα το έπινε με μισό νερό. Αλλά ακόμη το κρασί του το έπινε νερωμένο. Ώσπου μια μέρα αποφάσισε να μην μεθύσει ξανά. Και έκοψε το νερό.