Αρχές Σεπτέμβρη κάθε χρόνο κι αφού τελειώναμε με τα ροδάκινα, ξεκινούσε αμέσως η συγκομιδή των μήλων. Πρώτα τα "καμπίσια" και -μετά του Σταυρού (14/9)- ξεκινούσαμε και τα "ορεινά΄' (Μπλάνα, Μουτσιάρες, Μηλίτσα κλπ.). Παλιότερα τα μήλα τα μαζεύαμε σε τουρβάδες και τα κάναμε μεγάλες κόπες στο μπαξέ. Μετά μπήκαν οι τσίγκινοι κουβάδες στη ζωή των παραγωγών μας, ενώ η πρώτη διαλογή των μήλων γινόταν στο κτήμα (πρώτα, δεύτερα και ...τρίτα). Οι "πεσέδες" ...πήγαιναν σε δώρα και πεσκέσια. Οι οικογένειες, οι φίλοι και οι γείτονες, συνεργάζονταν και πήγαινε ο ένας στο κτήμα του άλλου για βοήθεια. Συνεργασίες, αλλά πάνω απ' όλα αλληλοεκτίμηση, αγνές ανθρώπινες σχέσεις, υποστήριξη, αλληλεγγύη στα δύσκολα, αλλά και σεβασμός στον μόχθο και τον ιδρώτα του άλλου. Έννοιες, που πολύ δύσκολα πλέον τις απαντάμε στη σημερινή Κοινωνία.
Όλα αυτά, μου τα θύμησε η ξαδέλφη μου Λία Δουκοπούλου/Κάλλη, που μου έστειλε σήμερα την πρωία μια φωτογραφία του αρχείου της με μια πολύ γνωστή μου ξύλινη κλούβα. Η "σφραγίδα" στην πλαϊνή της μεριά παραμένει πολύ χαρακτηριστική: "ΑΦΟΙ Δ. ΚΑΡΑΜΠΑΤΖΟΥ- ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ-ΝΑΟΥΣΑ". Οι "Αδελφοί" λοιπόν, ήταν ο πατέρας μου Κώστας και ο θείος μου Τάσης, παιδιά του Δημητρού Καραμπατζού (1887-1978), που μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70 είχαμε κοινά κτήματα και κοινές οικονομίες. Θυμάμαι λοιπόν, κάπου το 1976 στα κτήματά μας στην περιοχή "Γκύμνοβος" δίπλα απ'το ποτάμι, είχαμε κόψει μερικά στραβά πλατάνια και βγάλαμε πολύ ωραία ξύλα. Μ' αυτά πήγαμε στην κορδέλα του Γκαρνέτα και κάναμε αυτές τις πολύ στιβαρές και καλοφτιαγμένες κλούβες για μήλα.
Μετά τη συγκομιδή στο κτήμα, μεταφέραμε τις κλούβες στο ψυγείο που διατηρούσαμε κάτω από το σπίτι μας στην οδό Χρ. Λαναρά (...υπάρχει ακόμη ανενεργό εδώ και 30 χρόνια!!) και το βράδυ (για ...ξεκούραση!) μαζί με τον αδελφό μου τον Τάκη και τον ξάδελφο Δημήτρη, ντανιάζαμε τις κλούβες για να χωρέσει ο θάλαμος όσο περισσότερες γινόταν. Φτάναμε σε ύψος μέχρι και 14 !! Όλο το χειμώνα επίσης και κυρίως τις βροχερές μέρες που δεν πηγαίναμε για κλάδεμα, βρίσκαμε δουλειά να κάνουμε. Ξεντανιάζαμε τις κλούβες με τα μήλα και κάναμε επισταμένη διαλογή, αραδιάζοντας σε μπλε κόλλες τα "πρώτα" (με τη απαραίτητη "μόστρα"), σε κόκκινες τα "δεύτερα" και τα στέλναμε στις Λαχαναγορές Αθηνών και Θεσ/νίκης (Β-14).
Ένας αγώνας και μόχθος των αγροτών που ελάχιστες χρονιές ανταμείβονταν. Θυμάμαι τον μακαρίτη το μπαμπά μου που έλεγε: "Κανονίστε μάθετε γράμματα, γιατί ο αγρότης είναι ξεσκέπαστο μαγαζί...", αλλά και το "Η αγροτιά είναι πότε μήλα, πότε φύλλα..."! Θέλοντας να πει οτι για τον αγρότη δεν υπάρχει ποτέ σίγουρο εισόδημα. Για όλη του τη ζωή ζει μέσα στο ρίσκο και το άγνωστο.
Κατέγραψα μερικές σημαντικές εμπειρίες, βιώματα και διδακτικότατες αναμνήσεις από την αγροτική ζωή και τα δικά μας αγαπημένα πρόσωπα.
Τελικά, το .....μήλο, δεν έπεσε κάτω απ' τη μηλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου