"Μεταπολίτευση". Γράφει ο Νικόλας Καρανικόλας, πρώην δήμαρχος Νάουσας, καθηγητής στο Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας και Ανάπτυξης του ΑΠΘ

 Η ώρα ήταν 2 τα ξημερώματα στις 24 Ιουλίου του 1974, όταν προσγειωνόταν το αεροπλάνο που έφερνε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στην Ελλάδα.

Πλήθος κόσμου, τον υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο και γεννήθηκε η περίοδος  της μεταπολίτευσης. Ή

αλλιώς, η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία μετά το τέλος της επταετίας της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, ξεκινούσε.

Σήμερα, κλείνουμε 50 έτη από εκείνο το βράδυ. Γνωρίζουμε λοιπόν την πολιτική αρχή της περιόδου της μεταπολίτευσης. 

Το τέλος της όμως; 

Ίσως αναφορικά με αυτό το θέμα να υπάρχουν πολλές διαφωνίες.

Η άποψη μου για το τέλος της μεταπολίτευσης και ο τρόπος που την αντιλαμβανόμαστε ως πολίτες είναι ότι η περίοδος αυτή έχει κλείσει και ολοκληρωθεί ως πολιτική περίοδος στην χώρα μας.

Δύο ήταν τα σημαντικά ζητήματα που καταγράφηκαν κατά την περίοδο αυτή. 

Πρώτον είναι ότι ήταν μια περίοδος βαθιά πολιτική. Το συνταγματικό πέρασμα στην σύγχρονη Ελληνική Δημοκρατία ήταν το σημαντικότερο ζήτημα που μας πρόσφερε η περίοδος μετά το 1974 και φυσικά το σύγχρονο σύνταγμα του 1975. Η θέσπιση δηλαδή ενός κράτους δικαίου. 

Συμπληρωματικά και ανεξάρτητα, η περίοδος αυτή ήταν μια περίοδος βαθιά κοινωνικοοικονομική. Ο μετασχηματισμός της κοινωνίας μας με ένα βαθιά δομικό τρόπο.

Οι σταθμοί της μεταπολίτευσης μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια ήταν πολλοί και εξαιρετικά ενδιαφέροντες.

Σε πολιτικό επίπεδο μερικοί βασικοί σταθμοί της μεταπολίτευσης είναι:

• Το 1974, με την νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε.,

• το 1979, με την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή,

• το 1981, με την «αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου, 

• το 1990, με την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, 

• το 1996, με τον «εκσυγχρονισμό» του Κώστα Σημίτη, 

• το 2000, με την ένταξη στην Ευρωζώνη, 

• το 2003, με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., 

• το 2010, με το πρώτο μνημόνιο, 

• το 2011, με την οικουμενική κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, 

• το 2015, με το «πρώτη φορά αριστερά» του Αλέξη Τσίπρα, 

• την μη υλοποίηση του δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου του 2015 του «ΟΧΙ» που θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε περιπέτειες σε αχαρτογράφητα νερά και 

• σήμερα, με τον «πολυδύναμο εκσυγχρονισμό» του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Αν όμως θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε έναν πολιτικό που έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο κατά την περίοδο αυτή θα επέλεγα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. 

Δύο οι βασικές αιτίες.

Η ανάπτυξη των σύγχρονων δημοκρατικών θεσμών με το σύνταγμα του 1975 αλλά και η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ ως ένα οικονομικό και πολιτικό αγκυροβόλιο.

Σήμερα, ζούμε την δικαίωση της μεταπολίτευσης. Ακόμα και αν τα προβλήματα μιας νέας γενιάς Ελλήνων (έως 50 ετών) είναι εντελώς διαφορετικά και βέβαια δεν αντιλαμβάνονται τα ζητήματα που έλυσε η περίοδος της μεταπολίτευσης, σίγουρα αντιλαμβανόμαστε όλοι σήμερα, ότι ακόμα και η Ελληνική Δημοκρατία δεν είναι αυτάρκης όπως στο παρελθόν, αλλά οφείλει να προσαρμόζεται και να αλληλοεπιδρά στην διεθνή σκακιέρα και τις Ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις. 

Το μόνο που χρειάζεται πια είναι να δείξουν οι Έλληνες πολιτικοί την ωριμότητα που είχαν οι πρόγονοί τους 50 χρόνια πριν. 

Πράγμα βέβαια, που δεν το λες και λίγο.