Μακρά και πολύ βαριά η ιστορία της Βιομηχανίας «ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ». Από το μακρινό 1964, ο αείμνηστος Γρηγόρης Βαρβαρέσος (1920-1999), δημιουργούσε την ιστορική βιομηχανική μονάδα παραγωγής νήματος. Τα πρώτα της βήματα ξεκίνησαν από πολύ παλιά, από το 1908, όταν την εταιρία την είχαν άλλοι βιομήχανοι και στη συνέχεια άλλαξαν αρκετά «χέρια». Κινητήρια δύναμη και αυτών των εργοστασίων, ήταν πάντα ο «λευκός άνθρακας της Νάουσας, δηλ. τα νερά της Αράπιτσας, όπου μπορούσαν και παρήγαγαν ηλεκτρικό ρεύμα για κίνηση των μηχανημάτων άρα και με μικρότερο λειτουργικό κόστος στο παραγόμενο προϊόν.
Ο κυρ-Γόλης Βαρβαρέσος- μηχανικός σε παλιά εργοστάσια της Νάουσας, το 1964 τόλμησε το μεγάλο ρίσκο. Έστησε την πρώτη μικρή εταιρία με αρκετούς μικρομετόχους και με μπροστάρη τον ίδιο, καθώς γνώριζε τα πράγματα από μέσα. Το πρώτο εργοστάσιό της είναι το γνωστό «Βαρβαρέσου» στην περιοχή της Ευαγγελίστριας. Όπως λοιπόν παλαιότερα οι οικογένειες Λαναρά, Κύρτση, Λόγγου, Τουρπάλη, Γκούτα, Καράτζια, Κόκκινου, Μπίλη, Τσίτση, Σεφερτζή, Πλιατσιούκα κ.α. έτσι και η Νηματουργεία «ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ» έχτισε ένα άριστο όνομα στη Νάουσα. Από το 1964 μέχρι σήμερα, μετράμε κοντά στα 60 χρόνια ζωής! Με τεράστια προσφορά στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης μας. Είναι περιττό θαρρώ να αναφέρω, το πόσα πολλά πρόσφερε στη Νάουσα και στις χιλιάδες εργαζομένους της που εργάστηκαν εκεί. Πάρα πολλοί επίσης, είναι οι σημερινοί συνταξιούχοι της στη Νάουσα, όπως και του Λαναρά κλπ. Η εταιρία αυτή μεγαλούργησε. Μετά τον θάνατο του Γρηγόρη Βαρβαρέσου, την ανέλαβαν τα άξια παιδιά του Κώστας και Τασία. Πάτησαν στα βήματα του πατέρα τους και προχώρησαν πολύ παραπέρα. Αναπτύχθηκαν με γοργά βήματα. Έπιασαν πολύ καλά το νόημα του ανταγωνισμού στην Ευρώπη, επένδυσαν σε νέες τεχνολογίες, σε καινούργια μηχανήματα, σε εξειδίκευση του προσωπικού, έφτιαξαν νέα και καινοτόμα προϊόντα, όπως τα ζητούσε η διεθνής αγορά κλπ. Έκαναν εξαγωγές μεγάλο μέρος των ποιοτικότατων προϊόντων τους. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, έκαναν κι άλλο ένα μεγαλύτερο άλμα με τις νέες εγκαταστάσεις τους στον Στενήμαχο. Θυμίζω δε, ότι λίγο πριν, (1985) είχε κλείσει η ΥΦΕΝ/ΕΣΤΙΑ όπου έχαναν τη δουλειά τους 165 εργαζόμενοι! Για να έρθει το 1989-90, όταν έκλειναν ΒΕΤΛΑΝΣ & ΠΕΛΛΑ ΟΛΥΜΠΟΣ, με απώλεια 1.100 θέσεων εργασίας για τη Νάουσα!! Το τίμημα για τον τόπο μας, πανάκριβο. Η ανεργία πάνω από το 40% που όμοιό της δεν υπήρχε στην Ελλάδα ίσως και στην Ευρώπη. Οι πληγές της αποβιομηχάνισης βαθύτατες για τον τόπο και τον κοινωνικό μας ιστό. Κανείς μας δεν μπόρεσε να τις επουλώσει μέχρι τώρα. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα στις ευθύνες.
Ήταν λοιπόν οι εποχές, που ο ανταγωνισμός ήταν πολύ σκληρός και αμείλικτος. Στην Ευρώπη το σύνολο σχεδόν των βιομηχανιών κλωστ/ργίας-νηματουργίας, έκλειναν η μια πίσω από την άλλη. Η παγκοσμιοποίηση των αγορών, έκανε τους κανόνες του «παιχνιδιού» πάρα πολύ δύσκολους. Η παραγωγή αντίστοιχων προϊόντων σε χώρες της Ασίας, έφτανε πολλές φορές και το 1/10 του κόστους των εδώ Βιομηχανιών(!). Οι επιχειρήσεις αυτές, από «εντάσεως εργασίας» μετατρέπονταν σε «εντάσεως κεφαλαίου». Πώς άραγε να είναι ανταγωνιστικές; Κι όταν στη Νάουσα, υπήρχε και το ναουσαίϊκο φιλότιμο που δεν επέτρεπε να χαθεί καμία θέση εργασίας. Τότε, πολλές ελληνικές επιχειρήσεις του είδους, εκμεταλλευόμενες τα «κίνητρα» του Κράτους μετέφεραν τα εργοστάσιά τους στη Θράκη (αναπτυξιακός νόμος, φορολογικές απαλλαγές, επιδότηση εργατικού κόστους κλπ). Άλλες, όδευσαν στην Βαλκανική. Τα παραδείγματα μεταφοράς μονάδων –ακόμη και της περιοχής της Νάουσας- στα Σκόπια κλπ. είναι γνωστές. Το 2003 θυμίζω, ότι είχε κλείσει και η ΤΡΙΚΟΛΑΝ. Για να καταλήξουμε τελικά το 2005-06 όταν έκλεισαν τελικά και όλα τα άλλα εργοστάσια Λαναρά (Β,Γ και Δ). Πλήγματα, οδυνηρότατα για την άλλοτε κραταιά βιομηχανική Νάουσα.
Παρά ταύτα όμως, τα αδέλφια Κώστας και Τασία, προτίμησαν τότε να μείνουν και να επενδύσουν στη γενέτειρά τους τη Νάουσα. Μέγας άθλος. Δεν ξέρω εάν αυτό θα το έκανε άλλος; Με συναίσθηση της αγάπης τους για τη Νάουσα, της ευθύνης τους, αλλά και του τεράστιου οικονομικού ρίσκου. Με μεγάλους και συνεχείς αγώνες, με πολλή προσπάθεια, με τεράστιες θυσίες και πάντα με σκοπό να κρατήσουν την Επιχείρησή τους όρθια και όλες τις θέσεις εργασίας. Γιατί έτσι είχαν μάθει απ’ τον πατέρα τους που ήταν ιδιαίτερα «φιλεργατικός». Όσο κι εγώ ήμουν δήμαρχος Νάουσας, παλέψαμε από κοινού αρκετά πράγματα. Ένιωθα κι εγώ το βάρος και την ευθύνη των ιδιοκτητών και έπρεπε να σταθώ δίπλα τους και να βοηθήσω όσο μπορούσα. Θυμάμαι που το 2010-2012 τους καθυστερούσε η χρηματοδότηση των Τραπεζών, παρότι υπήρχε ένα άρτιο «Επενδυτικό- Επιχειρησιακό Σχέδιο». Πηγαίναμε συχνά στην Αθήνα και διεκδικούσαμε τις νόμιμες επιδοτήσεις για να μπορέσει να σταθεί η επιχείρηση. Από τότε πια, άρχισαν να συσσωρεύονται τα προβλήματα ελλείψει ρευστότητας. Οι εργαζόμενοι, πάντα ήταν αρωγοί της και πάντα είχαν πολύ φιλότιμο, υπομονή και καρτερικότητα. Ο αγώνας τους συνεχίστηκε κι όλα αυτά τα χρόνια.
Χωρίς να μπορώ να γνωρίζω τις λεπτομέρειες και τις αιτίες του «σήμερα», είμαι σίγουρος ότι οι προσπάθειες των ιδιοκτητών για να κρατηθεί ζωντανή και παραγωγική η Επιχείρηση, έγιναν, γίνονται και θα γίνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Καταλαβαίνω επίσης απόλυτα, ότι και οι 200 περίπου εργαζόμενοι έχουν βάλει επανειλημμένα «πλάτη» όλα αυτά τα χρόνια. Εργάστηκαν συνειδητά και πρόσφεραν στην εταιρία για να γίνει αυτό που έφτασε μέχρι σήμερα. Ειδικά δε, το τελευταίο διάστημα που παραμένουν απλήρωτοι για αρκετούς μήνες. Όλοι τους, είναι άξιοι, φιλότιμοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι.. Συναισθάνομαι τα δίκαιά τους, γιατί από τον μισθό τους περιμένουν να ζήσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Οι υποχρεώσεις τους τρέχουν και είναι πολλές, όπως όλων των νοικοκυριών, και μόνον αυτοί ξέρουν πώς τα βγάζουν πέρα. Ο μισθός, είναι σαφώς ένα ιερό δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου, όπως αντίστοιχα, είναι σοβαρή υποχρέωση για τον κάθε εργοδότη. Πρέπει επομένως να πληρώνεται στην ώρα του. Κάτι πρέπει και άμεσα να γίνει γι ’αυτό το σοβαρότατο θέμα.
Τις τελευταίες μέρες μαθαίνουμε όλοι για τις δυσάρεστες εξελίξεις. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Και στα δύσκολα, αρχίζουν και δημιουργούνται επί πλέον εντάσεις, αντιδικίες κι ένα κλίμα πολύ δυσάρεστο και για τις δύο πλευρές. Τα πράγματα μαθαίνω με λύπη μου, ότι έχουν οδηγηθεί στα Δικαστήρια, με μηνύσεις, αγωγές, ασφαλιστικά μέτρα κλπ.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ΚΡΙΣΗΣ, αυτό που χρειάζεται κατά τη γνώμη μου, είναι ένας κατευνασμός. Ίσως και με τη μεσολάβηση «τρίτων». Χρειάζεται μια καταλλαγή απ’ όλες τις μεριές. Οι αντιδικίες δεν οδηγούν πουθενά. Οδηγούν μάλλον στα άκρα και φέρνουν το χείριστο αποτέλεσμα. Πρέπει λοιπόν, να προλάβουμε αυτό που βλέπω να έρχεται μπροστά μας. ΟΛΟΙ ΜΑΣ. Γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι η «ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ» είναι η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ Επιχείρηση που έμεινε ζωντανή στη Νάουσα. Τα πάντα έχουν ρημάξει. Τις συνέπειες τις ζούμε σαν πόλη τα τελευταία 30 χρόνια. Τα 200 μεροκάματα, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΧΡΗΣΙΜΑ για την τοπική μας οικονομία. Παράκληση: Ας μην αυτοχειριάσουμε πάλι.
Προτείνω να πάρουν μια ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΩΡΑ, οι Τοπικοί μας παράγοντες και ας βρεθεί επιτέλους –έστω και την ύστατη στιγμή- μια φόρμουλα διευθέτησης της «διαφοράς». Πριν είναι αργά. Ας γίνει μια σύσκεψη με τους εμπλεκόμενους (θα έλεγα στο Δημαρχείο υπό την αιγίδα του Δημάρχου) και να καθίσουν να βρουν μια λύση. Να κληθεί και η Περιφέρεια, οι Βουλευτές του Νομού (με τους τρεις μάλιστα, να είναι και κυβερνητικοί!) αλλά και οι Φορείς της πόλης, ώστε να γίνουν οι απαραίτητες πολιτικές πιέσεις για να μπορέσουμε να φτάσουμε σε ένα θετικό αποτέλεσμα που θα εξυπηρετεί όλους. Πρωτίστως την πληρωμή των Εργαζομένων. Θαρρώ πως από τη συζήτηση, κάτι καλό θα προκύψει. «Ο διάλογος, πάντα προάγει το συζητούμενο»
Το λέω αυτό πριν οδηγηθούν τα πράγματα στο χάος. Γιατί το πλήγμα για τον τόπο μας θα είναι οδυνηρό. Εάν κλείσει κι αυτό το Εργοστάσιο, οι απώλειες για όλους μας (εργοδότες, εργαζόμενους, αγορά κλπ.) θα είναι τραγικές. Και δυστυχώς, δεν έχουμε αυτήν την πολυτέλεια.
Με αυτή την «παρέμβασή» μου, θέλω να κάνω μια ύστατη ΕΚΚΛΗΣΗ και προς τις δύο πλευρές. Να καθίσουν να συζητήσουν κι άλλο. Να ξεκαθαρίσουν με ειλικρίνεια και με καθαρές κουβέντες τις τυχόν παρεξηγήσεις, τις αντιδικίες, τα λάθη κλπ. Να βάλουν όλοι το «κοινό» καλό, παραπάνω από το ατομικό τους.
Πρέπει πάση θυσία να ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου