(Η αφήγηση που ακολουθεί είναι συρραφή αναμνήσεων σε τύπο συνέντευξης από διάφορες εποχές και διαφορετικούς ανθρώπους, συγγενείς κ.ά., όπως π.χ. του Ζαφειράκη Γουργουλιάτου. Τα αναφερόμενα είναι αληθή, επιμαρτυρούνται από γραπτά αρχεία και βιβλία).
"Ήμουν 12 χρονών, το 1818. Φεύγαμε με την γιαγιά μου, που μετά τον θάνατο της μητέρας μου ήταν και μητέρα μου, για τα Ιεροσόλυμα. Μας ξεπροβόδησαν πλήθος συγγενείς και κόσμος με τους ιερείς και τα εξαπτέρυγα, με ευχές και παραγγελίες να τους θυμηθούμε στους Αγίους τόπους.
Ανάλογη ήταν και η υποδοχή, όταν γυρίσαμε. Ήμασταν Χατζήδες!
Είναι αλήθεια, ότι ήμασταν πλούσιοι. Η γιαγιά είχε στον κόρφο της μια βέργα χρυσού. Πήγαινε και εξαργύρωνε κομμάτι - κομμάτι τη βέργα για τα έξοδα, μέχρι που έγινε μισή.
Στους Αγίους τόπους έγινα πλουσιότερος όχι σε χρήμα, αλλά στην ψυχή. Είδα πολλά, άκουσα πολλούς και γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα να βοηθήσω τον τόπο μου.
Το 1822 χαλάστηκε η Νάουσα, Χαθήκαμε. Γύρισα πίσω κοντά 20 χρονών. Έσωσα αρκετά από την περιουσία του πατέρα μου, ίδρυσα σουσαμόμυλο, τα πήγαινα καλά. Αποκαταστάθηκα, παρ' ότι οι συνθήκες ήταν άσχημες.
Απέναντι στις λίγες παραδοσιακά πλούσιες οικογένειες υπήρχε απέραντη φτώχεια.
Εκείνα τα παιδιά, πλούσια και φτωχά έμεναν αγράμματα. Μια μέρα, στην αυλή του Αγιώργη, κάποια παιδιά έγραφαν στο έδαφος την αλφαβήτα. Θέλετε να μάθετε γράμματα; τους είπα. Θέλουμε, μου απάντησαν. με μια φωνή. Μαζί και η Ευθυμούλα. Πώς αναρωτήθηκα. Να πάνε Σαλονίκη, Πώς;
Γύρισα τις γειτονιές, αγόρασα ένα ισόγειο, έφερα και τον πρώτο δάσκαλο από τη Θεσσαλονίκη και να, συμμαζεύτηκαν τα παιδιά και κάθε μέρα γίνονταν και περισσότερα.
Πήγα στον Δεσπότη, τον γλυκύτατο εκείνο άνθρωπο , τον Διονύσιο. Είχε κτίσει 4 εκκλησιές, και του είπα ότι έχω την επιθυμία να κάνω ένα σχολειό για τα παιδιά. Θα αφήσω και κάποια χρήματα για τη λειτουργία του. Και του ζήτησα τη βοήθειά του. Ευλογημένο το έργο σου, μου είπε, όλα θα γίνουν, όπως τα θέλεις. Θα έχεις όση στήριξη χρειαστεί, οικόπεδο και 1000 γρόσια συμβολική προσφορά στο έργο σου.
Ο Διονύσιος το είπε και το έκανε. Πήραμε την άδεια από τον σουλτάνο και σε λίγα χρόνια η αυλή του Αγίου Θεοφάνους γέμισε από παιδιά.
Χαίρομαι που πραγματοποιήθηκε το τάμα μου. Οι συμπολίτες μου με τίμησαν με την ονομασία μιας οδού μπροστά στο σχολείο. Οδός Χατζηκουρκούτα. Και ο λαός, το σχολειό δεν το έλεγε η Αλληλοδιδακτική Σχολή, που πράγματι ήταν, αλλά το σχολειό του Χατζηνικόλα Κουρκούτα ή του Νικόλα Χατζηκουρκούτα.
Έζησα 90 χρόνια. Το σχολειό έζησε άλλες τρεις δεκαετίες, ώσπου κτίστηκε στη θέση του το Γαλάκειο.
Είμαι ευτυχής που με τη βοήθεια του Θεού ίδρυσα στη Νάουσα το πρώτο της σχολείο μετά τον χαλασμό. Η πρόοδος σε μια πόλη εξαρτάται από την Παιδεία της".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου