Κορυφές Κουτσούμπεη και Μπέλο Γκρότλο . Ρανίδες αίματος - Λουλούδια ελευθερίας

 Ξανά εκεί στο ίδιο βουνό που το ενδιαφέρον μένει αμείωτο , που το μάτι χορταίνει ορίζοντα και η ψυχή ψάχνει απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτηματικά , γρίφους αιώνων που στοιχειώνουν τον σώφρονα άνθρωπο . Εκεί που το πράσινο οργιάζει και τα λουλούδια στήνουν χορό με το χιόνι  και το νερό , αυτό το νέκταρ ζωής που  ρέει από κάθε πέτρα και ζωγραφίζει κρυστάλλινους μαιάνδρους που
αντανακλούν το μπλε του ουρανού. Και ο Βορέας, θεός του ανέμου ορίζει ποιος θα περάσει τις πύλες του και ποιος θα εξοριστεί στο άκουσμα της παγωμένης ανάσας του.
 Καιμάκτσαλάν . Ένα βουνό με γρήγορες εναλλαγές τοπίων και καιρικών φαινομένων , μήλο της Έριδος σε εποχές που ο στρατιώτης άξιζε ελάχιστα σε σχέση  με τα γεωστρατηγικά παιχνίδια των 'Μεγάλων ". Kαι μέσα στα απομεινάρια από Σέρβικα μνημεία , διάσπαρτα θραύσματα μετάλλου  και παλιά άρματα , η αύρα της αναγέννησης της φύσης, δίνει την νότα της αισιοδοξίας που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις την εξερεύνηση ,εκεί που το σώμα πάλεψε με το μπαρούτι , το σίδερο και το τσουχτερό κρύο τον Σεπτέμβρη του 1916.
 Ακροβατώντας στις δύο μεριές ,η κορυφή Κουτσούμπεη φάνηκε αφού πρώτα στην διαδρομή το ρέμα της Κρέμασης μας έδωσε με το κελάρυσμα του ότι καλύτερο από την ορχήστρα των πέντε στοιχείων , η Σκληρή Πέτρα δεξιά μας έδειχνε τον δρόμο για τον Κάμπο της Αριδαίας ενώ η απόσταση για το Μπέλο Γκρότλο έμοιαζε ακόμα τεράστια . 2448 μέτρα πάνω από το επίπεδο της Θάλασσας και μετά από μία ανάσα ξεκινάμε για να βρούμε το ερπυστιοφόρο , σήμα κατατεθέν της περιοχής . Αποστολή εξετελέσθη λοιπόν και μετά την φωτογραφία εις ανάμνησιν της στιγμής ξανά στον δρόμο για τον Άσπρο Σβόλο ( Μπέλο Γκρότλο ). Ερείπια παλιών στρατώνων και φυλάκια που γίνανε ένα με την πέτρα και τον βράχο και λίγο πέρα από την κορυφή των 2370 μέτρων και τον μεγάλο κρατήρα στο έδαφος τα Σκόπια και οι απολήξεις του βουνού προς την άλλη μεριά .Πεντάλεπτη ξεκούραση , ανασύνταξη δυνάμεων και πορεία για τον  Προφήτη Ηλία μέσα από τον δρόμο που ανακαλύψαμε υπέροχους σχηματισμούς βράχων  , ένα μνημεία άγνωστο στους περισσότερους , χιονούρες και ρέματα στην αθέατη μεριά των συνόρων .  Την μεριά που η ομίχλη της ημέρας έντυσε με περισσότερο μυστήριο, και η κατάληξη  μας στον Προφήτη Ηλία και στα 2524 μέτρα ήταν το τέλος ενός ακόμα σύντομου ταξιδιού , πριν τα  τρία χιλιόμετρα που μας χώριζαν από το όχημα μας και το γνώριμο τερέν του χιονοδρομικού κέντρου.
 Με όποιο όνομα και αν έλεγες αυτό το βουνό ήταν ένα μύθος και πίσω από τον μύθο πάντα υπάρχουν ιστορίες και διδάγματα που τεχνηέντως ο ποιητής έκρυψε καλά , έτσι ώστε πάντα το νόημα και η χαρά της ανακάλυψης να είναι ανάλογο του κόπου και του αγώνα που έκανες για να το βρείς .... 

Κείμενο : Γιώργος Καισαρίδης
Συνορειβάτες : Κώστας Μάίνος και Θωμάς Μητσκόπουλος