Ξεπεράσαμε ένα αιώνα από την γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών πού συντελέστηκε στην γείτονα. Ενός εγκλήματος που στρέφεται εναντίον της
ανθρώπινης ύπαρξης και ως τέτοιο δεν παραγράφεται και αφορά, ως την ακραία ύβρη στον άνθρωπο, όλη την ανθρωπότητα. Πληθυσμοί Αρμενικής, Ελληνικής και Ασσυριακής καταγωγής μπήκαν στο στόχαστρο αφανισμού από μια ιδιόμορφη πολιτική, που απέβλεπαι αρχικά σε πανισλαμισμό και στη συνέχεια σε παντουρκισμό.
Στις 12 Δεκεμβρίου του 2019 αναγνωρίστηκε και από την γερουσία των ΗΠΑ η γενοκτονία των Αρμενίων, μετά από ένα αιώνα και πλέον, σε μια πολιτική πίεσης της Τουρκίας. Τα συναισθήματα που προκαλεί αυτή η αναγνώριση, από μια υπερδύναμη, είναι ανάμικτα: ανακούφισης και λύπης. Πώς διαχωρίζεται ένα έγκλημα σε τμήματα; Είναι ένα έγκλημα που αφορά τρείς εθνικότητες… Αυτά τα κάνουν οι μεγάλοι και οι μεγάλοι, συνήθως, κάνουν μεγάλα λάθη, όταν κάνουν τέτοια. Ή μήπως γιατί η Ελλάδα δεν διεκδικεί την αναγνώριση της γενοκτονίας, για να μη δυσαρεστήσει την γείτονα;
Ας δούμε όμως πως αντέδρασε η γείτονα.
Ερτοργάν :«Λυπούμαστε που μια συκοφαντική δυσφήμηση εναντίον της χώρας μας γίνεται αποδεκτή από το κοινοβούλιο μιας χώρας», είπε και πρόσθεσε: «θα θεωρούσαμε την κατηγορία αυτή τη μεγαλύτερη προσβολή κατά του έθνους μας».
Η τουρκική εθνοσυνέλευση καταδίκασε με τη σειρά της τα δύο ψηφίσματα και ανακοίνωσε πως «μετά λύπης του καταδικάζει και απορρίπτει την υιοθέτηση εκ μέρους της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ορισμένων θέσεων για τη λεγόμενη γενοκτονία των Αρμενίων (…) παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων μελών που έχουν σοφία και συνείδηση».
Αν οι ισχυρισμοί για τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 ήταν αληθινοί, δεν θα ζούσαν σήμερα εκατομμύρια Αρμένιοι σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τον Τούρκο πρόεδρο.
«Αν υπάρχει θύμα των γεγονότων που έλαβαν χώρα πριν από έναν αιώνα, αυτό το θύμα είναι το έθνος μας», είπε επίσης και πρόσθεσε: «Αν είχαμε καταφύγει σε αυτό που υποστηρίζουν οι Αρμένιοι, τότε δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για εκατομμύρια Αρμενίων ανά τον κόσμο».
Διαβάζοντας τις αντιδράσεις της «γείτονος», για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων απ’ τη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ και τη Γερουσία, η σκέψη μου ταξιδεύει σε μια υπόθεση: τι θα γίνονταν, σε παγκόσμιο επίπεδο, η Γερμανική Δημοκρατία αντιδρούσε ανάλογα για τη γενοκτονία των Εβραίων και μελαγχολώ. Όμως η Δημοκρατία της Γερμανίας απέταξε την πολιτική των Ναζί με κορυφαία πράξη την παρουσία της Άγκελα Μέρκελ στο κοινοβούλιο του Ισραήλ (στις 18 Απριλίου 2008) και μιλώντας στην εβραϊκή γλώσσα να λέει: «Το ολοκαύτωμα μας γεμίζει ντροπή. Σκύβω το κεφάλι στους επιζώντες και υποκλίνομαι μπροστά σας, τιμώντας το γεγονός ότι καταφέρατε να επιζήσετε».
Αντιπαραβάλλοντας την στάση της Γερμανίδας καγκελάριου με αυτήν του Τούρκου προέδρου, φαίνεται ότι ο Τούρκος λυπάται που ζουν, που απέμειναν κάποιοι Χριστιανοί και δεν τους εξολόθρευσαν ΟΛΟΥΣ. Δείχνει όμως και κάτι ακόμη πιο τραγικό: ότι η σημερινή Τουρκία μένει πιστή στην πολιτική της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ των λαών που ζούσαν στην επικράτειάς της από αιώνες πριν την εμφάνιση τους στην Ανατολία. Με μανιακό πείσμα, η επίσημη Τουρκία αναδέχεται το αμαρτωλό παρελθόν και αρνείται να καταδικάσει, όπως η Γερμανική Δημοκρατία, την εγκληματική δραστηριότητα έναντι των χριστιανών Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων. «Η γενοκτονία των Αρμενίων είναι κακόβουλο ψέμα, η γενοκτονία των Ελλήνων μύθευμα ή ιδεοληπτικό κατασκεύασμα. Το αντίθετο έχει συμβεί, οι Αρμένιοι και οι Έλληνες είναι οι σφαγείς των Τούρκων» ισχυρίζονται. Για τους Ασσύριους βέβαια ούτε λόγος. Τώρα ποια ήταν τα σκηνώματα, που κατά τον Μορκεντάουν, έφραζαν τον Εφράτη; πώς δικαιολογείται το έλλειμμα του ενάμισι εκατομμύριου (1.500.000) Αρμενίων, πλέον του ενός εκατομμυρίου (1.000.000) Ελλήνων και πλέον του μισού πληθυσμού των επτακοσίων πενήντα χιλιάδων (750.000) Ασσυρίων. Είναι πέραν της φαντασίας, πιάνεται η ψυχή του ανθρώπου, δεν το χωρά ο νους, ανατριχιάζει κανείς διαβάζοντας λεπτομέρειες με την πρακτική του τρόπου των δηώσεων, της αφάνισης λαών, σε μια στρατηγική, που επέβαλαν σε λαούς με διαφορετική πολιτισμική ταυτότητα μεταξύ τους, με κοινή όμως θρησκευτική συνείδηση: Ήταν χριστιανοί!
Γιατί όμως δεν παραδέχονται την γενοκτονία των χριστιανών της επικράτειάς τους. Προσφεύγω στον Μορκεντάουν: δεν σκότωναν ανθρώπους αλλά ακάθαρτους! Μιάσματα! Εξάλειφαν εκείνους που ήταν χειρότεροι απ’ τα ζώα, γιατί τα ζώα είχαν κάποια αξία, ενώ οι Χριστιανοί καμιά και ήταν πολλοί.
Είναι πλέον αδιανόητο μετά εκατό τόσα χρόνια μια χώρα που αναδύθηκε μέσα απ’ τα «αίματα των μειονοτήτων της Μ. Ασίας» όπως λέει ο Τούρκος συγγραφέας Taner Akcam, «και οικοδομείται πάνω σε αυτά, να μένει στο απυρόβλητο, στην παγκόσμια ανοχή και όχι μόνο».
Κοντά στο ενάμιση εκατομμύριο Αρμενίων, ένα εκατομμύριο και πλέον Ελλήνων και ο μισός περίπου πληθυσμός των επτακοσίων πενήντα χιλιάδων Ασσυρίων εξοντώθηκαν με τρόπους αήθεις από τον επικυρίαρχο. Έπρεπε να πεθάνουν επειδή είχαν ήθος εδραίου (;), επειδή κρατούσαν ικανό μερίδιο πλούτου(;) [στις αρχές του 20ου αιώνα στην οσμανική αυτοκρατορία το 50% του επενδυθέντος κεφαλαίου και το 60% της εργασίας ανήκει στους Έλληνες, οι Αρμένιοι κατέχουν το 20% του κεφαλαίου και το 15% της εργασίας, ενώ οι Τούρκοι κατέχουν το 15% των δύο κατηγοριών. Αντίστοιχα το 5% και το 10% ανήκει στους Εβραίους και το υπόλοιπο 10% του κεφαλαίου ανήκει σε ξένους], επειδή έπρεπε να βρουν χώρο κατοικίας οι φυγάδες μουσουλμάνοι των Βαλκανίων μετά της ήττας τους στον πόλεμο του ’12-’13(;), να διασπείρουν τους Κούρδους ώστε να αφομοιωθούν(;) (Τι δεν αφομοιώθηκαν; Δέστε τι έπαθαν και τελευταία στο Αφίν! κάτι ψιθυρίστηκε για εγκλήματα πολέμου, αλλά μέχρι εκεί!), επειδή υπήρχε φόβος μη ξεσηκωθούν οι μη Οσμανοί και ανεξαρτητοποιηθούν(;) ή μήπως επειδή ήταν ακάθαρτοι και υπάνθρωποι; Όλα μαζί. Βλέποντας πίσω, βλέπουμε πως η βασική οικονομική πρόσοδος αυτών των επυλίδων φερέοικων - νομάδων ήταν το προϊόν που προσκόμιζαν απ’ τις επιδρομές.
Αυτής της ληστρικής πρακτικής απαλλάχθηκαν οι Ευρωπαίοι από την αντίσταση της Βιέννης. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες η ορδή του «Μεγαλοπρεπή» έναντι δεκαοκτώ χιλιάδων ηρωικών Βιεννέζων, γλύτωσαν την Ευρώπη και σήμερα απολαμβάνουν το επετειακό έδεσμα, αυτής της νίκης, καθημερινά, ξεχνώντας ότι το τρώνε σε σχήμα μισοφέγγαρου-κρουασάν. Έτσι στράφηκε ο «Μεγαλοπρεπής» προς ανατολάς και ερήμωσαν στην συνέχεια εύφορη γη, γιατί το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η πρόσοδος του παραγόμενου προϊόντος και όχι η παραγωγή του. Αυτή απαιτούσε και απαιτεί επενδύσεις, στις οποίες δεν επιδόθηκαν ποτέ.
Η ράντζια (αρπαγή,κλεψιά), είναι θεάρεστο έργο, «…αν δεν κλέψει απ’ τον γείτονα, θα κλέψει τον αδελφό του» (Αναστάσιος) και η αρπαγή από αλλόθρησκους ιερό – τζιχάντ. Στις πρώτες θέσεις των αλλόθρησκων είναι οι άπιστοι, αυτοί που δεν τήρησαν τις εντολές του Θεού, δηλαδή πρώτα οι Εβραίοι και μετά οι Χριστιανοί και έτσι αναγκάστηκε ο Θεός- Αλλάχ να στείλει τον προφήτη Μωάμεθ να συνετίσει τον κόσμο με το μαχαίρι.
Τώρα πώς, μετά πεντακόσια χρόνια σκλαβιάς, δεν συγχωνεύτηκαν σε μια κοινωνία του «εμείς» όλοι αυτοί οι λαοί; δεν είναι παράδοξο, αν δούμε τη συμπεριφορά της έξω- ομάδα των οσμανών κατακτητών προς τις εσω-ομάδες των γκιαούρηδων-απίστων. Οι άπιστοι είναι ευτελέστεροι των ζώων, εφόσον τα ζώα έχουν μια κάποια αξία, ενώ οι άπιστοι, Εβραίοι και Χριστιανοί, καμιά ή καλύτερα ταυτίζονται με τα γουρούνια, γράφει ο Μορκεντάου, και όταν, συνεχίζει, δίνουν στους σκλάβους, αυτά που λέμε «προνόμια», είναι για να μην μολύνουν την κοινωνία τους οι ακάθαρτοι λαοί. Η σέκτα των κατακτητών, που φτάνει μέχρι τις μέρες μας, δομούν δεσποτικό κράτος στηριγμένοι σε ένα δουλοκτητικό σύστημα, έτσι ένας βίαιος εξισλαμισμός θα σήμαινε τη σφαγή της χρυσοτόκου όρνιθος, σημειώνει ο μακαριστός Νεοκλής Σαρρής.
Αφήνω στο Μορκεντάουν να περιγράψει τη νοοτροπία τους: « ο Τούρκος, γράφει, μπορεί να είναι ευγενικός μέχρι δουλοπρέπειας, αλλά πάντα ένα σχεδόν υποσυνείδητο αίσθημα τον αποτρέπει να έλθει σε πνευματική επαφή με τον χριστιανό φίλο του, λες και ο τελευταίος είναι μίασμα.» «…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου