Brain Drain γιαγιά! Της είπα…
Μα τι είναι αυτά τα ακαταλαβίστικα…μπας και έμπλεξες πουθενά; Με ρώτησε με έκφραση αγωνίας και απόλυτα τρομοκρατημένη…
Brain Drain…Γιαγιάκα μου…της λέω.
Είναι δύο λέξεις και σημαίνει διαρροή εγκεφάλων, είναι τα νέα παιδιά. Είναι οι νέοι επιστήμονες που
ενώ έχουν πτυχία και πολλά προσόντα αναγκάζονται να φύγουν από τη χώρα τους και να αναζητήσουν δουλειά σε μια άλλη χώρα. Σε μια χώρα που αναγνωρίζει την αξία τους, τους κόπους χρόνων και τις προσπάθειες. Οι νέοι δεν θέλουν να φύγουν, αναγκάζονται γιατί γιαγιάκα μου δουλειά δεν υπάρχει εδώ. Εδώ ώρες ώρες νιώθω ότι είναι αφιλόξενα, σαν να μην σε υπολογίζει κανείς. Αν βρεις έστω μια δουλειά, θα είναι άσχετη με το αντικείμενο που σπούδασες και τα χρήματα ελάχιστα. Και ύστερα σκέφτεσαι μου αξίζει; Έτσι μια μέρα παίρνεις την απόφαση και φεύγεις.
Αχ πουλάκι μου…μου λέει και τη στιγμή εκείνη το πρόσωπο της γίνεται σκυθρωπό και στο βλέμμα της διακρίνω ένα αίσθημα νοσταλγίας…σαν να είχε να πει πολλά…
Εσύ το λες μπρέντριν, μα εγώ το λέω ξενιτιά. Στα χρόνια μας ζήσαμε μεγάλη φτώχεια…άλλοι μείναμε εδώ γιατί βλέπεις είχαμε ήδη οικογένεια και μια σταθερή δουλίτσα στο εργοστάσιο…όχι τίποτα σπουδαίο άλλα βγάζαμε τα προς το ζην…άλλοι πάλι σαν αποδημητικά πουλιά έφευγαν στην ξενιτιά…τι να έκαμαν; Εδώ δουλειά δεν είχαν, παντρεμένοι δεν ήταν, τους γονείς μας ευτυχώς τους φροντίζαμε εμείς, βλέπεις είμασταν πέντε παιδιά.
Γιαγιά για ποιους άλλους μιλάς; Ρωτάω ενώ κρέμομαι από τα χείλη της αλλά δεν έχω καταλάβει και πολλά. Ο νους μου πάει σε κάποιες ιστορίες του παρελθόντος που άκουγα μικρή…
Για τον αδερφό μου πουλάκι μου…μου λέει…
Έφυγε για την Αφρική. Τότε πολλοί πήγαιναν εκεί γιατί εκεί είχε δουλειές. Αχ σαν έφυγε δεν ξαναγύρισε εδώ.
Δούλεψε και εγκαταστάθηκε. Κάθε χρόνο, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα μας έστελνε την καθιερωμένη κάρτα. Μας έστελνε ευχές και μας εξιστορούσε μερικά από τα κατορθώματά του. Τουλάχιστον στην αρχή μας έγραφε κάθε λίγο και λιγάκι. Ήταν χαρούμενος πολύ. Είχε καλή δουλειά, έβγαζε λεφτά καλά…εδώ ούτε στα όνειρά του. Όμως βλέπεις ήταν ξένος σε ξένο μέρος. Ήθελε να μοιραστεί τη χαρά του, να πει τα νέα του όμως δεν είχε κανέναν και έτσι χαιρόταν έστω να τα γράφει σε ένα χαρτί γνωρίζοντας ότι θα μας κάνει χαρούμενους. Και ύστερα του έλειπε η πατρίδα πολύ. Αχ ακόμη θυμάμαι «Αυτός ο ήλιος, το χώμα και το αεράκι…σαν την Ελλάδα μας δεν έχει», σαν το διαβάζω τώρα! Μου λέει προσπαθώντας με χίλιους τρόπους να κρατήσει τα δάκρυά της.
Ξέρεις όταν μιλούσε για την πατρίδα, κατά έναν περίεργο τρόπο που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, ένιωθε ότι βρίσκεται εδώ μαζί μας και η απόσταση μικραίνει.
Ο καιρός πέρασε, η δουλειά γινόταν όλο και πιο καλή, ο πόνος της ξενιτιάς σιγά σιγά απάλυνε όταν ένα κορίτσι του έκλεψε την καρδιά. Τον παντρέψαμε και αυτόν! Αναφώνησε. Ξαφνικά πέρασε από το πρόσωπό της μια σπίθα λάμψης…λες και αναβίωνε κάθε λεπτό της εποχής εκείνης.
Επιτέλους τον είδες. Της απάντησα σαν να μου έφευγε και εμένα ένα βάρος.
Όχι πουλάκι μου, στην κάρτα μας το έγραψε. Εμείς τότε δεν μπορούσαμε να αφήσουμε το εργοστάσιο και η Αφρική ήταν μακριά. Δεν πήγαινες έτσι εύκολα όπως τώρα εσείς ταξιδεύετε παντού.
Και λοιπόν; Τι σας έγραφε;
Παντρεύτηκε ένα καλό κορίτσι από την Αφρική, κάνανε ωραίο γάμο και αρχοντικό αλλά η χαρά του ήταν μισή. Του έλειπε πολύ η οικογένειά του.
Και αφού τότε είχε λεφτά δεν σας επισκέφθηκε ποτέ;
Πως! Ήρθε να μας δει… ακόμη θυμάμαι τις τσάντες γεμάτες με δώρα που είχε κουβαλήσει αλλά το μεγαλύτερο δώρο ήταν εκείνος.
Και τότε αφού είχε βγάλει πολλά λεφτά γιατί δεν ήρθε να μείνει εδώ;
Αχ πουλάκι μου η ξενιτιά μπορεί να σου προσφέρει δουλειά όμως σε αντάλλαγμα σε κρατάει δέσμιο κοντά της. Ελάχιστοι επιστρέφουν πίσω για πάντα. Η ζωή τους είναι εκεί που είναι η δουλειά τους και η οικογένεια που έχουν δημιουργήσει. Όσο για τον αδερφό μου, η δουλειά ήταν πολύ καλή και η γυναίκα του έκανε μωρά και φυσικά δεν ήθελε να φύγει από τον τόπο της.
Έτσι και ο αδερφός μου συμβιβάστηκε και έρχονταν οικογενειακώς τα καλοκαίρια για λίγο καιρό. Αλλά σαν μεγάλωναν τα παιδιά, μεγάλωναν και οι υποχρεώσεις. Και έτσι σταμάτησαν να μας επισκέπτονται.
Παράπονο δεν είχε, η δουλειά ήταν καλή, με τη γυναίκα του ήταν αγαπημένοι πολύ και λάτρευαν τα παιδιά τους. Και αυτά να τα δεις, αφρικανάκια γλυκύτατα κοριτσάκια. Τώρα έχουν μεγαλώσει και είναι θείες σου, μακάρι να ζούσαμε μαζί!
Η νοσταλγία ήταν ολοφάνερη και ύστερα χάθηκε για λίγο στον συλλογισμό της, σιγομουρμουρώντας…
«Είχε δουλειά καλή, γυναίκα καλή και παιδιά, λεφτά πολλά…μα στην καρδιά του όλα μισά, γιατί σαν την πατρίδα και την οικογένεια πουθενά!»
Άκουσα μια ιστορία από την γιαγιά μου από εκείνες τις ιστορίες που λατρεύω να ακούω και μπορώ να πω πως εγώ τουλάχιστον κατάλαβα πολλά…Είχα σκοπό να γράψω για το brain drain, για αυτό και μιλούσα με τη συνεργάτιδά μου. Ένα άρθρο που θα αναφέρω τον ορισμό και τις συνέπειες ενός τέτοιου φαινομένου. Συνειδητοποίησα όμως πως καμία εγκυκλοπαίδεια δεν θα μου εξηγούσε τις συνέπειες καλύτερα από τη γιαγιά μου, καλύτερα από το ίδιο το βιβλίο της ζωής γιατί είτε brain drain είτε ξενιτιά, είτε διευθυντής μια εταιρίας είτε εργάτης ο αποχωρισμός πονάει το ίδιο.
δημοσιεύθηκε στο cosmogony.gr
http://www.cosmogony.gr/2020/03/09/brain-drain-%CE%B7-%CE%BE%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου