ΒΕΡΜΙΟ - Η ΚΟΡΥΦΗ "ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ" (Μια μικρή ιστορία κι ένας εξαιρετικός "φωτογραφικός" περίπατος").Του Τάσου Καραμπατζού

Στα 2016 μ. υψόμετρο, μια από τις ψηλότερες κορφές του Βερμίου (Άγιο Πνεύμα). Η ψηλότερη κορυφή είναι τα "Εκκλησάκια" -γνωστή και ως Χαμίτ" (2065 μ). Ακολουθεί η "Βουλγάρα" ή "Τσανακτσή" (δίδυμες) στα 2052 μ, Η "Μαύρη Πέτρα" ή "Καρατάς" (2027), "Γραμμένη Πέτρα", τα "Αγριολάπατα -Σαλέ" (2005) κλπ.
Με τον αείμνηστο Μιχάλη Ξανθίδη, επί πολλά χρόνια Πρόεδρο του ΕΟΣ Νάουσας, συνομιλούσαμε πολύ συχνά. Άλλωστε, στο πρώτο του Ανθοπωλείο επι της Χρ. Λαναρά -μαζί με τον αδελφό μου κα
ι τα ξαδέλφια μου - γειτονόπουλα- μας είχε σαν δικά του παιδιά. "Χρημάτισα" λοιπόν ..... μεταφορέας γλαστρών και ανθoδεσμών, με το αντίστοιχο χαρτζιλίκι τότε παιδάκια ακόμη (τη δεκαετία του 1960-70). Από τότε κιόλας, θυμάμαι τις άοκνες πρoσπάθειές του να ανοίξει τον δρόμο προς Πηγάδια. Εκείνο το OPEL CARAVAN (που το έλεγε ο "Κίτσος"), το είχε ...ξεπεταλώσει !! Με πρωτοβουλία του (και πολλών άλλων Ναουσαίων και όλου του ΕΟΣ), έγινε το Χιονοδρομικό Κέντρο στα Πηγάδια (1971) και η διάνοιξη της πρώτης πίστας (στη λακκιά από 3 Πηγάδια μέχρι 5 Πηγάδια). Λίγο καιρό πριν, η Νάουσα ....αποχωρούσε (κακώς) από το Χ.Κ. στο Σέλι που επίσης οι Ναουσαίοι το είχαν αναπτύξει τη δεκαετία του '30.
Η αγάπη του για το βουνό μας ήταν αστείρευτη. Είχε όνειρο επίσης, να κτίσει και ένα εκκλησάκι στην κορυφή του "Αγίου Πνεύματος", όπου δίπλα στα "Πολυβολεία" του εμφυλίου πολέμου, υπήρχε μέχρι τότε ένα υποτυπώδες μικρό πέτρινο εκκλησάκι, ύψους μόλις 1 μέτρου.
Το 1994 η κ. Πίστη Κεφαλά έκανε το σχέδιο της εκκλησίας. Και ο κ. Μιχάλης άρχισε τον μεγάλο και ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ αγώνα. Ο δρόμος έφτανε μέχρι τον "Αεροπόρο" (είχε διανοιχτεί πρόχειρα για τις ανάγκες των "αιωροπτεριστών" !. Από εκεί, όλα τα υλικά (πέτρες, χαλίκι, σίδερα, άμμος κλπ) έπρεπε να μεταφερθούν μέχρι την κορυφή του Αγίου Πνεύματος. Ποιός θα έκανε αυτή τη δύσκολη δουλειά; Μα ποιός άλλος. Ο Φιλώτας ο Τατάτσης. Άλλος λάτρης του βουνού μας, όπου με το μεγάλο τρακτέρ του κουβαλούσε δίπλα -δίπλα στην πλαγιά τα υλικά, μέχρι την κορυφή!
Ήταν καλοκαίρι του 1995. Ο κ. Μιχάλης ήξερε και το δικό μου μεράκι και την αγάπη μου για το βουνό μας. Μια μέρα λοιπόν μου λέει: "Αύριο Κυριακή (ήταν μια Κυριακή του Ιουνίου-δεν θυμάμαι ακριβώς), θα έχω επάνω ένα μεγάλο συνεργείο για να ρίξουμε την "πλάκα" (η πλάκα ήταν σε σχήμα "Λ"). Εάν θέλεις έλα να βοηθήσεις". Άλλο που δεν ήθελα εγώ, καθότι λάτρης του βουνού από μικρό παιδί που μας ανέβαζε κει πάνω ο μπαμπάς μου, αλλά και ο μπάρμπας μου ο Τάσης ο Πουρέγκας (Πέϊος) με τα πρόβατα. Για να μην ανεβώ με άδεια χέρια, αγόρασα -για τη "Χάρη"- από το κατάστημα του Μιχάλη Ζιαμπάκα την εικόνα του "Αγίου Πνεύματος" και εφτασα με την κούρσα μέχρι τη Ντορντόπολη. Από εκεί, πήρα το μονοπάτι -μια ώρα δρόμο- (βλέπετε τότε, ....36 χρονών !!) και έφτασα στην κορυφή στο Άγιο Πνεύμα. Σκέτη μαγεία! Χρώματα μοναδικά. Καταπράσινες πλαγιές και χιλιάδες λουλούδια και μέλισσες. Πουλιά, ανάμεικτα με έντομα. Σαλέπι και τσάι άγουρο. Στο διάσελο οι οξυές να προσπαθούν να ανέβουν στην κορυφή. Η αλπική ζώνη σε οργιώδη βλάστηση. Είδα πολύ κόσμο εκεί επάνω. Ένα συνεργείο με Αλβανούς εργάτες να κάνουν το τσιμέντο με το χαλίκι και πολύ κόσμο να βοηθάει. Επάνω στη στέγη της εκκλησίας θυμάμαι σίγουρα τον Ζήση τον Μουνόβα και τον Στέργιο Ράπτη να στρώνουν το μπετόν αρμέ. Εκεί κι ο Ιωσήφ Βολτατζής και άλλοι εκδρομείς και πεζοπόροι. Γίναμε μια καλή ομάδα δουλειάς και προσφοράς στα "θεία". Στάθηκα όρθιος πάνω στον παρακείμενο βράχο (σαν "σκαλωσιά") και έπαιρνα τους τενεκέδες με το μπετό και τους σήκωνα για να τους πάρουν στη συνέχεια αυτοί που ήταν επάνω στη σκεπή. Αυτό κράτησε για 5-6 ώρες τουλάχιστον. Τόνοι μπετόν πέρασαν απ'τα χέρια μου. Παρά το ότι ήμουν σκληραγωγημένος από τις ....κλούβες που ντανιάζαμε τα μήλα στο ψυγείο μας, δεν σας το κρύβω οτι με πιάστηκαν οι ώμοι! Το βράδυ, ήμουν για ... κρομμύδια ! Το εκκλησάκι έγινε λοιπόν. Σε κείνο το ιερό μέρος. Στην κορυφή που βλέπεις τη ...μισή Ελλάδα. Από τον Βόρα, το Άσκιο, το Γράμμο, το Βίτσι, μέρος της Πίνδου, τα Πιέρια και τον μέγιστο ΟΛΥΜΠΟ, τον Θερμαϊκό και τη Θεσσαλονίκη, το Παγγαίο, το Μπέλες, το Πάϊκο, τη Τζένα κλπ. Στέκει από τότε αγέρωχο και περήφανο στην κορυφή του "Τρούλου". Εκεί που το βασανίζουν διαρκώς οι ριπές του ανέμου, τα χιόνια και τα αστραπόβροντα. Παραμένει ολόρθο και όμορφο. Σημείο αναφοράς για τους κουρασμένους πεζοπόρους που πιάνουν τα ανηφορικά μονοπάτια για προσκύνημα, από τα Τρία Πηγάδια, τη Ντορντόπολη, τον Αεροπόρο (Προκόπιος Διδασκάλου) , την Καψούρα, την Υπαπαντή και τα Καρούτια. Έρημο και μόνο. Οι πιο κοντινοί του "φίλοι", είναι τα πεύκα, τα καταπράσινα κέδρα, τα πουλιά και τα χιλιάδες πολύχρωμα αγριολούλουδα της πλαγιάς. Κάπου -κάπου και κανένας μακρυνός διαβάτης ξεχασμένος και κατάκοπος. Δεν "χάνεται" ούτε απ'τις ομίχλες, ούτε από τα χιόνια. Το εκπληκτικό του "περίγραμμα" ξεχωρίζει από όλες τις γύρω κορυφές. Επιβλητικό, συνάμα και σεβάσμιο κτισματάκι ιερό.
"......Εις το βουνό ψηλά εκεί,
είν' εκκλησιά ερημική,
το σήμαντρό της δε χτυπά,
δεν έχει ψάλτη ουδέ παπά.....".
Η ευλογημένη προσφορά του αείμνηστου Προέδρου Μιχάλη Ξανθίδη, στέκει αγέρωχη και ευλογεί από ψηλά ολάκερη τη Νάουσα!
Έμενε όμως να αποκτήσει και την "παρέα του". Το Καμπαναριό. Τη βάση την είχε κάνει πάλι τότε ο κ. Μιχάλης και ψάχναμε να βρούμε μια καμπάνα. Καλή του ώρα ο αείμνηστος Χρήστος Μπαμίχας, με βρίσκει μια Κυριακή έξω από το σπίτι του πεθερού μου στην οδό Φαρμάκη. "Τάση, τι λές αρά να πάρουμε αυτήν την καμπάνα από το "εκκλησάκι" του Βαν-Φλίτ"; (έτσι ήταν το παρατσούκλι του αυτόκλητου ....Μοναχού Ανδρέα (κατά κόσμον Θανάση Θανασούλη!) Εκείνη την εποχή, είχε γκρεμιστεί το αυθαίρετο κτίσμα επί του πεζοδρομίου της οδού Ανοίξεως- Γεννηματά και η μπρούντζινη καμπάνα ήταν καπου ριγμένη σε παρακείμενη αποθήκη τους. "Άμα είναι για το Άγιο Πνεύμα, είμαι μέσα", του λέω. Να κι ο πεθερός μου ο Τάσος ο Τασιώνας (ο μανάβης). "Κι εγώ θέλω να συμμετέχω, αφού είναι για τέτοιο καλό σκοπό". Φωνάζει αμέσως από δίπλα τον υιό Θανασούλη Χαράλαμπο, ο οποίος και αποδέχθηκε να μας την πουλήσει, συμμετέχοντας κι ο ίδιος κατά ένα ποσό στη σεπτή δωρεά μας. Για την ιστορία αναφέρω: Μας ζήτησε μόνο 40.000 δρχ. Από 10.000 δρχ. βάλαμε ο Χρ. Μπαμίχας, ο πεθερός μου κι εγώ και άλλες 10.000 δρχ. (αφαίρεσε) κι ο ίδιος ο Χαρ. Θανασούλης- ως δική του συμμετοχή- στη δωρεά αυτή. Έτσι, η καμπάνα τοποθετήθηκε δίπλα στο όμορφο ξωκκλήσι, σταθερή συνοδοιπόρος του στο διάβα των ορεινών χρόνων. Έκτοτε, με τον γλυκό της ήχο, ..... καλεί στο ιερό προσκήνυμα όλους τους πιστούς πεζοπόρους των ....γύρω γαλήνιων κορυφών !!! Τους καλεί να κατακτήσουν την άγια κορυφή, να σταθούν ευλαβικά μπροστά του, να προσκυνήσουν και να ανάψουν ένα μικρό κεράκι βουνίσιας θείας ευλογίας. "Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος....."!
Μέρα που είναι λοιπόν, αξίζει για τον καθένα μας το δύσκολο ανηφορικό ταξίδι στην κορυφή του Αγίου Πνεύματος. Να κατακτήσει την μοναδική αυτή κορυφή του Βερμίου μας. Η χάρη του Μεγάλη!
(Για την ακρίβεια των ...πηγών, οφείλω να αναφέρω οτι ορισμένες από τις φωτογραφίες -του 1986 και 1992 -πριν την ανέγερση της εκκλησίας- αλλά και αυτή την μοναδική και πολύχρωμη φθνοπωριάτικη, τραβηγμένη κάπου από τη "Λαζαράσκα", μου τις παραχώρησε φιλότιμα ο καλός φίλος και φανατικός πεζοπόρος του Βερμίου κ. Γιώργος Σκόδρας. Οι άλλες είναι από το προσωπικό μου αρχείο. Προσπαθώ επίσης να βρώ και φωτογραφίες από την ημέρα που ρίχναμε το μπετόν στη σκεπή ... το 1995). ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΛΛΑ.