O "Kλεισθένης" και η επιστροφή στον κοινοτισμό, από την "δημαρχιακή μοναρχία"

Η τομή του "Κλεισθένη" στην τοπική αυτοδιοίκηση, με την καθιέρωση της απλής αναλογικής και την επαναφορά του  διοικητικού κύρους της δημοτικής και τοπικής κοινότητας,  μπορεί στην αρχή να ξένισε, αφού όλοι μας συνηθίσαμε στο μοντέλο της "δημαρχιακής μοναρχίας", όπου ο δήμαρχος λάμβανε στην δεύτερη Κυριακή πλειοψηφία 2/3 στο συμβούλιο, το οποίο καθίστατο ένα όργανο
"σηκωμένων χεριών" από τους ανήκοντες στην πλειοψηφία. Τα πάντα "έρεαν" στον βωμό της παραταξιακής σκοπιμότητας. Από την πρόσληψη "ημετέρων" εποχικών, έως τις φωτογραφικές διατάξεις για προσλήψεις επιστημονικού προσωπικού, όπου ο δήμαρχος φωτογράφιζε από το χρώμα του....μύστακος του "δικού" του ή της "μπούκλας" της δικής του. Ας μην μιλήσουμε φυσικά για απευθείας αναθέσεις στο όριο της νομιμότητας. Στην δικλείδα ασφαλείας του Ελεγκτικού Συνεδρίου προστίθεται πλέον και η ανάγκη συνεννόησης και συναίνεσης των δημοτικών παρατάξεων για την επίτευξη πλειοψηφιών αποφάσεων. Έτσι αναβαθμίζεται ουσιαστικά ο ρόλος του δημοτικού συμβούλου, που πρέπει να είναι πόλος δημοκρατικής αντιπροσώπευσης των συμπολιτών του. Η επιστροφή στον κοινοτισμό που κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας είναι βέβαιο ότι θα ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ από όλους των δημοτικούς ταγούς συνθέσεις και όχι απολυτότητες. Κάποιοι θεωρούν ότι ο "Κλεισθένης" στην δεύτερη Κυριακή θα εκπέσει σε "συναλλαγές κάτω από το τραπέζι" για την επίτευξη πλειοψηφιών στα δημοτικά συμβούλια. Το ίδιο δεν ισχύει όμως και σήμερα στην "δημαρχιακή μοναρχία", όπου τα "αξιώματα" μοιράζονται προεκλογικώς στους αρεστούς του δημάρχου; Ασχέτως αν μπορούν να παραγάγουν έργο. Ο "Κλεισθένης" τολμά την σύνθεση όλων των απόψεων. Καθιστώντας το δημοτικό συμβούλιο όργανο κριτικής διαβούλευσης και όχι "δεκάρικων" πλειοψηφούντων και μειοψηφούντων πολιτικάντηδων. Είναι η αποτύπωση της άμεσης δημοκρατίας.