Θόδωρο δεν τον γνώρισα ποτέ, αφού δολοφονήθηκε φρικτά, γινόμενος παρανάλωμα του πυρός από τους Ναζί τον Απρίλη του 1944 στην Κατράνιτσα (δεν λησμονώ ποτέ τα εγκλήματα του ναζισμού, αλλά ως άνθρωπος οφείλω να ζητήσω από τον Θεό να συγχωρεί τους δολοφόνους του) ενώ τον Ζαχαρία, τον έχασα πολύ μικρός, το 1974. Τον θυμάμαι όμως να επιδεικνύει τα παράσημα του, ως τραυματίας πολέμου, 20χρονο παλικαράκι στην μάχη του Σκρα. Εις ανάμνηση λοιπόν των παππούδων μας, βρήκα στο αρχείο μου μια φωτογραφία από τον παππού Στέργιο σε μια εκδήλωση του συλλόγου Βλάχων της Νάουσας. Και του την έστειλα εκεί στην μακρινή Κω, στο δημοτικό σχολείο Αντιμάχειας, όπου ο νεαρός μου φίλος διδάσκει Ελλάδα, δηλαδή πολιτισμό. Να είναι πάντα γερός και να θυμάται με νοσταλγία τον παππού του, για τον οποίο δέομαι ο Άγιος Θεός να τον αναπαύει στον Παράδεισο.
Ένα όνειρο ζωής - δώρο από τον παππού μου. Πριν αρκετά χρόνια, ο παππούς Στέργιος έκανε στα εγγόνια του από ένα δώρο. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που μόνο δίνουν. Αυτό ήταν η χαρά του. Μια ζωή δούλευε και μια ζώη προσέφερε στους γύρω του. Δε μπορώ να το πω με λόγια αλλά όποιος τον γνώριζε το έβλεπε. Ήταν ένας άνθρωπος από αυτούς που σπάνια συναντάς. Γεμάτος αγάπη, και δύναμη. Γεμάτος σπιρτάδα αλλά και θαλπωρή. Στα 86 του είχε έρθει να με δει στο "Μαγικό αυλο", στον Βόλο, στο μουσικό μου ξεκίνημα. Εκείνη την νύχτα όλο το μαγαζί ασχολιόταν μαζί του. Φαίνεται τους έκανε εντύπωση η ζωντάνια του, το χαμόγελό του.
Μάζευε καιρό αυτό το ποσό και μας το ανακοίνωσε: "Αυτά τα χρήματα είναι από τον παππού σας, να τα χαρείτε όπως αγαπάτε". Δεν έλεγε και πολλά. Σπάνια καυχιόταν για τις πράξεις του. Μόνο για κάτι είχε μεγάλη περηφάνια. Τα κεράσια του και τα χωράφια που με τόσο κόπο είχε δημιουργήσει. Κάθε δέντρο το έβλεπε σαν παιδί του.
Το σκέφτηκα κάμποσο καιρό, και μια μέρα του είπα: "Παππού έχω ένα όνειρο. Τόσα χρόνια που παίζω μουσική λαχταρώ μια κιθάρα διαφορετική, χειροποίητη. Δεν είναι εύκολο να την αποκτήσω γιατί θα είναι μοναδική, θα έχει φτιαχτεί με μεράκι και θα ξεκινήσει το ταξίδι της από την πρώτη μέρα της ζωής της μαζί μου. Θα είναι το δικό μου παιδί, όπως έχεις εσύ τα δέντρα σου. Με τα χρήματα λοιπόν που μας έδωσες, θα ψάξω έναν οργανοποιο, και θα φτιάξουμε μια κιθάρα. Θα έχει πάνω της χαραγμένα τα αρχικά σου και σε κάθε νότα της, σε κάθε ταξίδι για live, σε κάθε τραγούδι θα σε έχω μαζί μου."
Δε μου είπε κάτι. Αλλά χάρηκε. Η χαρά του όλη ήταν η οικογένεια. Να είναι καλά, να προχωράει.
Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν με τον Φάνη από το Πνοή Νύξη στη Θεσσαλονίκη. Μετά από πολλές συζητήσεις, από πολύ δουλειά εκ μέρους του, δώσαμε ζωή σε αυτό το όργανο. Άλλωστε για όλους εμάς που με κάποιον τρόπο συνδεόμαστε με αυτό που ονομάζεται μουσική, κάθε μας όργανο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Δεν είναι αντικείμενο. Ειδικά οι φίλοι μου, ξέρουν πως όσα όργανα έχω τα προσέχω λίγο παραπάνω από το κανονικό, και ίσως τώρα χαμογελάσουν. Φάνη σε ευχαριστώ και δημοσίως για όλα.
Όσο για τον αγαπημένο μου παππού, έφυγε τον Οκτώβρη του 16, στα 96 του χρόνια και ήταν το πιο "παλικάρι" που συνάντησα ποτέ μου. Ζήσαμε μαζί πολλά, όπως και με τη γιαγιά που μας μεγάλωσαν μέσα στη φύση και μέσα στην "αλήθεια" όπως είχαν μάθει κι αυτοί.
Πλέον, θα τον έχω μαζί μου σε κάθε μουσικό σκηνικό που στήνω. Χθες έπαιξα για πρώτη φορά με την καινούρια μου κιθάρα. Σήμερα είμαι ευτυχισμένος. Και νομίζω πως είναι κι εκείνος.
Σε ευχαριστώ που μας δίδαξες. Όχι με λόγια. Με τη στάση ζωής σου. Αυτή διδάσκει πιο δυνατά από κάθε λέξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου