Η συμβατική υποχρέωση του ελληνικού κράτους στην μισθοδοσία των κληρικών. Μύθοι… «προοδευτισμού» και πραγματικότητα!

Mε ευκολία ακούγονται από τα χείλη των γνωστών «προοδευτικών» κύκλων οι γνωστές κραυγές για την κατάργηση της μισθοδοσίας των κληρικών της Ελλαδικής Εκκλησίας από το κράτος, στα πλαίσια της εξοικονόμησης χρημάτων, τα οποία φυσικά θα οδηγηθούν στον..πίθο των μνημονιακών  Δαναΐδων, που ψήφισαν με ευκολία δεξιές, κεντρώες και εσχάτως «αριστερές» κυβερνήσεις. Στα πλαίσια της αποκατάστασης της ιστορικής
πραγματικότητας αξίζει να θυμηθούμε το ότι ο προτεστάντης Βαυαρός  Όθωνας το 1833, διέλυσε 400 μοναστήρια, με την περιουσία τους, όπως και την περιουσία των ενοριακών ναών, να περιέρχεται στο δημόσιο. Στις 29 Απριλίου 1843 με  διάταγμα η όλη κινητή και ακίνητη εκκλησιαστική περιουσία περιέρχεται στο Δημόσιο του οποίου η επί των οικονομικών Γραμματεία αναλαμβάνει όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις «αποκλειστικώς εις την βελτίωσιν του κλήρου… καθόσον, η της υπηρεσίας ταύτης ειδικότης εγγυάται πληρεστέραν εις αυτήν επιτυχίαν». Το 1920 ο Μητροπολίτης Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Μελέτιος Μεταξάκης θα ζητήσει εξηγήσεις για την κατασπατάληση της εκκλησιαστικής  περιουσίας. Πρότεινε  ότι από την στιγμή που το κράτος δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε έναντι της εκκλησίας  «να επιστραφή η περιουσία αυτή στην Εκκλησία». Ο ίδιος θα γράψει ότι η απάντηση  του υπουργείου ήταν: «… τα βιβλία του Γενικού Εκκλησιαστικού Ταμείου, τα κτηματολόγια και τα λογιστικά της περιουσίας ταύτης δεν υφίστανται πλέον, καέντα εις πρόσφατον εν τοις γραφείοις του Υπουργείου Πυρκαϊάν»!
Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1952 με την  «Σύμβαση περί εξαγοράς υπό του Δημοσίου κτημάτων της Εκκλησίας προς αποκατάστασιν ακτημόνων γεωργικών κτηνοτρόφων», η Εκκλησία της Ελλάδος υποχρεώθηκε να παραχωρήσει στο Κράτος το 80% της καλλιεργούμενης ή καλλιεργήσιμης αγροτικής περιουσίας της με αντάλλαγμα να λάβει κάποια αστικά ακίνητα και 45.000.000 δραχμές νέας (τότε) εκδόσεως. Στη σύμβαση του 1952 περιέχεται η διακήρυξη του κράτους ότι η απαλλοτρίωση αυτή είναι η τελευταία και δεν πρόκειται να υπάρξει νεότερη στο μέλλον, ενώ υπάρχει και η δέσμευση ότι η Πολιτεία θα παρέχει κάθε αναγκαία υποστήριξη (υλική και τεχνική), ώστε η Εκκλησία να μπορέσει να αξιοποιήσει την εναπομείνουσα περιουσία της. Στην ίδια σύμβαση καθιερώθηκε και η «μισθοδοσία» των κληρικών από τον Κρατικό Προϋπολογισμό – του δε Αρχιεπισκόπου και των Μητροπολιτών από το έτος 1980 – ως υποχρέωσις του Κράτους έναντι των μεγάλων παραχωρήσεων γης στις οποίες είχε προβεί η Εκκλησία της Ελλάδος κατά την δεκαετία 1922-32. Η μισθοδοσία των κληρικών αφορά φυσικά μόνο τους ενοριακούς ιερείς και όχι τους μοναχούς και τις μοναχές. Είναι προφανές ότι αν η Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία διατηρούσε την περιουσία της, η οποία της κατασχέθηκε, θα μπορούσε να μισθοδοτήσει τους ιερείς της από μόνη της. Η εκκλησία μας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενίσχυσης των νεόπτωχων που δημιούργησαν τα μνημόνια, καταβάλλοντας κάθε χρόνο από το «παγκάρι» της εκατομμύρια ευρώ για τα συσσίτια και τις άλλες φιλανθρωπικές της δράσεις. Προφανώς σε μια ευνομούμενη πολιτεία, η οποία δεν έχει καμία σχέση με δικτατορίες… πάσης φύσεως και όλων των ιδεολογικών φασμάτων, το δικαίωμα στην περιουσία είναι αυτονόητο.