Τα χρόνια της παιδικής μας αθωότητας. Η έκτη δημοτικού του 1ου δημοτικού σχολείου Νάουσας, τάξη 1977-78

Πάνε 37 χρόνια από τότε. Η τάξη μου. Έκτη δημοτικού, του 1ου σχολείου Νάουσας. Με τον αλησμόνητο διευθυντή Μαντζιάρη και την πιτσιρικαρία μας. Σοφοκλής, Φώτης, Μορφούλα, Λήδα, Κατερίνα, Μαρία, Τάσος, Σάκης, Φιλιώ, η αξέχαστη Ελένη που η ψυχούλα της αναπαύεται στον παράδεισο, στα δεξιά του Τριαδικού μας Θεού, Σταύρος, Θανάσης και
τόσοι άλλοι. Αναμνήσεις για την εργασία που μας έβαλε στην τρίτη δημοτικού η αγαπητή μου δασκάλα, κυρία Ευανθία Διαμάντη- Σακελαροπούλου, εκ Κιάτου Κορινθίας (δασκάλα μου το θυμάμαι καλά!), για το πώς θα είναι ο κόσμος το 2000. Πέρασαν 15 χρόνια από το μιλένιουμ, εις την βαρβαρικήν και ο χρόνος τρέχει γοργά. "Η ζωή που περνά και χάνεται, μια στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται" 'εγραψε, εκπληκτικά, ο Σταμάτης Σπανουδάκης. Μια στιγμή γεμάτη αναμνήσεις. Σιμά τους και ο Σταύρος Γουργουλιάτος, που μας έμαθε να ψάλλουμε το "Υπερμάχω" και όλα τα τροπάρια που λέγαμε χορωδία, από τον γυναικωνίτη του Αγιαμηνά.  Άγιος άνθρωπος που το δεξί του χέρι έδινε με ταπεινότητα στους ανήμπορους, χωρίς να το γνωρίζει το αριστερό του. Καλή ώρα σε όλους τους φίλους και τις φίλες μου και δεν μπορεί κάποτε θα ξανασυναντηθούμε όλοι μαζί στην αυλή του σχολειού μας.