H αγωνίστρια της Νάουσας Τασία Βαρβαρέσσου

Από χίλια κύματα με έντονο κοντράστ συναισθημάτων περνάει αυτές τις μέρες η Τασία Βαρβαρέσσου και τα στελέχη της, αναφορικά με την τελική εκταμίευση των 14 εκ. ευρώ από το δημόσιο προς τις τράπεζες, ώστε να μηδενιστεί ο δανεισμός της ιστορικής κλωστοϋφαντουργίας της Νάουσας και με την λήψη του ανάλογου κεφαλαίου κίνησης , η «Βαρβαρέσσο» να συνεχίσει  αυτό το μονοπάτι παραγωγής και ανάπτυξης . Μετά τα όσα αναφέραμε την Μ. Δευτέρα, εχθές υπήρξε μια ακόμη εμπλοκή, με την αποστολή της θετικής εισήγησης και της υπογραφής της εκταμίευσης από τον υφυπουργό Ανάπτυξης κ. Νότη Μητταράκη προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Στουρνάρα. Τελικά και αυτό το στάδιο είναι σε θετικό δρόμο ( ο Τσαβδαρίδης έβαλε και πάλι το …χεράκι του!) και τις επόμενες μέρες θα υπογράψει ο υπουργός, ώστε να εκταμιευτεί η επιχορήγηση μετά την Κυριακή του Θωμά. Κλείνοντας θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για αυτή την υπέροχη αγωνίστρια της Νάουσας, την Τασία Βαρβαρέσσου.  Δεν θέλει πολλά, πολλά με την δημοσιότητα.Όχι γιατί είναι ψηλομύτα, αλλά αντιθέτως χαμηλών τόνων.Την θυμάμαι στα 17 μου, όταν πήγα καλοκαίρι να δουλέψω στο εργοστάσιο «καλαμακιάρικο» ( κάπου στα 1982). Ήταν συνεχώς επί ποδός πολέμου, σε κάθε βάρδια, σε κάθε μηχανή, σε κάθε φόρτωση. Πρωί, μεσημέρι, νύχτα. Την θυμάμαι στα εγκαίνια του νέου της εργοστασίου, 10-12 χρόνια πριν. Έλαμπε , όπως έλαμπαν και τα καινούργια μηχανήματα και οι εγκαταστάσεις. Η Τασία και ο Κώστας Βαρβαρέσσος δεν επέλεξαν την μεγάλη βαλκανική φυγή τω καιρώ εκείνω, όπου όλοι οι «Λαναράδες» πήγαιναν να «επενδύσουν» σε αλβανίες και σκόπια. Έμεινε στον τόπο της, δημιούργησε, μπήκε στο χρηματιστήριο, κρατώντας την μεγάλη πλειοψηφία των μετοχών στα χέρια της. Δεν ξεπούλησε, τότε που η μετοχή είχε 25 ευρώ. Και η πατρίδα της το ξεπλήρωσε. Αφήνοντας την για μια δεκαετία να παιδεύεται στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των υπουργείων της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας, για να πάρει αυτά που δικαιούταν! Αγωνίστρια της Νάουσας η Τασία Βαρβαρέσσου. Ζει και αναπνέει για την πόλη της. Ψωνίζει από εδώ, πίνει τον καφέ της εδώ, δεν είναι «δήθεν». Άξιο παιδί του αείμνηστου πατέρα της Γρηγόρη. Ομολογώ ότι με ενδιαφέρον άκουσα την τοποθέτηση της στην σύσκεψη της περασμένης Τετάρτης στο μουσείο βιομηχανικής κληρονομιάς στην «Βέτλανς». «Το δημιούργημα  πρέπει να είναι βάση για την αυριανή ανάπτυξη της πόλης. Να σκεφτούμε το μέλλον. Μπορούμε να
σταθούμε στην κλωστοϋφαντουργία  και να κάνουμε πολλά πράγματα συνεχίζοντας. Να κάνουμε brand name το δρώμενο της «Μπούλας». Να ενεργοποιηθούμε στο ΕΣΠΑ. Είναι πρόκληση και ευκαιρία. Πρέπει να ενεργοποιηθεί η νέα γενιά σε αυτά τα ζητήματα» είπε, εύστοχα, ανεπιτήδευτα και ειλικρινέστατα η Τασία. Ελπίζω να μου επιτρέψει να την αποκαλώ Τασία. Έτσι την ξέρουν όλοι οι εργάτες της, έτσι την ξέρουν όλοι οι Ναουσαίοι. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι, με την χάρη του Θεού και την βοήθεια του Προδρόμου, το Μοναστηράκι του οποίου στην πόλη μας πολύ ευλαβείτο και βοηθούσε ο Γρηγόρης και συνέχισε το ίδιο και η οικογένεια του, θα βγει σύντομα στα βαθιά η «Βαρβαρέσσος». Και η Τασία θα συνεχίσει να σκορπά τα ίδια χαμόγελα αισιοδοξίας, όπως σήμερα, που σε συναντά στον δρόμο και σε καλημερίζει πάντοτε!

Υ.Γ Ως  «πληρωμή» για τούτο το ρεπορτάζ θα ήθελα από τον διευθυντή της κ. Νίκο Βελή να μου βρει την καρτέλα προσωπικού και ενσήμων, εκείνο τον Ιούλη του 1982. Να την δώσω και εγώ με την σειρά μου στο μουσείο. Ως μαγιά αναμνήσεων μιας πόλης που τότε δρούσε, δημιουργούσε και γεύονταν ζωή στη Νάουσα. Λίγες οι ώρες πτήσεις στο «καλαμακιάρικο» αλλά οι θύμισες από  την μυρωδιά του βαμβακιού, τον θόρυβο των μηχανών, τα σμάρια των εργατών και εργατριών που έπιαναν βάρδια  μέσα στο καλοκαιράκι,  έξι με δυο το πρωί, δυο με δέκα το μεσημέρι και δέκα με έξι το πρωί. Να μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου. Όπως και το πρώτο χιλιάρικο μεροκάματο που πήρα στην εκκαθάριση του μηνός!

Θόδωρος Ελευθεριάδης