«Eυλαβικά κλίνει το γόνυ σήμερα ο Ελληνισμός στη θυσία εκατοντάδων χιλιάδων Ποντίων , που μαρτύρησαν από τις ορδές του Κεμάλ και των Νεότουρκων, στο μεγάλο διωγμό και τη Γενοκτονία της Ρωμιοσύνης ένα αιώνα πριν, γιατί θέλησαν να κρατήσουν την εθνική και πολιτιστική τους ταυτότητα. Η μνήμη και η προσευχή μας στρέφεται σήμερα στις εκατοντάδες χιλιάδες μανάδες, παιδιά, γέροντες και αμάχους από την Τραπεζούντα, τη Σαμψούντα, την Αργυρούπολη, την Κερασούντα, την Αμάσεια και τις άλλες περιοχές του Πόντου, όπου μαρτύρησαν, σφαγιάσθηκαν και απαγχονίστηκαν γιατί
θέλησαν να παραμείνουν Έλληνες. Όλοι αυτοί έπεσαν θύματα της θηριωδίας ενός λαού που θεωρεί ότι εθνικό και θρησκευτικό ιδεώδες είναι οι σφαγές, τα τάγματα αγγαρείας, οι εξορίες, οι βεβηλώσεις των χριστιανικών ναών, οι βίοι εξισλαμισμοί, το παιδομάζωμα και ότι άλλο ατιμωτικό για την ανθρώπινη ύπαρξη. Όλα αυτά απέναντι σε μια χώρα που στη μακρόχρονη ιστορία της όχι μόνο δεν ταπείνωσε τον πολίτη αυτού του κόσμου, αλλά αντίθετα του προσέφερε τρόπους ειρηνικής συμβίωσης, όπως είναι η δημοκρατία. Ανήκει τιμή και δόξα αιώνια στα ανυπεράσπιστα θύματα της περιόδου εκείνης, που ήταν κατά προτεραιότητα ιερείς και δάσκαλοι. Αλλά και όλες οι εξέχουσες προσωπικότητες της Ποντιακής Κοινωνίας, ώστε να στερηθεί ο λαός μας τους φυσικούς καθοδηγητές του. Τιμή και δόξα σ΄αυτούς γιατί δεν συμβιβάστηκαν με τον αιμοδιψή ασιάτη, γιατί δεν πρόδωσαν τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και της Ελληνικότητας. Αρκούσε μια δήλωση μετανοίας από τους μελλοθανάτους για να σωθούν και τέτοια δήλωση δεν μαρτυρήθηκε ακόμη πουθενά. Οι άνθρωποι αυτοί διάλεξαν τον δρόμο της αντίστασης και των αθανάτων αξιών, πολλοί έμειναν άταφοι, άλλοι τάφηκαν στον τόπο του μαρτυρίου, δίχως παπά και Σταυρό, δίχως το δάκρυ των δικών τους. Και όλα αυτά γιατί ένας λαός με κάθε τίμημα , διεκδικούσε το δικαίωμα του να μείνει Ελληνικός απέναντι στον δήμιο του Τοπάλ Οσμάν. Τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού τη συνθέτουν γεγονότα συνταρακτικά και μακάβρια, ταυτόχρονα όμως γεμάτα λάμψη και μεγαλείο, γεγονότα ηρωικά που διδάσκουν και παιδαγωγούν τα ήθος. Και όμως η Ποντιακή Γενοκτονία έμεινα σε καθεστώς ένοχης αποσιώπησης από ξένους και δικούς μας επί 80 περίπου χρόνια, τη στιγμή που σε έναν λαό αφαιρέθηκε το δικαίωμα να κατέχει ειρηνικά το έδαφος του, το δικαίωμα στο σεβασμό της εθνικής και πολιτιστικής του ταυτότητας. Ο Ελληνισμός αυτός του Πόντου που ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα, χωρίς τους φυσικούς του ταγούς, κρατώντας κάτω από τις μασχάλες του, μέσα σε μπόγους από ράκη, κρυμμένες εικόνες και βιβλία, παραμέρισε υλικά αγαθά και προτίμησε να φέρει στη Νέα του Πατρίδα τον μοναδικό πολιτιστικό του πλούτο. Ο Ελληνισμός αυτός μονάχος και αβοήθητος για 80 περίπου χρόνια αναζητούσε τη δικαίωση του, που δεν ήταν άλλη από την επίσημη αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, κάτι που πέτυχε το 1994, όταν η Ελληνική Βουλή αναγνώρισε την Ποντιακή Γενοκτονία και καθιέρωσε επίσημα την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης και εθνικής εορτής. Η λαμπρή ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού με ευθύνη της πολιτείας βρίσκεται έξω από τα σχολικά βιβλία. Η Ποντιακή Γενοκτονία δεν είναι « ο συνωστισμός των Ελλήνων στη Σμύρνη», όπως άθλια προπαγάνδισαν οι γνωστοί αντεθνικοί κύκλοι μας επίπλαστης αριστεροφροσύνης. Σήμερα που πληθαίνουν όλοι και περισσότερο οι μαύροι ίσκιοι πάνω από τα κεφάλια μας,, σήμερα φωνάζουμε ότι δεν βρισκόμαστε εδώ για να θρηνήσουμε. Βρισκόμαστε για να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε και να προβάλλουμε εμείς οι επίγονοι εκείνων, τόσο τη μεγαλύτερη σε ιερό μέγεθος θυσία τους, όσο και το γεγονός ότι ο Ελληνισμός του Πόντου δραστηριοποιείται σθεναρά μεταξύ των λαών και των φυλών της Γης, για να αναδείξει τα ιερά του και την ακατάλυτη στον χρόνο διαφορετικότητα του. Εμείς απ΄ αυτόν εδώ τον χώρο, με το επιβλητικό αυτό Μνημείο, που στήθηκε και με ενέργειες δικές μου για να τροφοδοτεί την ιστορική μνήμη, διεκδικούμε τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας, διεκδίκηση που αναβλύζει απελευθερωτική δύναμη που ξεπερνά τον Ποντιακή διάσταση. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι λαοί που ξέχασαν τις ρίζες τους χάθηκαν στα βάθη των αιώνων. Για αυτό χρέος της Ελληνικής Πολιτείας είναι η διεθνής εκστρατεία αναγνώρισης της Ποντιακής Γενοκτονίας από όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Δικό μας χρέος , των Ελλήνων Ποντίων δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς, είναι να κρατήσουμε αναμμένη τη φλόγα της μνήμης των προγονικών βωμών και εστιών. Δεν λησμονάμε, δεν ξεχνάμε. Σε τούτες τις εθνικά δύσκολες στιγμές, όπου περίσσεψε ο εθνικισμός και η ψευδεπίγραφη προοδευτικότητα, χρέος όλων μας είναι να αντισταθούμε σε αυτούς που εξέθρεψαν τον «συνωστισμό στη Σμύρνη», την υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν, την πολιτιστική και ιστορική παραχάραξη της Μακεδονίας μας, που τόσο στοργικά δέχθηκε το 1922 τον Ποντιακό Ελληνισμό. Για μας η θυσία των 350.000 και πλέον Ποντίων παραμένει τρισμέγιστη, ξεχωριστή και ανυπέρβλητη, καθώς οι άνθρωποι αυτοί αντιστάθηκαν στην βαρβαρότητα ενός ανιστόρητου και άδικου λαού.
θέλησαν να παραμείνουν Έλληνες. Όλοι αυτοί έπεσαν θύματα της θηριωδίας ενός λαού που θεωρεί ότι εθνικό και θρησκευτικό ιδεώδες είναι οι σφαγές, τα τάγματα αγγαρείας, οι εξορίες, οι βεβηλώσεις των χριστιανικών ναών, οι βίοι εξισλαμισμοί, το παιδομάζωμα και ότι άλλο ατιμωτικό για την ανθρώπινη ύπαρξη. Όλα αυτά απέναντι σε μια χώρα που στη μακρόχρονη ιστορία της όχι μόνο δεν ταπείνωσε τον πολίτη αυτού του κόσμου, αλλά αντίθετα του προσέφερε τρόπους ειρηνικής συμβίωσης, όπως είναι η δημοκρατία. Ανήκει τιμή και δόξα αιώνια στα ανυπεράσπιστα θύματα της περιόδου εκείνης, που ήταν κατά προτεραιότητα ιερείς και δάσκαλοι. Αλλά και όλες οι εξέχουσες προσωπικότητες της Ποντιακής Κοινωνίας, ώστε να στερηθεί ο λαός μας τους φυσικούς καθοδηγητές του. Τιμή και δόξα σ΄αυτούς γιατί δεν συμβιβάστηκαν με τον αιμοδιψή ασιάτη, γιατί δεν πρόδωσαν τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και της Ελληνικότητας. Αρκούσε μια δήλωση μετανοίας από τους μελλοθανάτους για να σωθούν και τέτοια δήλωση δεν μαρτυρήθηκε ακόμη πουθενά. Οι άνθρωποι αυτοί διάλεξαν τον δρόμο της αντίστασης και των αθανάτων αξιών, πολλοί έμειναν άταφοι, άλλοι τάφηκαν στον τόπο του μαρτυρίου, δίχως παπά και Σταυρό, δίχως το δάκρυ των δικών τους. Και όλα αυτά γιατί ένας λαός με κάθε τίμημα , διεκδικούσε το δικαίωμα του να μείνει Ελληνικός απέναντι στον δήμιο του Τοπάλ Οσμάν. Τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού τη συνθέτουν γεγονότα συνταρακτικά και μακάβρια, ταυτόχρονα όμως γεμάτα λάμψη και μεγαλείο, γεγονότα ηρωικά που διδάσκουν και παιδαγωγούν τα ήθος. Και όμως η Ποντιακή Γενοκτονία έμεινα σε καθεστώς ένοχης αποσιώπησης από ξένους και δικούς μας επί 80 περίπου χρόνια, τη στιγμή που σε έναν λαό αφαιρέθηκε το δικαίωμα να κατέχει ειρηνικά το έδαφος του, το δικαίωμα στο σεβασμό της εθνικής και πολιτιστικής του ταυτότητας. Ο Ελληνισμός αυτός του Πόντου που ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα, χωρίς τους φυσικούς του ταγούς, κρατώντας κάτω από τις μασχάλες του, μέσα σε μπόγους από ράκη, κρυμμένες εικόνες και βιβλία, παραμέρισε υλικά αγαθά και προτίμησε να φέρει στη Νέα του Πατρίδα τον μοναδικό πολιτιστικό του πλούτο. Ο Ελληνισμός αυτός μονάχος και αβοήθητος για 80 περίπου χρόνια αναζητούσε τη δικαίωση του, που δεν ήταν άλλη από την επίσημη αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, κάτι που πέτυχε το 1994, όταν η Ελληνική Βουλή αναγνώρισε την Ποντιακή Γενοκτονία και καθιέρωσε επίσημα την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης και εθνικής εορτής. Η λαμπρή ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού με ευθύνη της πολιτείας βρίσκεται έξω από τα σχολικά βιβλία. Η Ποντιακή Γενοκτονία δεν είναι « ο συνωστισμός των Ελλήνων στη Σμύρνη», όπως άθλια προπαγάνδισαν οι γνωστοί αντεθνικοί κύκλοι μας επίπλαστης αριστεροφροσύνης. Σήμερα που πληθαίνουν όλοι και περισσότερο οι μαύροι ίσκιοι πάνω από τα κεφάλια μας,, σήμερα φωνάζουμε ότι δεν βρισκόμαστε εδώ για να θρηνήσουμε. Βρισκόμαστε για να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε και να προβάλλουμε εμείς οι επίγονοι εκείνων, τόσο τη μεγαλύτερη σε ιερό μέγεθος θυσία τους, όσο και το γεγονός ότι ο Ελληνισμός του Πόντου δραστηριοποιείται σθεναρά μεταξύ των λαών και των φυλών της Γης, για να αναδείξει τα ιερά του και την ακατάλυτη στον χρόνο διαφορετικότητα του. Εμείς απ΄ αυτόν εδώ τον χώρο, με το επιβλητικό αυτό Μνημείο, που στήθηκε και με ενέργειες δικές μου για να τροφοδοτεί την ιστορική μνήμη, διεκδικούμε τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων μας, διεκδίκηση που αναβλύζει απελευθερωτική δύναμη που ξεπερνά τον Ποντιακή διάσταση. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι λαοί που ξέχασαν τις ρίζες τους χάθηκαν στα βάθη των αιώνων. Για αυτό χρέος της Ελληνικής Πολιτείας είναι η διεθνής εκστρατεία αναγνώρισης της Ποντιακής Γενοκτονίας από όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Δικό μας χρέος , των Ελλήνων Ποντίων δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς, είναι να κρατήσουμε αναμμένη τη φλόγα της μνήμης των προγονικών βωμών και εστιών. Δεν λησμονάμε, δεν ξεχνάμε. Σε τούτες τις εθνικά δύσκολες στιγμές, όπου περίσσεψε ο εθνικισμός και η ψευδεπίγραφη προοδευτικότητα, χρέος όλων μας είναι να αντισταθούμε σε αυτούς που εξέθρεψαν τον «συνωστισμό στη Σμύρνη», την υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν, την πολιτιστική και ιστορική παραχάραξη της Μακεδονίας μας, που τόσο στοργικά δέχθηκε το 1922 τον Ποντιακό Ελληνισμό. Για μας η θυσία των 350.000 και πλέον Ποντίων παραμένει τρισμέγιστη, ξεχωριστή και ανυπέρβλητη, καθώς οι άνθρωποι αυτοί αντιστάθηκαν στην βαρβαρότητα ενός ανιστόρητου και άδικου λαού.
.JPG)
Ας είναι η Μνήμη τους Ιερή και Αιώνια»..JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου