Ο Τέλης Σιδηρόπουλος είναι πρόεδρος του Συλλόγου Κοινωνικής Πρωτοβουλίας Βέροιας ‘Πρωτοβουλία για το Παιδί’, με τεράστιο έργο τα τελευταία 5 χρόνια για τα κακοποιημένα ανήλικα.
- Η κρίση χρειάζεται πρωτοβουλίες…
- Κάθε κρίση πρέπει να αντιμετωπίζεται συντεταγμένα από τις πολιτισμένες κοινωνίες. Στην ελληνική περίπτωση, με τον κρατικό τομέα να υστερεί και την πολιτική και πνευματική...
ηγεσία να αποδεικνύονται κατώτερες των φοβερών περιστάσεων, την αναγκαία συστράτευση των κοινωνικών δυνάμεων, οφείλουν να κάνουν οι πρωτοβουλίες των πολιτών, δρώντας σαν υποσύνολα και σε δικτύωση μεταξύ τους. Η «ΠγτΠ» είναι μια μαχητική, οργανωμένη Δομή στον χώρο της παιδικής προστασίας και θα καλύψει –σαν έτοιμη από καιρό- το κοινωνικό αυτό υποσύνολο με κάθε τρόπο και με οσονδήποτε κόπο απαιτηθεί.- Μπορεί κανείς να κρυφτεί από τα παιδιά;
- Ούτε μπορεί, ούτε πρέπει: ειλικρίνεια με γλυκύτητα, αλήθεια με αγάπη, να η στάση αποκάλυψης απέναντι στα μικρά ανθρωπάκια (που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα) και είναι αναγκασμένα να επιβιώνουν στις άγριες συνθήκες του πολύπλοκου Σήμερα, πολλές φορές αβοήθητα.
- Όλα τα παιδία παίζει;
- Μερικά παιδιά «μεγαλώνουν» τους γονείς τους. Μερικά παιδιά νοιάζονται σαν οικογενειάρχες. Γονείς σε πλήρη αδυναμία να λειτουργήσουν, καταδικάζουν τα παιδιά τους στα βαρύτερα καταναγκαστικά έργα: με αντιστροφή των ρόλων, κλέβοντάς από τα παιδιά την παιδική τους ηλικία. Η ανατροπή αυτής της ανεπίτρεπτης κατάστασης είναι ένα από τα στοιχεία του δικού μας έργου.
- Εντέλει πόσο ασφαλείς είναι οι τέσσερις τοίχοι;
- Ένα ασφαλές παιδικό δωμάτιο είναι και ένας δείκτης πολιτισμού σε μία χώρα. Όταν εισβάλουν σ’ αυτό οι βιαστές της παιδικής αθωότητας και, ασκώντας ψυχική και σωματική βία, καταστρέφουν παιδικές ζωές, οι τοίχοι πρέπει να γίνονται γυάλινοι: να έχουμε όλοι μάτια, να έχουμε αφτιά, να συλλαμβάνουμε το κρυφό μήνυμα της απόγνωσης και να το μεταδίδουμε σε εκείνους που γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν.
- Υπάρχει κάτι χειρότερο από δύο φοβισμένα παιδικά μάτια;
- Υπάρχει, και είναι δύο απελπισμένα παιδικά μάτια.
- Εσείς αντέχετε τόση αδικία;
- Για να πολεμηθεί η αδικία πρέπει να συμβιώσεις μαζί της. Να την γνωρίσεις καλά, να μάθεις τους μηχανισμούς της, τις εκφάνσεις της, τα υποκείμενά της. Να σταθμίσεις τα αποτελέσματά της, να βρεις χρόνο και συμμαχίες, να μηχανευτείς μέσα και τεχνικές, να αιμοδοτηθείς με αντοχές, να συγκρατήσεις την οργή σου, να μην νικηθείς από μικρές ήττες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από αυτήν που συντελείται σε βάρος ανυπεράσπιστων παιδιών κι ακόμη δυσκολότερη είναι η μάχη εναντίον της όταν θύτες είναι οι ίδιοι οι γονείς.
- Πότε θα νιώσετε ότι το έργο σας ολοκληρώθηκε;
- Το έργο αυτό δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Η βία και η αδικία θα υπάρχουν πάντοτε -είναι σύμφυτες με την ανθρώπινη κατάσταση. Αλλά η ίδρυση και η δράση μας θα δικαιωθεί όταν, έστω και ένα παιδί, σωθεί οριστικά και βρεθεί από την κόλασή του σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον, με αγάπη και προοπτική. Και αυτό έχει ήδη γίνει παραπάνω από μία φορά μέχρι τώρα.
- Νιώθετε ότι η κοινωνία γνωρίζει;
- Η κοινωνία δεν γνωρίζει αρκετά πράγματα και σε βάθος και υποτιμά κάπως το πρόβλημα. Είναι καθήκον μας να την ενημερώνουμε διαρκώς.
- Από τις τοπικές αρχές ζητώ να…
- Οι αρχές ενσαρκώνονται από ανθρώπους, σήμερα δημόσια πρόσωπα και αύριο πάλι συμπολίτες. Επειδή λοιπόν αυτό που μένει από τη ματαιότητα των εφήμε-ρων αξιωμάτων είναι το έργο αγάπης, θα ζητούσαμε από τους εκφραστές τους να εργαστούν καταρχήν υπέρ της διάλυσης της καχυποψίας μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού -ιδίως όταν το ιδιωτικό είναι κοινωνικό, υπέρ της ειλικρινούς συνεργασίας -ιδίως όταν η άλλη πλευρά δεν θέλει τίποτε για τον εαυτό της, υπέρ της διασφάλισης της βιωσιμότητας των Δομών που πραγματικά προσφέρουν -ιδίως στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, υπέρ της δικτύωσης και του συντονισμού δράσης τους- ιδίως εάν επιθυμούν πραγματικά να υπάρξουν καθολικά αποτελέσματα.
- Συνετός γονέας είναι αυτός που…
- …μεγαλώνει τα παιδιά του με ένα σύστημα αξιών (λίγο-πολύ σταθερών και διαχρονικών), μέσα σε όρια που τηρούνται απαρέγκλιτα, με τη φυσική αγάπη που απαιτεί ο ρόλος, με την αναγκαία δικαιοσύνη που απαιτεί η αληθινή ζωή.
- Ένιωσα ιδιαίτερα ευτυχής όταν…
- …παιδιά που βρήκαν καταφύγιο στο Σπίτι μας, αφού διέτρεξαν μεγάλο κίνδυνο, είναι τώρα ασφαλή και έχουν αλλάξει ζωή, παιδιά που γνώρισαν την απόρριψη και τη συντριβή βρέθηκαν, μετά από σύντονες προσπάθειές μας, σε περιβάλλον ασφαλές και δημιουργικό.
- Πρώτη μου προτεραιότητα τώρα είναι…
- Η πρώτη προτεραιότητα της «ΠγτΠ» είναι πλέον η λειτουργία του Σπιτιού της Βεργίνας, όπου θα βρουν καταφύγιο αγάπης και ασφάλειας, για όσο διάστημα χρειαστεί, τουλάχιστον 16 παιδιά, από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.
- Φαντάζομαι τη Βέροια του 2020 με…
- Στη Βέροια (και στην Ελλάδα) του 2020, θα ήθελα ανθρώπους αξιοπρεπείς και πολιτισμένους, που να έχουν αναπτύξει την κοινωνική ζωή της πόλης, έχοντας θεσμοθετήσει και προαγάγει σπουδαίες δράσεις, κάτω από ένα συλλογικό πνεύμα μίας διαρκούς, συστηματικής και επίμονης αναζήτησης του ρηξικέλευθου, του χρήσιμου, του ανώτερου και του προοδευτικού. Στη Βέροια του 2020 θα ήθελα γονείς με ήθος και υψηλό φρόνημα, να μεγαλώνουν παιδιά ισορροπημένα, προικισμένα, υγιή κοινωνικά και γεμάτα ανθρωπιά.
- Τρείς λέξεις –κλειδιά ενός καλύτερου κόσμου:
- Ανθρωπιά – Δικαιοσύνη – Ειρήνη.
- Μια φράση που συνηθίζετε τον τελευταίο καιρό:
- Δεν λέμε ποτέ όχι σε μία έκκληση για βοήθεια, από οπουδήποτε και αν προέρχεται.
- Ποια ευχή θα διαλέγατε να εκπληρωθεί;
- Να βρεθεί για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα των παιδιών (που τώρα δίνεται στο διαμέρισμα της Αριστοφάνους) μία στέγη κατάλληλη, σε ένα σπίτι με αυλή, έστω κάπου στα περίχωρα της πόλης. Έτσι θα βοηθήσουμε πολύ περισσότερα παιδιά, υπό πολύ καλύτερες συνθήκες.
- Αγγελικά πλασμένος;
- «Φίλε ή αντίπαλε, μην τα’ αναγγείλεις πουθενά: δεσμώτης τήδε ίσταμαι, τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος». Η απάντηση, ένα δάνειο από τον ποιητή Άρη Αλεξάνδρου.
- Στείλτε ένα μήνυμα…
- Μπορούμε να τα καταφέρουμε σαν ελληνική κοινωνία και να βγούμε δυνατοί από τη φοβερή δοκιμασία υπό μία βασική προϋπόθεση: να γίνουμε πολύ αυστηροί με τους οποιουσδήποτε (οπωσδήποτε νέους) διοικούντες, από οποιαδήποτε θέση, αλλά ακόμη αυστηρότεροι με τους εαυτούς μας. Εν τέλει ας θυμηθούμε τη λαϊκή σοφία των (πολλές φορές αγράμματων) γονιών μας, τις αντοχές τους, την αλληλεγγύη τους, την προσαρμοστικότητα και αγωνιστικότητά τους, τη διάθεσή τους για ζωή.
- Πείτε ένα παράπονο…
- Δεν έχει κανένα νόημα
- Περιγράψτε την ελπίδα…
- Αν ρωτούσατε τους εθελοντές της «ΠγτΠ» θα σας έλεγαν ότι η ελπίδα εμπεριέχεται στην προσδοκία που κρύβει ένα παιδικό χαμόγελο: η ελπίδα των παιδιών, η ελπίδα του κόσμου, είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου