"Γιόρταζε σήμερα ο Λευτέρης". Στη μνήμη του φίλου και αδελφού μου Λευτέρη Μιμιλίδη

Γιόρταζε σήμερα  ο Λευτέρης. 11 χρόνια χωρίς την γήινη παρουσία του. Κάπου τον ξεχνάω και στεναχωριέμαι, μα πολλές φορές τον θυμούμαι τέτοιες μέρες στο σπιτικό του, όπου η κόκα-κόλα έρεε άφθονη στους καλεσμένους. «Αυτό είναι το όνειρο μου, όταν γίνω πλούσιος. Να παραγγείλω ένα φορτηγό  γεμάτο με κοκα-κόλα και να τις έχω στην αυλή μου» έλεγε, αστειευόμενος στην ομήγυρη, που πάντα γέμιζε το καμάρι του στη Μπλάνα. Και τις καθημερινές είχε συνάξεις. Έξω καρδιά κι αυτός κι η Ελένη. 11 χρόνια χωρίς τη γήινη παρουσία του. Μου τον θύμισε τις προάλλες ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, στην παράσταση του στο δημοτικό θέατρο. Παιδί του Λευτέρη, του Δάνη, του Γιώργου, του Γρηγόρη και των άλλων θεατράνθρωπων του «Ζαφειράκη» ο Ιωσήφ. Να τον έχει ο Θεός πάντοτε καλά. Λυγμοί και κόμποι από τον

Ιωσήφ, χαρμολύπη και θύμισες για μένα. Γιόρταζε σαν σήμερα ο Λευτέρης. Πολλές φορές, ειδικά τα πρώτα χρόνια, από το ξαφνικό χαμό του, τον έβλεπα στα πρόσωπα άλλων. Δάσκαλος και μέντορας μου στον Εμπορικό Σύλλογο. Δάσκαλος και μέντορας μας στα κοινά. Για τον «Ζαφειράκη», τον «Εμπορικό», τη Νάουσα, πάντα η έννοια του. Την αγάπησε όσο τίποτε τη Νάουσα ο Λευτέρης. Την ρούφαγε αχόρταγα, όπως τον καπνό του «Παλλάς» που καθημερινά κάπνιζε. Άπειρα τα πακέτα. Τον θυμάμαι τότε που κατεβαίναμε στην Αθήνα για τον «Εμπορικό». Άλλοι στα κέντρα διασκέδασης κι αυτός από την απογευματινή στη βραδινή παράσταση στα μεγάλα θέατρα του κλεινού άστεως. Και η πόλη τον αγάπησε. Τον πλήγωσε πολλές φορές. Σταματώ εδώ.  Λίγο πριν πετάξει για την γειτονιά των Αγγέλων, εκείνο τον σκληρό Νοέμβρη του 2000, μαζί τραγουδήσαμε το τραγούδι του. «Μα πριν η αυγή τη μέρα θα χαράξει, θα μπω στου μπάρμπα Θόδωρη τ΄αμάξι και μια και δυο Λευτέρη, Λευτεράκη, θα ρθω να σου τα ψάλλω ένα χεράκι».  Σταμάτησα να το ταγουδώ από τότε. Μόνο κάτι τέτοιες μέρες στη γιορτή του, νοερά προσευχόμενος για την ψυχούλα του, το βγάζω από τα βάθη της καρδιάς μου. Ως ωδή  σε ένα μεγάλο άνθρωπο, που έφυγε τόσο νέος από κοντά μας. Όπως ο Γρηγόρης  Καισαρίδης, ο Δάνης Ξανθόπουλος, ο Γιώργος Βογιατζούλης. Να ναι καλά που τον θυμήθηκε ο Ιωσήφ. 11 χρόνια μετά. Σήμερα το βράδυ θα πιώ ένα τσίπουρο για τον Λευτέρη. Όπως το έπινε εκείνος στο  τραπέζι του μπουρλότου στου «Σακιάρη». Πίνοντας το…μεζέ!!  Ο Θεός να σε αναπαύει εκεί ψηλά αδερφέ. Και να προσέχεις και τον Σεραφείμ , αγαπημένε μου φίλε. Στη γιορτή σου σήμερα, δεν μπόρεσα να σε ονειρευτώ, όπως τότε στις 15 Δεκεμβρίου του 2000. Όταν μου στειλες μήνυμα ότι είσαι καλά και να το πω στην Ελένη και τα παιδιά.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου του 2011.11 χρόνια μετά. Θόδωρος Ελευθεριάδης