έχασες τη ρότα σου... Χάθηκες στην ομίχλη των καθημερινών σου προβλημάτων! Κάποτε ήσουν φάρος της παιδείας, μα τώρα τσακίστηκες σαν σαπιοκάραβο στα βράχια. Το πλήρωμά σου, γεμάτο ζωή, ενέργεια και θέληση σε εγκαταλείπει. Χωρίς εσένα όμως θα χαθεί κι αυτό στην τρικυμία της ζωής. Μην απορείς που έγινες αντικείμενο χλευασμού, εσύ φταις γι’ αυτό... Μην απορείς που οι ναύτες σου αποστάτησαν... Εσύ δεν ήσουν άξιος να ηγηθείς! Αναλογίσου τις ευθύνες σου, σκέψου την κάθε φορά που έκανες το παιδί σου να μη σου δείχνει σεβασμό. Πολύ απλά δεν τον κέρδισες. Έλληνα δάσκαλε, πώς κατάντησες έτσι; Εσύ, μια αστείρευτη πηγή γνώσης, ένα σωστό μνημείο που απέπνεε θαυμασμό, έγινες πια περγέλιο...
Έχεις προβλήματα και συ, το ξέρω. Αλλά όταν μπαίνεις στην τάξη σου φοράς το μανδύα σου! Γίνεσαι άξιος συνεχιστής του σημαντικότερου και αρχαιότερου λειτουργήματος. Γίνεσαι ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ! Εσύ, ακόμη περισσότερο από την οικογένεια πλάθεις το παιδί ΣΟΥ! Κάθε φορά που απαράδεκτα εσύ χλευάζεις το παιδί σου, σκέψου πως εσύ μπορεί να είσαι η μόνη οικογένειά του. Σκέψου πως προσπαθεί απεγνωσμένα να βρεί ανταπόκριση και προσοχή σε σένα, πολύ απλά γιατί δεν μπορεί να βρεί αλλού... Ανταποκρίθηκες ποτέ με αγάπη και στοργή πραγματική; Έγινες και ψυχολόγος και τροφός του; Έγινες ποτέ αληθινά ο γονιός του; Δάσκαλε μην εξοργίζεσαι, το ξέρεις πως αυτά δεν είναι υπερβολές, ούτε και ψέμματα. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν τα δοκίμασες. Αρκέστηκες στο να βγάζεις στα παιδιά σου συμπλέγματα κατωτερότητας που σου δημιούργησαν οι δικοί σου γονείς και δάσκαλοι. Ήρθε όμως η στιγμή να δείξεις την αξία σου, να καταλάβεις το σκοπό σου και να ολοκληρώσεις την ύπαρξή σου! Το ελληνόπουλο σε χρειάζεται περισσότερο από ποτέ! Η δύναμη σου δάσκαλε είναι ένα θεριό αλυσσοδεμένο που περιμένει να σπάσεις τα δεσμά του. Κάντο και θα κατασπαράξει κάθε στοιχείο οργής, αμάθειας, χλευασμού και αμφισβήτησης. Ήρθε η ώρα να επιλέξεις... Να επιλέξεις αν θα βουλιάξεις τσακισμένος στα βράχια, ή αν θα ανέβεις στο ψηλότερο ακρωτήρι να φωτίσεις το σκοτάδι... Να γίνεις Φάρος της παιδείας, της αγάπης και της μόρφωσης.
Με αγάπη,
Ι. Β. Τζώρτζης
* Ο κ. Γιάννης Τζώρτζης έχει σπουδάσει φιλολογία και είναι γιος του προέδρου της ΚΕΠΑΠ Νάουσας κ. Βασίλη Τζώρτζη
Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, θα ήθελα να αναφέρω πως το παραπάνω έχει γραφτεί με αγάπη! Δε σκοπεύω να θίξω κανέναν, απευθύνομαι σε όλους μας που χάνουμε μερικές φορές το δρόμο μας... Ελπίζω να καταφέρω και γω μελλοντικά να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες του λειτουργήματος αυτού! Υπάρχουν πολλοί αξιέπαινοι δάσκαλοι εκεί έξω, που είναι ακούραστοι και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννη μου, τα συγχαρητἠριά μου γι'αυτό το τόσο αξιόλογο άρθρο που μόλις διάβασα!Είναι όμορφο να ξέρεις ότι κάπου εκεί έξω, μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν την δουλειά τους σαν μια απλή ενασχόληση που θα τους προσφέρει 'τα προς το ζην', αλλά ως λειτούργημα!Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως συμμάχους και όχι σαν εχθρούς!Ας μην φορτώνουμε με άγχος, στρες κι απογοήτευση τις σκέψεις τους, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, προβάλλοντας τις δικιές μας ανασφάλειες για το μέλλον κι ας τους οπλίσουμε με θάρρος και δημιουργικότητα για να δούμε πλέον αυτή τη χώρα 'να ανασταίνεται'.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εκτίμηση, μία φίλη-συνάδερφος.
Καλά τα λέει το παληκάρι!!! Αλλά ξέχασε να επισημάνει ότι ο έλληνας δάσκαλος ξέχασε ότι είναι παιδαγωγός, αλλά δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα κακής ποιότητας. Το μόνο που τον αφορούσε ήταν τα επιδόματα, οι αργίες και οι συνδικαλιστικές του διεκδικήσεις. Και όλα αυτά εις βάρος των παιδιών. Βέβαια o δάσκαλος μπορεί να επικαλεστεί πολλά ελαφρυντικά λόγω του τραγελαφικόύ συστήματος παιδείας. Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών αφορούσαν περισσότερο κλαδικά τους ζητήματα και τα υπόλοιπα ακολουθούσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣημ.: η άποψη δεν αφορά το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά ένα μεγάλο μέρος, το οποίο επισκιάζει το σύνολο
Δημήτρης Τ.
Είναι κρίμα από νέα παιδιά να ακούγονται τέτοιες απόψεις για τους Έλληνες εκπαιδευτικούς. Ο δημόσιος λόγος είναι δικαίωμα άλλα και ευθύνη. Όποιος δεν έχει καθίσει πίσω από την έδρα, δε μπορεί να γνωρίζει την αξία του λειτουργήματος αυτού.Και όσοι αντιμετωπίζουν το θέμα επιφανειακά,απλώς δε φαντάζονται το ζήλο που θρέφει ο Έλληνας δάσκαλος για τη μόρφωση των παιδιών του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκπαιδευτικός
Κατ' αρχήν σας ευχαριστώ για την κριτική σας. Θα ήθελα να σας πω κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι ποτέ δεν είναι κρίμα να ακούγεται μια άποψη. Μπορεί να διαφωνώ με τη δική σας, αλλά δεν θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για να συνεχίσετε να έχετε το δικαίωμα να την εκφράζετε! Αντίθετα, είναι κρίμα να βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα. Επίσης ο δημόσιος λόγος μεταφράζεται σε ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη, όταν γίνεται επώνυμα. Σας συγχαίρω ειλικρινά αν ανήκετε στη μεγάλη μερίδα των εκπαιδευτικών που πραγματικά ενδιαφέρονται! Ανατρέξτε στο σχόλιό μου ακριβώς κάτω από το κείμενο, θα καταλάβετε ότι δεν αναφέρομαι σε εσάς! Δυστυχώς δεν έχω καθίσει ακόμη πίσω από καθηγητικά έδρανα, ωστόσο έχω καθίσει όπως είναι φυσικό πίσω από μαθητικά και έχω ανάμεικτα συναισθήματα και ποικίλες εμπειρίες, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Γράφω πάντα καλοπροαίρετα, με σεβασμό και αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δική μου παρέμβαση δικαιώνει τον φίλο μου Γιάννη Τζώρτζη στον τομέα της επώνυμης σκέψης και άποψης. Ο Γιάννης τολμά. Διάλογος και υπέρασπιση των απόψεων γίνεται πάντοτε επώνυμα. Εξάλλου ο Γιάννης δεν εισάγει "καινά δαιμόνια". Αλήθειες περιγράφει ο "μικρός" έστω και με τον υπερβάλλοντα ζήλο της νιότης του. Σαφώς υπάρχει μια μερίδα εκπαιδευτικών που τιμά το λειτούργημα που επιτελεί. Αλλά υπάρχει και μια άλλη που δεν αναφωνεί διαρκώς και καθημερινά "τα ψαλτικά να βγαίνουν και ο πεθαμένος στο ανάθεμα". Μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω σε όλους τους εκπαιδευτικούς που θεωρούν τον εαυτό τους δημόσιο λειτουργό και όχι δημόσιο υπάλληλο. Πρέπει να κάνουν τις εκλογές και τις συνάξεις τους σε ώρες μαθήματος; Χάθηκαν τα Σαββατοκύριακα;
ΑπάντησηΔιαγραφή