«Τα γεννητούρια στην πλατεία». Tης Τζωρτζίνας Αθανασίου

Την εβδομάδα που μας πέρασε, στη πλατεία της Νάουσας είχαμε γεννητούρια, μια σκυλίτσα γέννησε τα κουτάβια της μες στο κρύο και το χιόνι. Αυτό το περιστατικό πυροδότησε πολλές συζητήσεις προφορικές και διαδικτυακές σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση του προβλήματος των αδέσποτων ζώων του δήμου μας. Όπως είναι φυσικό, τέθηκε το ερώτημα του γιατί αυτή η σκυλίτσα δεν στειρώθηκε. Από όσα μετέφεραν αυτοί που
γνωρίζουν περισσότερα από μένα, δεν τους επετράπη η περισυλλογή της από περίοικους καθώς πίστευαν ότι θα την έβλαπταν.
     Όπως συνηθίζεται, κανείς από αυτούς τους ψυχόπονους περαστικούς που εμπόδισαν τη στείρωσή της δεν ήταν εκεί όταν γέννησε, «κανείς από αυτούς δεν είναι εκεί, όπως κανείς δεν είναι παρών σε τίποτα, όταν πέρα από το να εκφέρεις άποψη, χρειάζεται να βάλεις και πλάτη. Όλοι αυτοί που τα ξέρουν όλα, μιλούν, προσπερνούν, στέκονται παρακάτω να αγορεύσουν σε ευήκοα ώτα και να κατηγορήσουν όποιον βολεύει. Αν είναι ο Δήμος, τον Δήμο που δε τα φροντίζει όπως θα ‘πρεπε, γιατί αυτοί ξέρουν...μη κοιτάς που δε μιλούν...και πάντα έχουν να πουν και εμπειρία από το εξωτερικό.
Και αν είσαι εσύ …………….., θα κατηγορήσουν εσένα, που τα φροντίζεις και τα ταΐζεις και τα μαζεύεις στις γειτονιές τους, όπου παίζουν τα παιδιά τους. Αν είμαι εγώ, θα κατηγορήσουν εμένα, που τους έβαλα ή δεν τους έβαλα νερό. Γιατί οι "αυτοί" ξέρουν πιο καλά από όλους τους «άλλους», μη κοιτάς που δε μιλάνε...(…)
Και όσοι στεναχωριούνται και θέλουν να βοηθήσουν τα ζωάκια, και εσένα που τα πονάς και τα βοηθάς στην πράξη, ας ανασκουμπωθούν να βγάλουν έξω κανένα μπολ με νερό γιατί έγιναν όλα πάγος.
Στη θεωρία....ουουουου... η αγάπη από τα παντζάκια μας τρέχει, στη πράξη τι γίνεται!!!

Αυτοί οι ίδιοι που τα αγαπούν και δεν άφησαν τον κτηνίατρο να πάρει τη σκυλίτσα, αυτοί οι ίδιοι διαμαρτύρονται όταν τα σκυλιά δημιουργούν αγέλες και περιφέρονται στην πόλη. Και αυτοί οι ίδιοι που λένε ότι τα αγαπούν, δε φροντίζουν να τα προστατέψουν από άσχημα σχόλια που αφορούν στο γεγονός ότι ξεσκίζουν τα σκουπίδια. Γιατί μέσα στο πλαίσιο της φροντίδας και της αγάπης για αυτά, είναι και να μην δίνουν δικαιώματα σε εμάς τους «κακούς» να τα κατηγορούμε.

Τα ζώα είναι ζώα, και θα σκίζουν σκουπιδοσακούλες όπου τις βρίσκουν. Εμείς πρέπει να φροντίσουμε και την δημόσια υγεία, και εικόνα της πόλης, και να προστατέψουμε τα αδέσποτα από τον θυμό όσων άδικα θα ξεσπάσουν πάνω τους.»*
    Ως αυτό το σημείο, το άρθρο συντάχθηκε έχει λίγες μέρες. Σήμερα που καλούμαι να το ολοκληρώσω δυσκολεύομαι γιατί πώς να γράψω να μην εγκαταλείπονται τα κουτάβια οικόσιτων ζώων στους δρόμους επειδή έτσι ο πληθυσμός δε θα περιοριστεί ποτέ; Πώς να γράψω κάτι από αυτά που έχουν ήδη γραφτεί; Να επικαλεστώ τι;;; Την αγάπη δεν μπορώ, θα είχε ήδη λειτουργήσει αυθορμήτως. Τον οίκτο; Πέρα από την υπεροψία, θέλει και λίγη συμπόνοια, μα χωρίς αγάπη, ούτε αυτή υπάρχει. Τι κίνητρο; Που πέρα από το εύκολο που μας βολεύει δεν υπάρχει τίποτα που να μας αγγίζει.
Κάνουμε το «κακό» επειδή μπορούμε. Μας είναι πιο πρόχειρο. Άρα το βρήκα! Στον εγωισμό πρέπει να απευθυνθώ, και στα υπερμεγέθη «εγώ» που παρακινούνται από την πιθανότητα κάτι να κερδίσουν. Να βοηθήσουμε λέει, να φροντίσουμε λέει… γιατί μπορεί να συμβεί και σε μας…τέτοιοι άνθρωποι είμαστε… μην κάνουμε το καλό επειδή το νιώθουμε.
Αν δεις μυρμήγκια και δεν τα βλάψεις, δεν είναι αγάπη, είναι αδιαφορία. Αν τα πατήσεις είναι μίσος. Αν τους δώσεις λίγη ζάχαρη, είναι αγάπη. Έτσι λέει ο Λέο Μπουσκάλια. Εγώ απλά συμφωνώ.
Η αγάπη είναι πράξη, όχι μόνο συναίσθημα.
Και όπως κάθε πράξη, αυτή φέρνει αποτέλεσμα.
(Στην περιοχή του γηπέδου, έχουν εγκαταλειφθεί μέσα σε μια εβδομάδα συνολικά εννέα κουτάβια. Δεν βρέθηκαν στο δρόμο μόνα τους.)

*Τα εισαγωγικά περικλείουν δικά μου σχόλια σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.