Μεσημέρι Πέμπτης. Κατεβαίνω από την Παναγία για το Γυμνάσιο. Στην μέση της απόστασης ένας ηλικιωμένος κύριος πέφτει στο πεζοδρόμιο. "Ευτυχώς" πέφτει στο χέρι και όχι στα πόδια. Ο Θεός στέλνει έναν καλό άνθρωπο και προσπαθούμε να τον στηρίξουμε στον μικρό τοίχο της πυλωτής. Καλώ το 166, δίνω πόλη και διεύθυνση. "Δυστυχώς δεν έχουμε διαθέσιμο ασθενοφόρο στην περιοχή" μου απαντάνε. Δεν κατηγορώ τους υπαλλήλους του ΕΚΑΒ. Όπως και τα πληρώματα που δίνουν μάχη ζωής καθημερινά στην χώρα μας. "Θα πάρουμε ταξί" λέω στον "Σαμαρείτη" που είναι δίπλα μου και δεν με αφήνει. Ένα αμάξι με ένα νέο ζευγάρι σταματά. Μας ζητά αν θέλουμε τίποτε. Μας δίνει ένα μπουκάλι νερό. Ο καλός άνθρωπος μου λέει ότι θα φέρει το αμάξι του ως μέσο μεταφοράς στο Νοσοκομείο. Τον βάζουμε στο αγροτικό, με τον ηλικιωμένο να σφαδάζει από τον πόνο στην χτυπημενη παλάμη του. Τον πηγαίνει στα επείγοντα. Δεν ξέρω τι έγινε. Όμως του αξίζουν τόσες ευχές για τα όσα έκανε. Όπως και στον φίλο Λάζαρο που γύρισε με το μηχανάκι του για να βοηθήσει.
Υ.Γ Αν ο γέροντας δεν είχε χτυπήσει στο χέρι, αλλά είχε σπάσει το πόδι. Πώς θα αναλαμβάναμε την ευθύνη να τον σηκώσουμε, αφού δεν υπήρχε διαθέσιμο ασθενοφόρο στην περιοχή; Η ερώτηση, λέω και πάλι, δεν απευθύνεται στους εργαζόμενους ΤΟΥ ΕΚΑΒ, αλλά στην ελληνική πολιτεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου