Οι Πανελλαδικές δεν είναι ο τερματισμός – είναι απλώς μια στροφή.Της [Φωτεινής Μουρατίδου]

 

Κάθε Ιούνιο, τα σχολεία αδειάζουν, αλλά οι καρδιές γεμίζουν. Γεμίζουν με προσδοκίες, άγχη, συγκινήσεις, αριθμούς και αποτελέσματα. Οι Πανελλαδικές εξετάσεις είναι μια πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να

παραβλέψει. Είναι ένας θεσμός βαθιά ριζωμένος, φορτισμένος με νόημα, αγωνία και – πολλές φορές – υπερβολή.

Κι όμως, όσο σημαντικές κι αν φαίνονται, οι Πανελλαδικές δεν είναι το τέλος της διαδρομής. Είναι απλώς ένας κόμβος. Μια στροφή. Όχι ο τελικός προορισμός.

Αυτές τις μέρες ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες. Κάποιοι πανηγυρίζουν – και δικαίως. Κάποιοι άλλοι, όμως, νιώθουν απογοήτευση, θυμό, ίσως και ντροπή. Σε αυτούς απευθύνομαι κυρίως σήμερα:

Το κακό γραπτό δεν ακυρώνει το όνειρο. Η αποτυχία στις εξετάσεις δεν ισοδυναμεί με αποτυχία στη ζωή.

Το όνειρο δεν έχει μία μόνο διαδρομή. Δεν περνά απαραίτητα μέσα από το πρώτο μηχανογραφικό ή την ‘’καλή’’ σχολή. Το πανεπιστήμιο δεν είναι προορισμός– είναι το μέσο. Και κάθε σχολή μπορεί να λειτουργήσει ως αφετηρία για κάτι μεγαλύτερο, για κάτι που φτιάχνεις και ξαναφτιάχνεις στην πορεία.

Ένα παιδί που δεν έγραψε καλά δεν χρειάζεται τιμωρία ή κήρυγμα. Χρειάζεται στήριξη, αναγνώριση της προσπάθειας και μια πυξίδα για να ξαναορίσει το πλάνο του. Μπορεί να επιλέξει άλλη σχολή, να ξαναδώσει, να βρει παράλληλους δρόμους ή και εντελώς νέα ενδιαφέροντα που σήμερα δεν φαντάζεται καν. Το μέλλον δεν χτίζεται με τη βαθμολογία· χτίζεται με συνέπεια, επιμονή και αυτογνωσία.

Αξίζει, επίσης, να θυμόμαστε πως δεν μετρούν όλα με τον ίδιο τρόπο. Άλλος φτάνει γρήγορα, άλλος αργά, αλλά ο καθένας με τον δικό του βηματισμό. Το παιδί που μπαίνει σε μια σχολή που δεν ήταν η πρώτη του επιλογή, μπορεί να βρει εκεί έναν καινούριο εαυτό, μια νέα πορεία,

μια αναπάντεχη ευκαιρία. Αρκεί να μην το βλέπει ως ήττα – αλλά ως στροφή με προοπτική.

Ως εκπαιδευτικοί, γονείς και ενήλικες, ας είμαστε οι πρώτοι που θα θυμίζουμε ότι η αξία ενός ανθρώπου δεν αποτιμάται σε μόρια. Ας είμαστε οι πρώτοι που θα σταθούμε δίπλα στα παιδιά, όχι μπροστά τους με προσδοκίες, ούτε πίσω τους με πιέσεις. Και κυρίως, ας τους δείξουμε πως η πραγματική επιτυχία είναι να μη σταματάς να προσπαθείς για αυτό που αγαπάς, έστω και αν χρειαστεί να πας από άλλο μονοπάτι.

Το όνειρο μπορεί να αργήσει, να λοξοδρομήσει, να αλλάξει μορφή. Αλλά δεν ακυρώνεται.

Κι όπως λέει ο Σεφέρης: "Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει." Μα κι αυτή η πληγή, όταν ξέρεις να την κουβαλάς με αξιοπρέπεια και ελπίδα, γίνεται τελικά φτερό.