«Αστροσιδηρά». Το νέο βιβλίο της Στέλλας Ζωγραφοπούλου

 

Μόλις κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο «Ἀνάλεκτο», το νέο βιβλίο της Στέλλας Ζωγραφο- πούλου, Αστροσιδηρά. Πρόκειται για το πέμπτο βιβλίο της σειράς «ΜΙΚΡΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΠΟΙΗΣΗΣ», των εκδόσεων Ἀνάλεκτο που αναδεικνύει το έργο σημαντικών ποιητών του τόπου μας. Η Αστροσιδηρά είναι μία συλλογή ποιημάτων και πεζών που ξεχειλίζει έρωτα, φρεσκάδα, αλλά και έναν φιλοσοφημένο στοχασμό για τους ανθρώπους και το αστικό περιβάλλον· με γραφή κοινωνικά ευαίσθητη, τρυφερή αλλά και σκληρή, καμωμένη από «σίδερο κι αστερόσκονη», που παρά τους σκοτεινούς της ουρανούς γεμίζει με το φως του καλοκαιριού και της αισιοδοξίας. «Η ποίηση της Στέλλας Ζωγραφοπούλου», γράφει ο Ηλίας Δ. Παπακωνσταντίνου που προλογίζει το βιβλίο, «χαρακτηρίζεται από φυσικότητα που με ακρίβεια εισχωρεί στην ψυχή μας σαν να είμαστε συνήγοροι των λέξεων, σαν να θέλαμε να τα γράφαμε εμείς, σαν να είναι ραμμένες οι φράσεις από πάντα μέσα μας. Θεμελιώνει το συναίσθημα με ένα τρυφερό άνοιγμα ψυχής. Δεν έχουν λούσα οι φράσεις της και πολλά στολίσματα, αλλά μια πέτρινη καθαρότητα, η σχέση της με την ποίηση είναι όπως ένα παιδί που βυζαίνει, τόσο αγνά κι αλάθητα, ένας εξαγνισμός, μια λύτρωση σε μια είσοδο εξόδου προς το φως (...)

Αστροσιδηρά

Από σίδερο κι αστερόσκονη.

Έτσι μου είχε μάθει κάποιος κάποτε.

Από αυτά φτιάχνεται η ψυχή και ζυμώνεται και ωριμάζει.

«Να φέρεσαι με στοργή, αλλά και πυγμή.

Να είσαι πούπουλο, εύθραυστη σαν πορσελάνη,

αλλά ανά πάσα στιγμή, να μπορείς να γίνεις σίδερο,

βαριά κι ασήκωτη για ό,τι σου κόβει τα φτερά.

Να πέφτεις πάνω του, να το συνθλίβεις!»

Αυτό που κάποτε ονομάζαμε πάλη, τώρα είναι συμφιλίωση.

Κι αυτή η συμφιλίωση κόστισε αίμα. Δάκρυα. Ψυχή.

Όμως άξιζε τον κόπο!

Γιατί η ψυχή χρειάζεται και τα δύο για να προχωρήσει.

Δάκρυ και γροθιά.

Επικίνδυνη επιθυμία

Έτρωγες κεράσια στην αυλή

κι ο κόσμος μοσχοβολούσε το άρωμά σου.

Είναι το αγαπημένο σου φρούτο μου είπες.

Μακάρι να ήμουν κερασιά, από αυτές τις κατάφορτες,

τις ανθισμένες

και να άντεχα βροχές, πλημμύρες, τα πάντα

μόνο και μόνο για να σε δροσίζω με τον ίσκιο μου

και να σου δίνω αυτό που τόσο λαχταράς!

Βλέπω τον χυμό να στάζει από το στόμα σου και να κυλάει

στον όμορφο λαιμό σου.

Παιδί που ξεχειλίζει από αθωότητα.

Δεν σε νοιάζει.

Πόσο θα ήθελα να σου δαγκώσω τον λαιμό!

Να κλέψω λίγη από αυτήν την αθωότητα!

Μα τα λουλούδια, όσο όμορφα κι αν είναι,

Όσο υπέροχα κι αν μυρίζουν,

δεν πρέπει ποτέ να τα κόβει κανείς...

Μονάχα να στέκεται και να τα θαυμάζει...

Να, όπως κάνω κι εγώ τώρα.