Μνήμες παλιές ανασύρονται από τα ..."αρχεία" του υποσυνείδητου, τέτοια ευλογημένα μέρα. Η έξω "Παπαντούλα". Αυτή η ξεχωριστή, σκαρφαλωμένη ψηλά στους βράχους του Βερμίου που αγναντεύει από ψηλά τον κάμπο της Ημαθίας και τον Θερμαϊκό. Το άγιο ξωκκλήσι της Νάουσας, πολύ ξεχωριστό στην καρδιά όλων των Ναουσαίων. Το γιατί, είναι ένα αναπάντητο ερώτημα: Θέλεις το ιερό μυστήριο; Θέλεις η γνωστή -άγνωστη ιστορία του πανάρχαιου Μοναστηριού; Θέλεις η θαμένη εικόνα; Θέλεις το μακρύ και δύσβατο μονοπάτι της Βέρβερας και του Ταξιάρχη-Προφήτη Ηλία? Θέλεις το "ασκηταριό" στη μικρή σπηλιά, όπου γινόταν "θαύματα" για τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν; Θέλεις η μεγαλύτερη σπηλιά του "Σιανταμόνα", όπου την έβγαζε τους χειμώνες εκεί με τα γίδια του; Θέλεις το "Παλιομπάτσι" (παλιά μαντριά-τυροκομεία βοσκών) που προστατεύει από ψηλά το ξωκκλήσι; Θέλεις οι αντίλαλοι από τα απόκρημνα χτένια του "Μαυρόλακα" και το "Μουντάκι";Θέλεις η δύσκολη πορεία από τη "σπαστήρα- Στρατόπεδο" και την "Εικόνα" του Αη-Σπυρίδωνα χαμηλά στο λάκκο? Θέλεις η αγαλλίαση της ψυχής του πεζοπόρου, που μόλις κατακτήσει την "κορυφή" της, ξαποσταίνει και προσκυνά ευλαβικά; Ίσως και να είναι όλα αυτά μαζί. Το πιό σπουδαίο όμως, είναι μια αληθινή θρησκευτική και "ασκητική" συνάμα, ιστορία την οποία έγραψε στον καθαγιασμένο αυτό τόπο η Ευγενούλα Ράϊου. Πολύ όμορφα τα διηγείται σήμερα ο φίλος μου λαογράφος Τάκης Μπάϊτσης σε ένα εμβριθές άρθρο του στην εφημερίδα "ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ" της Νάουσας. Περιγράφει λοιπόν την ιστορία της άγιας εικόνας, το πώς ήρθε στο όνειρό της, το πώς κτίσθηκε η εκκλησία από πέτρες και υλικά του παλιού μοναστηριού που προϋπήρχε, με πολλά ονόματα, χρονολογίες, περιγραφές και στοιχεία, που μας φέρνουν πολύ πίσω στον χρόνο. Η ταπεινή μου "συμβολή" στη σημερινή μέρα μνήμης της Ευγενίας Ράϊου (έζησε 1844 μέχρι 1957), συμπληρώνεται με τρείς παλιές ασπρόμαυρρες φωτογραφίες (στα μέσα δεκαετίας του 1960) που μου άφησαν ιερή παρακαταθήκη οι γονείς μου. Η πρώτη, μια όμορφη παρέα (Ντόντης, Κων. Καραμπατζός, Απόστ. Καρατζάς, Λάμπης Αργυρόπουλος, Παύλος Παπαϊωάννου (όρθιος με τη μπαγκέτα να......διευθύνει!!), Βαγγέλης Φραγκοτσινός, Γιάννης Τσιάρκας, Γιώργος Φραγκοτσινός (πατέρας του Βαγγέλη), Στάθης Μαυρίδης (με το ...τρανζιστοράκι του πάντα για να κρατάει το ...ίσο!) και κάτω χαμηλά ο Βασίλης Τσιάρκας), στο βουνίσιο τραπέζι κάτω από την στραβή την καρυδιά, με γνήσιο Ναουσαϊϊκο τσίπουρο και καλούς μεζέδες. Με μια σημαντική λεπτομέρεια: Πάνω από το ντουβάρι, ο γαϊδαράκος παραπονιάρης φαίνεται να ...ζηλεύει την παρέα!! Οι άλλες δύο, βγαλμένες κάπου μπροστά στη σπηλιά του Σιανταμόνα, με θέα τα χτένια στο Μουντάκι (είναι και οι δύο γονείς μου). Κάνω επίσης και μια ευχή: Να κρατήσουμε έτσι όπως μέχρι σήμερα, το "δύσβατον" της Υπαπαντής. Μην σκεφτεί κανείς και ποτέ, να χαράξει κάποιον αυτοκινητόδρομο. Ας την αφήσουμε έτσι, μόνη, άσπιλη, αμόλυντη, ..."Εις το βουνό ψηλά εκεί, ειν' Εκκλησιά ερημική...". Αυτή άλλωστε, είναι και η "χάρη" της. Να δυσκολευτείς αρκετά μέχρι να την κατακτήσεις ! Κλείνοντας και με αρκετή δόση νοσταλγίας, σας αφήνω να θυμηθείτε ότι καλύτερο θέλει ο καθένας σας από τις "αναβάσεις" σας. Χρόνια Πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου