Πάναϊα μ', λελεύω σε: Ο πατέρας Βασίλειος Τσουφλίδης για την Κυρά της Ρωμιοσύνης

 

Που ακούστηκαν τα πιο ερωτικά λόγια για την Κυρά της Ρωμηωσύνης;

Ποιο στόμα ελάλησε στίχους τόσο υπέροχης ποίησης για τήν νοικοκυρά τού σπιτιού μας; 

Μικρά παιδιά στο δημοτικό και τόπος συγκέντρωσης η αυλή του Ναού τού Αγίου Γεωργίου Κρύας Βρύσης Πέλλης. Παίζαμε ποδόσφαιρο μέχρι τελικής πτώσεως καί μέχρι

να βραδιάσει. Όταν χτυπούσε η καμπάνα για εσπερινό τα παρατούσα, έμπαινα στήν Εκκλησία ξυπόλητος, με κοντό παντελονάκι και τό άσπρο φανελάκι μου που από τίς πτώσεις στο χόρτο γινόταν καταπράσινο, για να πω τόν προοιμιακό ψαλμό καί αμέσως μετά να ξαναβγώ να παίξω με τά άλλα παιδιά.

Περιμένω τήν σειρά μου να προσκυνήσω τήν εικόνα τής Παναγιάς. Μπροστά μου μια γιαγιά. Για μάς τά παιδιά τότες όλες ήσαν γιαγιάδες-θείες, διότι ήσαν μαυροφορεμένες, με μαύρο τσεμπέρι-μαντήλα στο κεφάλι. Ο λόγος; Πενθούσαν μονίμως, διότι όλες έχασαν παιδιά ή άντρες ή αδέλφια ή γονείς κατά την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Κάνει βαθιές μετάνοιες η γιαγιά λέγοντας:

-Πάναϊα μ', λελεύω σε, 

-ρούζω σά υπόδεα σ', 

-τρώγω τα ψύα σ', 

-γουρπανίζω τ' όνεμα σ' το γλυκύν', 

-προσκυνώ σε!

Καί για τούς αμύητους φίλους τής ποντιακής εκδοχής τής ιωνικής διαλέκτου:

-Παναγιά μου, σέ ποθώ,

-πέφτω στά πόδια σου, 

-να φάω τήν ψυχή σου, 

-θυσία στό γλυκό σου όνομά, 

-σε προσκυνώ!

Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα λόγια της ρωμαίησας (ρωμηάς) μάνας τού Πόντου, που μπόρεσε με τό όνομα τής Παναγιάς στό στόμα, να ορθοποδήσει, να ξαναγεννήσει παιδιά καί να τά δώσει τά ονόματα τών αγαπημένων της που σφάχτηκαν μπροστά της. Ειλικρινώς, ακόμα βουρκώνω, όταν προφέρω ή γράφω τα λόγια αυτά. Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει πεί τέτοιους στίχους άξιους τού προσώπου τής Θεοτόκου.