Κυριακή 21 Μαΐου 2017

Η συγκινητική ομιλία στα ποντιακά για την γενοκτονία από τον π. Στυλιανό Μακρή!

Πόντιος εκ μητρός ο αγαπητός μου αδελφός πατέρας Στυλιανός Μακρής, αιδεσιμολογιότατος Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, διδάκτωρ Θεολογίας και συγγραφέας πολλών εκκλησιαστικών ύμνων, μας συγκίνησε σήμερα το πρωί στο Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, όταν μας είπε λίγα λόγια στα ποντιακά, για αυτή την σημαντική επέτειο του ελληνισμού, την μνήμη των 353.000 νεκρών της Ποντιακής Γενοκτονίας. Αξίζει να διαβάσετε τα όσα μας είπε ο γέροντας στα ποντιακά, καταλήγοντας φυσικά στο μελλούμενο " Η Ρωμανία αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο". Αμήν Γέροντα Στυλιανέ.


Σήμερον, αδέλφ’ ’αμ, εφτάμε το μνημόσυνον για τι αποθαμέντς Ποντίους, για τα θύματα τη Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Σήμερον αραεύουμε τους 353000 νεκρούς προγόνους εμουν, τι παππούδες εμούν και τι γιαγιάδες εμούν, τι γονείς εμούν και τ’ αδέλφεα, που εχάθαν ασό μίσος των αγράνθρωπων εκείνων εχθρών, των Αγαρηνών τη Ανατολής και των αθεόπιστων τη Δύσης, όλων εκείνων που κι έτονε άνθρωποι, αλλά δέβολοι, θώπεκες, σκυλία, κακόψυχοι, που έτον
αρνητές τη ανθρωπίας, θίγα ίλασμα και καλοσύνην, χειρότεροι κι ασα ζώα, άμον απαισέρ θερία. Σήμερον αραεύουμε την ταυτότηταν σην ελπίδαν τη αναγνώρισης τη Γενοκτονίας, σην ελπίδαν των προφητειών των αγίων, που εκαλάτσεψαν για την αποκατάστασιν των αδικιών και τ’ άγωμαν οπίσ’ σα πάτρια εδάφη του Πόντου, τη Μικρασίας, τη Βασιλεύουσας.
Ναι, αραθυμούμες κι αναμένομεν να κλώσκουμες οπίσ’, απ’ όπου εξενιτεύταμε, γιατί ο Θεόν ξάι κι αγαπά τα αδικίας και αντιχαρίζ το δίκαιον αργά ή αγλήγορα καί σ’ αούτον την ζωήν. Το θέλσιμον τι Θεού εν ατόν, να κατενίζ την ανωφελοσύνην και τα αδικίας με το δίκαιον, να τρανύν την Ελλάδαν και να φταει ατεν φως σον κόσμον. Ναι, αραθυμούες κι αναμένομεν να κλώσκουμες οπίσ’ σόν Πόντον, σον Ελληνικόν Πόντον, να αγκαλέζουμες τα αδέλφεα μουν τι Ποντίους, που ζουν εκειμερέαν, ακόμη κι αν ο Πόντον ζει σα πέρατα του κόσμου, ακόμη κι αν ο Πόντον ζει εκεί όπου κρούει η καρδία του κάθε Πόντιου. Για τ’ ατό να εξέρετε, αμα εν ο άνθρωπον σώμα και ψυ, και το σώμα το πιάνομε, το ελέπουμε, το γανεύουμε με τα αισθήσεις, ενώ την ψυν, ούτε την πιάνομεν, ούτ’ ελέπομεν ατεν, αίτικα και τον Πόντο ως τόπον γανεύομεν ατον σε ένα συγκεκριμένο μέρος της γης άμον να εν το σώμαν, αλλά ως υπερβατικόν χώρον άμον να εν η ψυ εβρίσκομεν ατόν απές σην ψυν κάθε Ποντίου, που ζει είτε σην Αμερική, είτε σην Αυστραλίαν, είτε σην Ευρώπην, είτε σην Ελλάδαν, είτε ακόμη και σα σκλαβωμένα παρχάρεα, σα σκλαβωμένα πατρίδας, που εβρίουνταν ακόμη υπό τουρκικήν διοίκησην και κατοχήν.
Ο πόλεμον μόνο κακόν εφτάει σον κόσμον. Εν τρανόν αμάρτεμα, κατάρα, γερά, εν άμον θεραπίδες απάν σο σώμα τη ιστορίας. Εμείς οι Έλληνες ξάι κι αγάπεσάμε τον πόλεμον, αλλά ξάι κι εφογόθαμε ατόν, όταν ο πόλεμον έτονε ο τρόπον να αντιδρούμε σ’ εκείντς που επιβουλεύουνταν το παρελθόν των προγόνων εμούν, το παρόν των συζύγων εμούν, το μέλλον τι παιδίε μουν. Ποτέ κι εφογόθαμε να προτάσσουμε τα στήθη και τα καρδίας για του Χριστού την πίστην την αγίαν και τη Πατρίδος την ελευθερίαν, υπέρ βωμών και εστιών. Για τ’ ατό κι πορούμε να ανασπάλουμε τα θύματα της Γενοκτονίας, γιατ ατά ωράζνε μας με τα παρακαλίας ετουν σο Θεόν π’ αποκαταθάρρεσαν και ατώρα δείχνε μας τον δρόμον τη αξιοπρέπειας έμπρα σ’ απόθαμα, τον δρόμον της τιμής και υπερηφάνειας για όλτς εμας, που θέλουμε να πορεύκουμε, να πορπατούμεν απές σην ιστορίαν με αξιοπρέπειαν, με φιλοτιμίαν, με ειρήνην, με ανεκτικότηταν, αλλά και με τεμέτερα τα παραδόσεις, με τεμέτερον τη γλώσσαν, με τεμέτερον το ινάνεμα και την πίστην σο Θεό, με τεμέτερον την ελπίδαν.
Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν’ από την Πόλην,
ουδέ ’ς σ’ αμπέλα ’κόνεψεν, ουδέ ’ς σα περιβόλα,
επήγεν και ν’ εκόνεψεν ’ς σ’ Αγιά Σοφιάς την πόρταν.
Έδειξεν τ’ έναν το φτερόν ’ς σο αίμαν βουτεμένον.
Και ’ς σ’ άλλο το φτερόν αθε, χαρτίν βαστά γραμμένον.
Ατό κανείς ’κι αναγνώθ’, κανείς ’κι ξέρ’ ντο λέγει,
μηδέ κι ο Πατριάρχης μου με όλους τους παπάδες.
Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν, πάει και αναγνώθει.
Σίτ’ αναγνώθει, σίτα κλαίει, σίτα κρούει την καρδίαν:
Ναϊλλοί εμάς και βάι εμάς, ’πάρθεν η Ρωμανία.
- Ναϊλλοί εμάς και βάι εμάς οι Τούρκ΄ την Πόλ΄ επαίραν
επαίραν το βασιλοσκάμ΄ κι ελλάεν Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς κλαίγ’νε τα μαναστήρα
κι Αι-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει και δερνοκοπάται.
Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι
η Ρωμανία ΄πέρασεν η Ρωμανία ΄πάρθεν
Η Ρωμανία αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου