Εγώ καταλαβαίνω ότι έρχονται από το βράδυ που προηγείται.
Νιώθω πως έρχεται η καταιγίδα.
Μπήκα σπίτι αργά μετά από 30 ώρες ταξίδι αστραπή.
Ξύπνησα τα χαράματα από όνειρο κακό. Το ρολόι έδειχνε
5.26 (Στην Ελλάδα σκέφτηκα είναι σχεδόν 7.30).
Πετάχτηκα από το κρεβάτι.
Το μακό μπλουζάκι κολλούσε στο σώμα μου.
Ήξερα ότι αυτή θα είναι μια δύσκολη μέρα.
Φόρεσα ένα κολάν και βγήκα στο δρόμο. Η μέρα μουντή και βροχερή.
Όλα κόντρα.
Πήγα γυμναστήριο, όπλο σπουδαίο για να ξορκίσεις το κακό.
Γύρισα σπίτι.
Έβαλα τον καφέ να γίνεται. Η μυρωδιά του γαλλικού μου τρύπησε τη μύτη.
Έκανα ένα μπάνιο από αυτά που θέλεις να βγάλεις το δέρμα σου από πάνω.
Και εκεί που η βούρτσα πέρασε στα μαλλιά μου, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.
Ακόμα ένα αντίο.
Ακόμα ένα ταξίδι.
Ακόμα ένα «να προσέχεις».
Χτύπησε το σταθερό. Ήταν η μαμά… Ποιος άλλος;
Απέφυγα να της μιλήσω πολύ. Έχει πάντα κεραίες. Τα καταλαβαίνει όλα από το «καλημέρα» μου.
Έβαλα μουσική. Η φωνή του Piazzolla. Vuelvo Al Sur (Returning to the South).
«Επιστρέφω στο Νότο. Με τον τρόπο που η αγάπη πάντα επιστρέφει.
Κουβαλάω το Νότο, σα μοίρα στην καρδιά μου. Είμαι ο Νότος. Ονειρεύομαι το Νότο. Τα έντονα φεγγάρια, τον επίγειο παράδεισο.
Ψάχνω το Νότο. Τον ανοιχτό ορίζοντα. Τους ανθρώπους του. Την αξιοπρέπεια.
Κουβαλάω το Νότο…». Κουβαλάω την Ελλάδα.
Δυνάμωσα την ένταση.
Πόσες φορές μπορεί η καρδιά να σπάσει χίλια κομμάτια και πόσες φορές μπορείς εσύ να κολλάς τα κομμάτια της; Αρκεί μια παιδική uhu για να γιάνεις μια καρδιά;
Ας μην γελιόμαστε.
Ναι, υπάρχουν αυτές οι κακές μέρες. Οι δύσκολες. Οι ασήκωτες.
Που έχεις αποχαιρετήσεις αγαπημένους, που το σώμα σου δεν υπακούει, που όλοι γύρω σου σε χαιρετούν με μια θλίψη, που ο papis χαμηλώνει την ουρά του, που σε περιμένει ένας τόνος δουλειάς. Που δεν ξέρεις πού να ακουμπήσεις την καρδιά σου, πώς να βολέψεις το κορμί σου ούτε πώς να κάνεις αυτή την εσωτερική φωνή να κοπάσει.
Αυτές τις μέρες που ακούς τη φωνή των αγαπημένων μέσα στο σπίτι ενώ αυτοί είναι μακριά. Που τίποτα δεν βγάζει νόημα.
Σε μια εποχή που η ευτυχία μετριέται με χαμόγελα, emoticons και likes στα κοινωνικά δίκτυα, με ψεύτικους φίλους, ψεύτικες βλεφαρίδες, ψεύτικα μαλλιά, πλαστικά στήθη, ψεύτικα νύχια και… παραμορφωμένα φουσκωμένα χείλη..
Σε αυτή την εποχή που τα ψεύτικα είναι πιο πολλά από τα αληθινά.
Σε μια εποχή που ο καθένας διαγωνίζεται για το ποιος είναι πιο ευτυχισμένος, σε μια εποχή που τα φίλτρα καμουφλάρουν γρατζουνιές και πληγές σε μια τέτοια εποχή, πόσο αποδεκτό είναι να μη νιώθεις μια μέρα καλά;
Καθόλου, όταν εσύ ξέρεις πως ότι έχεις είναι αληθινό.
Το αρνητικό ξορκίζεται μόνο όταν το ομολογείς και το παραδέχεσαι. Μόνο τότε το παλεύεις και το νικάς.
Είχα κερδίσει ήδη τις πρώτες μάχες.
Η γυμναστική, ο καφές, τα βιβλία σου. Οι αγαπημένες σου μουσικές. Τα αγαπημένα σου ρούχα. Οι αγαπημένοι σου άνθρωποι.
Όταν τα πράγματα αγριεύουν να επιστρέφεις στα πιο αγαπημένα σου. (Πάντα πιάνει :)
Εγώ έβαλα το αγαπημένο μου τζιν και το λατρεμένο μου πουκάμισο.
Με αυτά που ξέρω ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο.
Έπιασα τα μαλλιά μου ένα κότσο μακρύ.
Έβαλα χρώμα στα χείλη.
Ξεκίνησα να γράφω. Ένα λευκό αρχείο word που γεμίζει λέξεις και σκέψεις. Αυτό πάντα με βοηθάει.
Άρχισα να σκέφτομαι τα κείμενα για το καινούριο project.
Χαμογέλασα δειλά.
Αγόρασα τον αγαπημένο μου καφέ από το αγαπημένο μου μαγαζί.
Ο Florian, ο γλυκός παππούς που σεβίρει πάντα, μου χαμογέλασε:
«Looking good ,girl!”
Ηθελα να του πω, πως το πώς δείχνω δεν έχει να κάνει με το πώς νιώθω.. Αλλά συγκρατήθηκα.
Και απλά του είπα.. «You too».
Και ήταν το πρώτο μου αληθινό χαμόγελο της μέρας.
Και αυτό ήταν η πρώτη νίκη.
Ένα μπόμπιρας στο δρόμο σε ένα καρότσι κούνησε την παλάμη του και με χαιρέτησε και εγώ του χαμόγελασα ξανά.
Μπήκα στο γραφείο, άνοιξα τον υπολογιστή. Έφερα στο νου μου, μια γύρα, όλους όσους αγαπάω.
Σκέφτηκα την παρουσίαση τη Δευτέρα της Safe Water Sports. Είδα μια τα βίντεο για κάτι τελευταίες διορθώσεις. Αισθάνθηκα μια ανείπωτη στιγμιαία ευτυχία. Ήμουν ήδη καλύτερα.
Οι άνθρωποί μας, οι αξίες μας, τα ιδανικά μας και οι αρχές μας είναι η πυξίδα μας. Σε αυτά γυρίζω όταν αποπροσανατολίζομαι. Πού αλλού άλλωστε;
Όταν η γη υποχωρεί κάτω από τα πόδια μου.
Όταν ξεκουρδίζεται η καρδιά μου. Όταν τίποτα δεν λειτουργεί.
Σε αυτά να γυρνάς.
Είναι η μόνη γείωση.
Είμαστε οι άνθρωποί μας. Οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει και έχουν στρογγυλοκαθήσει στην καρδιά μας.
Ξαναπήρα τη μαμά.
Συγκράτησα μόνο το «σ’αγαπώ» της. Και το «πόσο περήφανη είμαι για σένα»
ΥΓ. Της ψιθύρισα αλλά δεν ξέρω αν το ακούσε: «Και εγώ θα γυρίσω σύντομα. Πολύ πιο σύντομα. Χωρίς να φύγω.»
Και η καταρρακτώδης βροχή που δεν λέει να σταματήσει, κάποια στιγμή θα κοπάσει και θα βγει ο ήλιος. Η μέρα ήδη είναι καλύτερη….
Με αγάπη,
Ε
http://www.wearewhatwedo.gr.com/el/2017/05/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CF%8D%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%83%CE%AE%CE%BA%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%82/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου