Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται

Έξι Απριλίου 1941. Η αποκαμωμένη Ελλάδα από το βορειοηπειρωτικό μέτωπο, όπου οι μαχητές της έγραψαν με το αίμα τους εποποιία ενάντια στον φασισμό του Μουσολίνι, δέχεται την επίθεση των σιδερόφρακτων ορδών του ναζισμού. Εννιά Απριλίου 1941, Τρεις μέρες φονικών μαχών στα οχυρά της γραμμής Μεταξά. Ρούπελ, Ιστίμπεη-Παλιουρώνες. Γερμανοί αγγελιοφόροι καλούν τον διοικητή του Ρούπελ, Ταγματάρχη Γεώργιο Δουράτσο να παραδώσει το οχυρό, αφού ήδη έχει υπερκεραστεί, μέσω Γιουγκοσλαβίας και Αξιού, η γραμμή αμύνης και η Βέρμαχτ
έχει φτάσει στην Θεσσαλονίκη. "Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται" τους απαντά ο Ταγματάρχης. Ένα σύγχρονο Μολών Λαβέ, το ίδιο με αυτό στο Μανιάκι. Έξι Απριλίου 2017. Τα οχυρά έχουν καταληφθεί από ένα σύγχρονο, πολύ πιο επικίνδυνο, Ράιχ, το 4ο. Χωρίς όπλα, μόνο με οικονομικό στραγγαλισμό των Ελλήνων. Που περιμένουν στην ουρά της επισιτιστικής για ένα πακέτο μακαρόνια, ένα μπουκάλι λάδι. Και έχεις και τον Καμμένου που...αναζητά ένα σύγχρονο πακέτο Μάρσαλ από τους Αμερικανούς, παραδίδοντας νέες διευκολύνσεις στην Σούδα και στην Κάρπαθο. Έξι Απριλίου του 2017. Αναρωτιέμαι αν οι σύγχρονοι πολιτικοί ζούσαν εκείνα τα χρόνια, σε πόσες μέρες θα έφταναν στην Αθήνα οι  Ιταλοί το 1940 και οι Γερμανοί το 1941!