Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σταυροπηγίου Κυρός Αλέξανδρος μέσα από την βιωματική περιγραφή του Γιώργου Ορδουλίδη

Το ιερό πρόσωπο της Παναγίας είναι «Θρόνος έμψυχος του Παμβασιλέως θεού…» γι αυτό στη συνείδηση των Ορθοδόξων Πιστών η Παναγία έχει καθιερωθεί ως Μεσίτρια.

Αποτελεί στήριγμα, ελπίδα, καταφυγή, προστασία και παρηγοριά των πιστών, που ακούει τα αιτήματα της ψυχής μας και τα μεταφέρει ασφαλώς στον Υιό της και Θεό μας.
Όλοι όσοι την αγάπησαν και την ύμνησαν, αισθάνθηκαν την χάρη της να πλημμυρίζει την ψυχή τους.

Η Παναγία αποδίδεται καλύτερα για όλους τους ανθρώπους της εκκλησίας, με το χαρακτηρισμό που την απέδωσαν οι μεγάλοι μίστες, υμνογράφοι και μελουργοί της εκκλησιαστικής μας μουσικής: Ρόδον το Αμάραντον.

Μέσα σε όλη την πνευματική ζωή που είχε εγκαθιδρύσει ο Αρχ. Π. Αλέξανδρος Καλπακίδης στην Επισκοπή Ναούσης, μας τροφοδότησε ιδιαίτερη αγάπη και ιδιαίτερα συναισθήματα για το Ιερό πρόσωπο της Παναγίας μας.
Με τον μοναδικό τρόπο που μας μίλησε για την Παναγία εξηγείται λογικά, η αγάπη που εισχώρησε
μέσα μου, για το ιερό της πρόσωπο. Έτσι από την Παναγία δεξιά της Θεσσαλονίκης ξεκίνησα ψάλλοντας το 1971 και στην Παναγία της Νάουσας κατέληξα μέχρι σήμερα εδώ και 46 χρόνια.  

        Θα ήμουνα περίπου πέντε ή έξι ετών όταν η οικογένεια μας εγκαταστάθηκε στο σπίτι μας που ήταν ένα ευρύχωρο διώροφο σπίτι. Ο πατέρας μου άνοιξε παντοπωλείο και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου τον βοηθούσαν στην δουλειά. Ο μεγαλύτερος αδερφός από όλους μας ήταν καθηγητής και θεωρείτο αποκαταστημένος.
Πολλές φορές ξυπνούσα την νύχτα και άκουγα τον πατέρα να τραγουδάει τα αγαπημένα του τραγούδια που είχε μάθει στην αλησμόνητη πατρίδα του, στον Πόντο. Τις νύχτες ανέβαινε επάνω στο σπίτι, έριχνε στα κρεβάτια μας μια ματιά, και ερχόταν σε μένα που έκανα πως κοιμόμουν, με φιλούσε, ακουμπούσε το μάγουλό του στο δικό μου και τα γένια του έγδερναν το παιδικό μου δέρμα. Με πονούσαν πολύ τα γένια του, αλλά ένιωθα πως έτσι φανέρωνε την αγάπη του και την στοργή του. Ύστερα κατέβαινε κάτω, ενώ εμένα με έπαιρνε ένας βαθύς και ξεκούραστος ύπνος.
   Η πιο ζωηρή μου ανάμνηση αγκαλιάζει την μεγάλη μου αδερφή, την Νίκη, που δεν έμενε ποτέ χωρίς δουλειά. Πολλές φορές ακουμπούσε πλάι της το πλέξιμο, έβρισκε το βιβλίο των ψαλμών και έψαλλε τους αγαπημένους της ύμνους. Και ήταν μια μεγάλη χαρά να την ακούει κανείς. Έψελνε σιγά - γλυκά και εξυμνούσε τον θησαυρό της ψυχής που είχε βρεί κοντά στον σωτήρα της. Τα βράδια ξάπλωνε μαζί μου και μου μιλούσε για τη ζωή και τα θαύματα του Χριστού. Αυτό ρίζωνε σιγά -  σιγά στην ψυχή μου στα παιδικά μου χρόνια, την πίστη, πως υπάρχει, μια ανέκφραστη ειρήνη και γαλήνη, που τη βρίσκεις με την ψυχή και όχι με τον νού. [Αυτή τη θεϊκή γαλήνη την βρήκα και εγώ πολύ νωρίς, μου έμεινε από τότε σαν το πιο ακριβό και το πιο σίγουρο απόκτημά μου. Και γι αυτό την ευγνωμονώ και την μακαρίζω].

   Στην μικρή κοινωνία του χωριού μου στην Επισκοπή Ναούσης, έβλεπα όλους γενικά τους συγχωριανούς μου, να τρέχουν, να αγωνιούν και να κουράζονται για να αποκτήσουν τα προς το ζην, καθώς επίσης και να πετύχουν να βρουν τη χαρά και την ευτυχία στη ζωή τους.

 Δυστυχώς και στους νέους του χωριού μου, δεν μπορούσα να δω στα μάτια τους να καθρεπτίζονται πνευματικά ενδιαφέροντα, ούτε παρόμοιοι πνευματικοί στόχοι.
 Αντίθετα έβλεπα στα μάτια τους ένα σωρό άλλα όνειρα, εξωτερικά, μηδαμινά και αρνητικά ακόμα, που στόχευαν στην ικανοποίηση των υλικών αναζητήσεων κατά κύριο λόγο.

Όλα τα παραπάνω άλλαξαν και πήραν άλλη μορφή και τροπή, με την έλευση του Αρχιμανδρίτου π. Αλεξάνδρου Καλπακίδη, που αρχικά ήρθε στο χωριό για 15 ημέρες του Πάσχα και στην συνέχεια, μετά από καθολικό αίτημα των συγχωριανών μου παρέμεινε μέχρι και τα Θεοφάνεια του επόμενου έτους.

1968. Μεσημέρι Παρασκευής. Λίγες μέρες πριν από το Πάσχα. Επιστρέφαμε από το Γυμνάσιο Σκύδρας με τρένο, όπου με άλλους 70 περίπου μαθητές πηγαινοερχόμασταν καθημερινά. Από το μπροστινό βαγόνι κατεβαίνει ένας Ιερέας στον οποίο τρέχω για να πάρω ευχή. Είδα ένα πανέμορφο, φωτεινό πρόσωπο, που μου χαμογέλασε με γλυκύτητα.
- Μήπως γνωρίζεις παιδί μου κάποιον από τους επιτρόπους του  Ιερού Ναού?
- Ναι πάτερ μου, τον απάντησα. Ο πατέρας μου είναι επίτροπος.
Τον κάλεσα και τον πήρα μαζί μου στο σπίτι. Οι γονείς μου τον δέχθηκαν με προθυμία, οικειότητα και καλοσύνη.
Αφού φάγαμε όλοι μαζί και αφού συζητήσαμε για αρκετή ώρα, πολλά και ενδιαφέροντα θέματα που αφορούσαν κυρίως τον Ιερό Ναό, τους συγχωριανούς μου, την οικογένεια μου, την επίδοση μου στα μαθήματα και πολλά άλλα, ζήτησε να πάμε στον Ναό να τον γνωρίσει και να τελέσει την Ιερά Ακολουθία του Εσπερινού.

Οι τρείς μας λοιπόν κατευθυνθήκαμε για την εκκλησία και οι συγχωριανοί μου έβγαιναν στον δρόμο και ρωτούσαν με πολύ ενδιαφέρον ποιος είναι ο νέος κληρικός. Σημειωτέον ότι για περίπου 3 χρόνια το χωριό μου είχε μείνει χωρίς Ιερέα και καλύπτονταν εναλλάξ από Ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης. Την περίοδο αυτή το βάρος όλο το σήκωσαν τα μέλη της Εκκλησιαστικής Επιτροπής που αποτελούνταν από τους: Πέτκο Γιάννη και τους μακαριστούς Μουδήρη Γιώργο, Ορδουλίδη Νικόλαο και Σαρασίδη Θεόκτιστο.

Αφού έβαλε ευλογητός ο Θεός, ανέβηκε στο αναλόγιο και με ρώτησε εάν μπορώ να διαβάσω τον Προοιμιακό πράγμα που έκανα. Στη συνέχεια άρχισε να ψάλλει το Κεκραγάριο ( θυμάμαι σε τέταρτο ήχο). Με έκανε νόημα εάν μπορώ να ψάλλω το Κατευθυνθήτω. Όταν το έψαλλα δεν συνέχισε τα Στιχηρά παρά με κοίταξε και είπε χαριτολογώντας: Που έπεσα Θεέ μου?
Η παρουσία του πνευματικού μου πατέρα στο σπίτι μου, τουλάχιστον για 10 μέρες έως ότου βρεί κοντά στο Ναό για να νοικιάσει, ήταν για μένα ένα μικρό Πνευματικό Πανεπιστήμιο.
Ο Γέροντάς μου Αρχιμανδρίτης π. Αλέξανδρος Καλπακίδης ήταν ο άνθρωπος της εμπιστοσύνης μου. Αυτός που όχι μόνο κρατούσε τα μυστικά μου, αλλά ήξερε εκ πείρας την αληθινή απάντηση.

Αυτός, που όταν δεν ήξερε να απαντήσει, δεν τα έχανε και δε με ξεγελούσε με ψεύτικες απαντήσεις (για να μη χάσει το κύρος του απέναντι μου), αλλά που ήταν έτοιμος απλά να μου ομολογήσει την άγνοια  και αδυναμία του. Αυτός, που δεν μου επέβαλε τη γνώμη του, αλλά σεβόταν, όπως ο Θεός, την ελευθερία μου, που αποτελεί το υπέρτατο δώρο του Θεού στον άνθρωπο.

Αυτός που μου έλεγε την αλήθεια, χωρίς να τη νοθεύει μήπως και με λυπήσει και απομακρυνθώ έτσι από κοντά του. Αυτός που δεν πάσχιζε να με συνδέσει με το πρόσωπό του, αλλά ο σύνδεσμός μας ήταν απλός και δεν δημιουργούσε κενά μέσα μου.
Αυτός που είχε προσωπική πείρα της χαράς ενός βαθύτατου συνδέσμου με το Θεό και φρόντιζε να με κάνει μέτοχο της χαράς αυτής, όχι από άλλο ελατήριο, αλλά από ειλικρινή αγάπη, επειδή με ήθελε ευτυχισμένο και χαρούμενο.
Αυτός, εν τέλει, που ζούσε με απλότητα και εκατό τοις εκατό τις αλήθειες  που κήρυττε.


Από την πρώτη μέρα ξεκίνησε ένα θαυμαστό έργο στο μικρό χωριό μας. Ίδρυσε κατηχητικά για παιδιά, για νέους και για ενήλικες. Δεν καταλαβαίναμε πότε περνούσε η ώρα. Ρουφούσαμε τα όσα μας έλεγε αχόρταγα με ιδιαίτερη προσοχή. Ιδιαίτερα στις συνάξεις των ενηλίκων πολλές φορές άντρες και γυναίκες όταν τελείωνε έλεγαν: πες και άλλα πάτερ. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι αυταπόδεικτο. Ο λαός θέλει οδηγούς - ηγήτορες που να γνωρίζουν και να επιθυμούν να προσφέρουν ότι καλύτερο στην κοινωνία.
Ίδρυσε χορωδία μέσα από την οποία εκτός από τους άλλους ύμνους και τα τραγούδια, μάθαμε και την μικρά και μεγάλη παράκληση, τις οποίες αγνοούσαμε μέχρι τότε, καθώς και την ακολουθία του ακαθίστου ύμνου.
Πραγματοποίησε αγρυπνίες και μάλιστα ολονύχτιες. Στο πλαίσιο αυτών των ακολουθιών, γνωρίσαμε πολλούς ιερείς και ιεροψάλτες.
Κατά την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδος γνωρίσαμε τα αδέρφια του Γιάννη και Μάκη. Ο Γιάννης φοιτητής της Θεολογικής Σχολής και σημερινός Μητροπολίτη μας, ο οποίος και έψαλλε όλη αυτή την περίοδο.
Έψαλλε γλυκά, μελωδικά, αρμονικά και απέριττα, εντυπωσιάζοντας όλους τους συγχωριανούς μου.

 Ως νέος Μητροπολίτης, όταν πήγαμε την εικόνα της Παναγίας Σουμελά στο χωριό μου στην Επισκοπή Ναούσης, σε μία βροχερή ημέρα, όλο το χωριό σύσσωμο  παραβρέθηκε για να δεί τον Γιάννη ως Παντελεήμονα Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης & Καμπανίας.
Η αγάπη του γέροντα γι αυτόν ήταν απέραντη.
Κάποια μέρα στο τραπέζι ο πατέρας μου με την αθωότητα του, του είπε: Πάτερ ο Γιάννης ψάλλει καλύτερα από Εσάς. Αρχικά κοίταξα με αμηχανία και νευρικότητα τον πατέρα μου, θέλοντας να του υποδείξω ότι έκανε λάθος. Όμως τα μάτια του γέροντα έλαμψαν από χαρά. Αυτό επιθυμώ κύριε Νίκο, να δω τον Γιάννη πολύ μεγάλο.


Όταν το 1971 βρέθηκα για σπουδές στην Θεσσαλονίκη, η Παναγία με οδήγησε κοντά στον Ναό της στην Παναγία Δεξιά.  Σε λίγους μήνες μας ήρθε διάκονος ο Δεσπότης μας με το όνομα Θεόφιλος. Θεέ μου τι χάρη και τι ομορφιά. Κάθε Κυριακή πρωί ετοίμαζε μέσα στο Ιερό όλα τα απαραίτητα και τουλάχιστον 10 με 15 λεπτά νωρίτερα τελείωνε και τον έβλεπα να κάθετε πίσω από την κολώνα του Ιερού σκυφτός και να περιμένει τον Ιερέα. Όταν έψαλλε τα πληρωτικά, ο δάσκαλος έλεγε σε όλους τους χορωδούς: Τέτοια παιδιά να γίνονται Δεσποτάδες. Κάτι ανάλογο παρακαλούσε και εύχονταν ο πρωτοψάλτης του Αγίου Δημητρίου Χρύσανθος Θεοδοσόπουλος.

Ακόμη, κάθε Τρίτη λειτουργούσαμε με τον γέροντα στον πέτρινο Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου στη γωνία Φιλικής Εταιρείας και Πρίγκηπος Νικολάου. Την ημέρα αυτή την περίμενα με λαχτάρα και ανυπομονησία γιατί θα συναντιόμουνα με τον γέροντα. Τελειώνοντας την Θεία Λειτουργία συνέχιζα να ψάλλω στο αντίδωρο και τελευταίος κατέβαινα για να πάρω από τα Άγια χέρια του το αντίδωρο.
Με κοιτούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο, με χαμογελούσε και μ' αγκάλιαζε. Ένας γλυκός λόγος, ένα στοργικό βλέμμα και μια χειρονομία συμπάθειας, οδηγούν κάποτε στον Παράδεισο, έλεγε.

 Έτσι πανευτυχής έφευγα για την Σχολή μου, πλημμυρισμένος από πνευματικά συναισθήματα αγάπης που με κρατούσαν ακέραιο για όλη την εβδομάδα μέχρι την επόμενη Τρίτη.  

Πραγματοποιήσαμε επίσης το καλοκαίρι στα πλαίσια της πανήγυρις του Ιερού Ναού Ταξιαρχών δηλαδή στις 6 Σεπτεμβρίου που γιορτάζουμε το Εν χώνες Θαύμα, έκθεση Χριστιανικού Βιβλίου και εικόνων.

Αυτό που συνέβει στο χωριό δεν περιγράφεται. Η κεντρική πλατεία γέμισε ασφυκτικά από πλήθος κόσμου τόσο από τους κατοίκους του χωριού,  καθώς επίσης και από ολόκληρο τον Νομό και όχι μόνο. Όλοι οι επίσημοι παρόντες: Υπουργός, Βουλευτές, Νομάρχης, Στρατηγοί, η μπάντα του Β Σώματος Στρατού και πλήθος στρατιωτών. Ο Μητροπολίτης Κυρός Καλλίνικος εξεπλάγη. Τέτοιους Ιερείς αν είχαμε 5-6 ακόμα, η ορθοδοξία θα έφτανε ως τον ουρανό, είπε στην ομιλία του.

Ανακατασκευή του Ιερού Ναού - Αγιογραφίες.

Πραγματοποιήσαμε πολλές εκδρομές επισκεπτόμενοι Ιερές Μονές (Αγία Τριάδα Εδέσσης), πόλεις (Φλώρινα, Θεσσαλονίκη κλπ) και χωριά.
Είχα την τύχη επί των ημερών του να χειραθετηθώ αναγνώστης. Την ημέρα της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Κυρός Καλλίνικος στον οποίον μέχρι τότε πήγαινα για εξομολόγηση είπε:
Σε παραδίδω σε καλύτερα χέρια και από σήμερα αυτός θα είναι ο Πνευματικός σου και δεν είχε άδικο.
Αυτός μας δίδαξε πως ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, είναι ένα στολίδι του θεού, μια ψυχοσωματική οντότητα,  που δεν έχει μόνο σώμα αλλά και μία αθάνατη ψυχή που είναι πνοή θεϊκή μέσα στο υλικό σώμα, και μας έδειξε και μας άνοιξε το δρόμο που οδηγεί κοντά στο Χριστό.
Αυτός μας δίδαξε ότι στον κάθε νέο και στον κάθε άνθρωπο πρέπει να βρει κανείς και λίγη αυτοθυσία, ευγένεια, ανωτερότητα, επιδίωξη για προσφορά στην κοινωνία, να βρει πίστη, άδολη χαρά και αγάπη, ειρήνη, ευτυχία. Μας δίδαξε επίσης ότι το μυστικό της χαράς που όλοι οι άνθρωποι αναζητούν με κάθε τρόπο, είναι η ατάραχη από ελέγχους συνείδηση για την τήρηση του άγραφου στην καρδιά μας μέσα, αλλά και γραπτού στην Αγία γραφή νόμου του θεού.
Με λίγα λόγια μας ήθελε χαρούμενους, ολοκληρωμένους και ελεύθερους.

     Την ημέρα που τον αποχαιρετούσαμε στο Σιδηροδρομικό Σταθμό, ένα ολόκληρο βαγόνι γέμισε με πράγματα που πρόσφεραν οι συγχωριανοί μου. Όλος ο κόσμος έκλαιγε απαρηγόρητα.

     Στην Θεσσαλονίκη έμελλε να γράψει μια άλλη ιστορία. Συσσίτιο, Αγρυπνίες, Ανέγερση του Ιερού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στον Εύοσμο, Οικοτροφείο για νέους και φοιτητές. (Π. Δαμασκηνός Ηγούμενος Ι. Μ Λαμίας).
   Ο Μακαριστός Γέροντας Αλέξανδρος Καλπακίδης ήταν ανιδιοτελής και αφιλάργυρος. Όλη η διάθεση και ενεργητικότητά του ήταν να προσφέρει στους συνανθρώπους του και στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς καμιά ωφέλεια προσωπική ή σκέψη για ανταπόδοση.
    Μοναδικό του όφελος ήταν η εσωτερική ικανοποίηση για τις πράξεις του και να προσφέρει την υλική και ηθική του βοήθεια αθόρυβα, χωρίς ταπεινό υπολογισμό και συμφέρον.
   Ήταν αξιοπρεπής, έντιμος και άμεμπτος, με πράξεις και ενέργειες που στόχο είχαν να βοηθήσουν και να προσφέρουν στον κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις (φυλετικές, θρησκευτικές, εθνικές κλπ).
    Γι' αυτό καταξιώθηκε στη συνείδηση των ανθρώπων και τον προβάλλουμε σαν παράδειγμα προς μίμηση. Αυτός εξάλλου είναι και ο αντικειμενικός σκοπός της σημερινής εκδήλωσης.

     Η αξιοπρέπεια είναι γνώρισμα των δυνατών, των ανθρώπων με υψηλό φρόνιμα, που έχουν τη δύναμη να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Και τέτοιος ήταν ο Αρχ. Αλέξανδρος Καλπακίδης ευγενής, ευπρεπής, δίκαιος, άνθρωπος με ήθος, σοφία, συναισθήματα και πλήθος άλλων αρετών.

    Ποτέ δεν ξέχασε την καταγωγή των γονιών του, γι αυτό και έτρεφε μία ξεχωριστή αγάπη για τις αλησμόνητες πατρίδες της Ανατολής.
    Αγαπούσε όλο τον κόσμο, αλλά έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη για τους νέους και ειδικά τους ανέργους, τους οποίους και μνημόνευε σε κάθε Θεία Λειτουργία.
    Ο Σεβαστός και αγαπητός μου Γέροντας, είχε να πει, να γράψει μέσα από το περιοδικό «Ενοριακή Πνοή» που εξέδωσε, να διδάξει και να εμπνεύσει πολλά.
Σεμνός, γαλήνιος και πάντα χαμογελαστός, με τα ιερά του λόγια και τα κηρύγματά του αναδείκνυε τη μορφή και το κάλλος της ψυχής του.
    Σε ένα μικρό χωριό η κυκλοφορία ενός εντύπου για την εποχή εκείνη ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ, θαύμα. Για μένα δε, αποτέλεσε τον  κύριο λόγω να μάθω την Ελληνική γλώσσα. Μου ζητούσε να γράφω για κάθε 15θήμερο που κυκλοφορούσε η «Ενοριακή Πνοή», τροφοδοτώντας με, με ομιλίες του Αγίου Ι. Χρυστοστόμου, του Μ. Βασιλείου κ.α. καθώς επίσης με βιβλία - πολλά βιβλία. Τα βιβλία έλεγε είναι παράθυρα από τα οποία βλέπουν έξω οι ψυχές. Πολλοί όμως, δυστυχώς, δεν διαβάζουν παρά κάτι εύκολο για να "έρθει ο ύπνος", ενώ το διάβασμα είναι για να "ξυπνήσουμε".

   Ορισμένα από τα όσα είπε και έγραψε σας παραθέτω συνοπτικά:
Έγραφε λοιπόν ιδιαίτερα προς τους Νέους.
Να στέκεσαι:
Στον εαυτό σου αυστηρός. (κάθε πρωί να ελέγχεις που πηγαίνεις και τι πρόκειται να κάνεις και το βράδυ να κάνεις την αυτοκριτική σου, χωρίς χάρες, σε μία πνευματική ενδοσκόπηση αυστηρή και αντικειμενική, για το τι έκανες καθόλη την διάρκεια της ημέρας).
Στους γύρω σου ευγενικός. (Ευγενικός, έλεγε, είναι ο άνθρωπος που νιώθει άνετα απέναντι σε όλους τους ανθρώπους και που κάνει όλους τους ανθρώπους να νιώθουν άνετα απέναντι του)
Στους φίλους σου επιεικής. (Για τους φίλους, επειδή εμείς τους επιλέγουμε σε αντίθεση με τους συγγενείς, θα πρέπει να διαλέγουμε τους άξιους και πάντοτε στους άλλους να παρουσιάζουμε τα θετικά τους, ενώ στους ίδιους να λέμε τα αρνητικά τους).
 Να αγαπάς τους καλούς επειδή είναι καλοί και πολλά έχεις να πάρεις απ' αυτούς και τους κακούς να αγαπάς περισσότερο, γιατί είναι δυστυχισμένοι.
Στους ευεργέτες σου ευγνώμων. (Αν κάνεις μια ευεργεσία, μην τη θυμάσαι ποτέ. Αν όμως δεχθείς μια ευεργεσία, να μην την ξεχάσεις ποτέ. Όταν κάνεις το καλό και περιμένεις να βρεις ευγνωμοσύνη, γρήγορα θα απογοητευτείς και θα χάσεις τη γαλήνη σου, γιατί οι άνθρωπο είναι συνήθως αγνώμονες. Όταν κάνεις το καλό, να περιμένεις ότι θα βρεις το μπελά σου απ' αυτόν που ευεργέτησες. Έτσι, αν μεν συναντήσεις αχαριστία, δεν θα ταραχτείς, επειδή θα είσαι προετοιμασμένος. Αν πάλι συναντήσεις ευγνωμοσύνη, η χαρά σου θα είναι μεγάλη, διότι άλλα περίμενες και άλλα βρήκες).
Στην οικογένεια σου αφοσιωμένος.
Στους εχθρούς σου δεν θα χρειασθεί να κάνεις τίποτε. Έτσι και αλλιώς με αυτό τον τρόπο, δηλαδή αν εφαρμόσεις τα παραπάνω εχθρούς δεν πρόκειται να αποκτήσεις.


Στην κάθε σου σχέση να κάνεις υπομονή. Να υποχωρείς. Να ρίχνεις νερό στο κρασί σου. Τόσο όμως νερό, ώστε να μείνει και … κρασί στο ποτήρι σου.
Γιατί όταν ξεπεραστούν τα όρια, τότε δεν πίνεις ούτε κρασί, ούτε νερό. Πίνεις ένα αηδιαστικό ποτό.

Μην ασχολείσαι μόνο με το κακό, που βλέπεις εύκολα γύρω σου. Προσπάθησε να ανακαλύπτεις την αρετή, που συνήθως είναι κρυμμένη. Να είσαι εξερευνητής των μαργαριταριών της αρετής, στον απέραντο ωκεανό των ανθρώπων και όχι ρακοσυλλέκτης της κακίας στον σκουπιδοτενεκέ της αθλιότητας.


Κάθε παιδί που έρχεται στον κόσμο, είναι ένα μήνυμα ότι ο Θεός δεν αποθαρρύνθηκε ακόμα από τον άνθρωπο.

Όσο λιγότερες είναι οι επιθυμίες μας, τόσο λιγότερες είναι και οι απογοητεύσεις μας.

Υπάρχει σιωπηλός, γιατί δεν έχει τι απάντηση να δώσει, και υπάρχει σιωπηλός γιατί γνωρίζει πότε πρέπει να μιλήσει.
Όταν στο κατηχητικό ένας συμμαθητής μου είπε ότι περισσότερο απ' όλα τα θετικά του γέροντα είναι το χαμόγελο του, απάντησε με ένα χαμόγελο, όμως στο επόμενο φύλλο της "Ενοριακής Πνοής" έγραφε:
Ένα χαμόγελο έχει τη δύναμη να θερμάνει μια παγωμένη απ' την αδιαφορία καρδιά και να την οδηγήσει στην αρετή. Έχει τη δύναμη να δώσει μια ζωντανή, μια σιωπηλή απάντηση στα πικρά λόγια. Να πραΰνει μια καταιγίδα καυγάδων ή παραπόνων. Να δυναμώσει έναν αποθαρρυμένο. Να σκεπάσει ένα δυστυχισμένο, να κάνει χαρούμενο ένα λυπημένο.
Ένα χαμόγελο έχει αμύθητη αξία κι είναι το πιο απλό πράγμα που τελικά δεν στοιχίζει  τίποτε. Είναι ακόμα το φυσικό ινστιτούτο της καλλονής - το απροσποίητο, γλυκό χαμόγελο.
Ποιός έχει τη δύναμη να χαμογελά όταν χαίρεται, άλλα και όταν πονάει? Όταν ευεργετείται, αλλά και όταν αδικείται? Όταν είναι με πολλούς, αλλά και όταν είναι μόνος?
Όταν είσαι μόνος, σε βλέπει ο Θεός. Να έχεις γι ' αυτόν ένα γλυκό χαμόγελο: το χαμόγελο της Αγάπης…

Και λίγα λόγια για τον γάμο.

Σε κάθε γάμο ο γέροντας συνήθιζε να μιλάει προς τους νεόνυμφους άσχετα αν τους γνώριζε ή όχι. Μιλούσε περιεκτικά με δυνατά παραδείγματα που όλος ο κόσμος είχε να λέει.
Η αγάπη αποτελεί τον βασικό παράγοντα ευτυχίας ενός ζευγαριού. Είναι το συναίσθημα της συμπάθειας και της αφοσίωσης. Είναι ο ισχυρός ψυχικός δεσμός, που ενώνει τους ανθρώπους , τους οδηγεί στην τελείωση και δημιουργεί ανώτερα και ωφέλιμα έργα.

Αν παντρευτείς, θα έχεις στεναχώριες. Αν όμως μείνεις εργένης, δεν θα έχεις χαρές.

Στο γάμο, ο καθένας από τους δύο συζύγους είναι άγγελος, αλλά μ' ένα μόνο φτερό. Και δεν μπορούν να πετάξουν παρά μ' ένα μονάχα τρόπο. Όταν αγκαλιάσουν ο ένας τον άλλο. Η επιδίωξη των νεόνυμφων θα πρέπει να είναι να καταστούν ένα νόμισμα με δύο όψης.

Στην επέτειο των γάμων τους, εκείνος έγραψε στο Λεύκωμα της οικογένειας για τη σύζυγό του. "Στο ιστιοφόρο που διαπλεύσαμε το πέλαγος του βίου μας, στάθηκες πάντα ο ιστός, το κατάρτι, πάνω στο οποίο κυμάτισε περήφανα, η σημαία της οικογενειακής μας ευτυχίας" και εκείνη βαθύτατα συγκινημένη συμπλήρωσε: "Αν είχα χίλιες καρδιές θα σου τις χάριζε όλες. Τώρα που έχω μία και μόνη, σου την χαρίζω χίλιες φορές."

Κατά την περίοδο ως Μητροπολίτης Σταυροπηγίου που διακονούσε στην Ιερά μας Μητρόπολη που βοήθησε τα μέγιστα τον Δεσπότη μας μου έθεσε δύο ζητήματα: α) την Ίδρυση αναγνωρισμένης Μουσικής Σχολής και β) να στέκομαι πάντοτε στο πλευρό του Δεσπότη μας.
Δόξα το Θεό ανταποκρίθηκα και στα δύο.



     Αγαπητοί μου, επιθυμώ να τονίσω ότι δεν μπορεί κανείς μέσα στο λίγο χρονικό διάστημα μιας ομιλίας να αποδώσει την προσωπικότητα και το έργο του μακαριστού γέροντα Αλέξανδρου.
     Σήμερα, τα όσα ακούστηκαν, θεωρήστε ότι αποτελούν απλά έναν πρόλογο και προπαντός ένα πνευματικό μνημόσυνο στον μοναδικό Άγιο Αλέξανδρο Καλπακίδη.
    Θα προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε ειδική εκδήλωση με ομιλίες από άτομα που έζησαν κοντά του προκειμένου να ακουστούν περισσότερα πράγματα και ευχόμαστε και ελπίζουμε να γραφτεί και ένα βιβλίο για τη ζωή και το έργο του.
    Κλείνοντας, επιθυμώ να επαναλάβω την ευχή και συμβουλή του: "Όταν γεννήθηκες ενώ εσύ έκλαιγες, όλοι γύρω σου γελούσαν. Φρόντισε όταν θα σε αποχαιρετούν από τον μάταιο τούτο κόσμο, όλοι οι γύρω σου να κλαίνε και εσύ να γελάς".
   Να έχουμε την ευχή του. Σας ευχαριστώ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου