Απόψεις. Ο Γιάννης Κελεσίδης για την ελευθερία του τύπου

Το 1221 ο Φρειδερίκος ο Β΄  θέσπισε νόμο που επέτρεπε σε οποιοδήποτε πολίτη να βιαιοπραγεί ατιμωρητί εναντίον των γελωτοποιών της εποχής,αν θεωρούσε ότι προσβάλλονταν από τα αστεία τους ή  την κριτική που ασκούσαν.
Ήταν ο περίφημος νόμος «contra jogulatores obloquentes»,εναντίον των γελωτοποιών που
δυσφημούν και προσβάλλουν.
Πώς ορίζονταν η προσβολή; Ανάλογα με το πώς ο καθένας αντιλαμβανόταν την κριτική.
Αυτά συνέβαιναν τον 13 αιώνα,σήμερα η λεκτική προτροπή του ίδιου του πρωθυπουργού για την απαξίωση του Τύπου και των εφημερίδων.
 Η δίωξη εξαίρετων ανθρώπων- γελωτοποιών, γελοιογράφων- και η επιλεκτική αντιμετώπιση καναλιών αποτελεί ολίσθημα. Η δημιουργία εχθρών και η καλλιέργεια μίσους δηλητηριάζει την δημόσια ζωή και τα πολιτικά ήθη.
Ο Τύπος αποτελεί δομικό κομμάτι της Δημοκρατίας.
 Ο Τύπος με οποιαδήποτε απόχρωση του, υποταγμένος ή  ηρωικά αντιστεκόμενος ,συμβάλλει στην πολυφωνία και την αιρετική κριτική.
Εξάλλου το συγκεκριμένο προϊόν προς «πώληση», που πρέπει να είναι η αντικειμενική ενημέρωση και η παράθεση και ανάδειξη όλων των απόψεων, όπως όλα τα» προϊόντα», τίθεται στην κρίση και την αποδοχή των ανθρώπων που το καταναλώνουν.
 Και όπως η ίδια η ζωή διδάσκει δεν υπάρχει προϊόν που μπορεί να αντέξει πολύ εάν είναι ψεύτικο η ποιοτικά υποβαθμισμένο.
ΚΕΛΕΣΙΔΗΣ.Π.ΓΙΑΝΝΗΣ