Τοπική αυτοδιοίκηση: Επιστροφή σε έναν καχεκτικό "Καποδίστρια" ή συνέχιση ενός εύρωστου "Καλλικράτη";

Τα νηπιακά του χρόνια, πέντε τον αριθμό, διάγει η μεταρρύθμιση των δυο βαθμών αυτοδιοίκησης της χώρα μας, ο επονομαζόμενος και «Καλλικράτης». Διάστημα κατά το οποίο η συνένωση του παζλ των δώδεκα τέως «Καποδιστριακών» δήμων στην Ημαθία και των επτά τέως νομαρχιών στην Κεντρική Μακεδονία απέδειξε ότι η ισχύς βρίσκεται πραγματικά εν τη ενώσει, παρά τις τεράστιες στρεβλώσεις που
δημιούργησαν οι μνημονιακές  κυβερνήσεις της περιόδου, απομυζώντας από τους δυο βαθμούς της τοπικής αυτοδιοίκησης πόρους και προσωπικό και επιβάλλοντας πρόσθετες αρμοδιότητες, οδηγώντας τους σε πλήρη ασφυξία.

Οι πολυκατακερματισμένοι μικροί δήμοι, με τις άπειρες δημαρχιακές… Μερσεντές, σημάδι  «Καποδιστριακού» status κάθε κωμόπολης, η άνευ κεντρικού ελέγχου διασπάθιση των πόρων με την γνωστή… αλχημεία  της κατάτμησης των έργων στο επιτρεπόμενο ελάχιστο όριο (χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνης της περιόδου δήμος ο οποίος «έσπασε» όλο το τεχνικό του πρόγραμμα, ύψους εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, σε υποέργα αξίας 6.800 με απευθείας αναθέσεις!) οι χιλιάδες αντίμισθοι δήμαρχοι, πρόεδροι, αντιδήμαρχοι, η ανυπαρξία τεχνικών υπηρεσιών και ΔΕΥΑ καλώς καταργήθηκαν.

Στην Ελλάδα όμως των άκρων φθάσαμε από τη μια άκρη στην άλλη. Και από την εποχή των παχέων αγελάδων, φθάσαμε στις ισχνότατες. Η νέα κυβέρνηση «ευαγγελίζεται» την αλλαγή του «Καλλικράτη».

Αν αυτή γίνει στην επιστροφή στα… προεδριλίκια του 19ου αιώνα, μάλλον το ευαγγέλιο θα γίνει εφιάλτης. Η χώρα χρειάζεται έναν εύρωστο «Καλλικράτη», ο οποίος θα αναβαθμίσει τους δήμους και τις Περιφερειακές Ενότητες και όχι επιστροφή σε ένα καχεκτικό «Καποδίστρια».



Θόδωρος Ελευθεριάδης